In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Maarten Kruijt (40) verliest eind 2019 zijn vrouw wanneer zij dertig weken zwanger is. Zijn dochter wordt gehaald met een spoedkeizersnede en overleeft na een reanimatie. Zo wordt hij op één dag vader van zijn tweede dochter én weduwnaar.
‘Het moeilijkste moment was alleen thuiskomen. Mijn oudste dochter Faye ging op zondag altijd naar haar oma en mijn jongste dochter Yenthe lag nog in het ziekenhuis. Ik trok thuis de deur dicht en was toen echt alleen. Het gevoel dat ik toen had, is bijna niet te beschrijven. Ik voelde me echt diep ongelukkig.’
Telefoontje
‘De maandag voor dat mijn vrouw Melany overleed, was ze flauwgevallen op haar werk. We zijn toen naar de verloskundige geweest voor een controle, maar daar werd niets alarmerends gevonden. Sindsdien was mijn vrouw eigenlijk op vervroegd verlof en was er altijd iemand bij haar. De dag dat ze overleed heb ik haar voor ik ging werken nog gedag gezegd: “Tot vanmiddag, doe rustig aan.” Mijn vader zou bij haar blijven die dag. Tijdens het werken kreeg ik een telefoontje van hem dat het niet goed ging met Melany en later dat ze haar aan het reanimeren waren. Mijn dochter moest met een spoedkeizersnede worden gehaald. Ik dacht dat ze allebei naar het Erasmus ziekenhuis zouden worden gebracht, dus daar ben ik naartoe gegaan. Later bleek dat ze de spoedkeizersnede bij ons thuis hadden gedaan en dat Yenthe daar gereanimeerd is. Melany was thuis al overleden, maar dat wist ik nog niet. Toen ik in het ziekenhuis aankwam, zag ik een groot brancard met een heel klein hummeltje erop. Dat bleek mijn dochter te zijn. Ik vroeg aan de artsen of ik naar mijn vrouw kon om haar te kalmeren. Toen zag ik aan de blik van de artsen dat het niet goed was. Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit en hoorde ik dat Melany thuis al was overleden. Je weet op dat moment echt niet wat je moet doen. Mijn vrouw bleek een ruiterembolie te hebben gehad, een bloedprop in haar longen die zo groot was dat beide longslagaders dicht waren gaan zitten. Ze konden niets meer voor haar doen. Ik heb haar nog één keer gezien. Ze lag thuis onder een laken. Ik heb toen dat laken opgetild, je wil toch weten dat het echt zo is. Daarna heb ik haar niet meer gezien, daar had ik ook geen behoefte aan. Ik wilde haar herinneren zoals ik haar in mijn hoofd had.
Ik was echt in shock. Het was niet te bevatten dat Melany er opeens niet meer was. Niemand had in de gaten dat ze met een tikkende tijdbom rondliep. Ze had wel last van pijntjes en vermoeidheid, maar dat werd allemaal aan de zwangerschap gerelateerd. We dachten dat dit na de bevalling wel goed zou komen. Achteraf gezien had het flauwvallen een indicatie kunnen zijn, de verloskundige heeft zich hier nog wel schuldig over gevoeld. Ik heb het haar niet kwalijk genomen. Melany was een gezonde jonge vrouw die veel sportte, dan ga je niet kijken naar eventuele trombose.
Het was heel moeilijk, je vrouw is net overleden en je dochter ligt heel slecht. De eerste twee dagen waren heel kritiek. Ik moest wachten met het regelen van de uitvaart, misschien zou er nog een kistje bijkomen. Ondertussen vroeg Faye steeds waar haar mama was. Leg dan maar eens aan een meisje van tweeënhalf uit dat haar moeder nooit meer terug zal komen. Na een hersenscan bleek dat Yenthe echt een engeltje op haar schouder heeft gehad, alles was goed. Ze heeft uiteindelijk drie maanden in het ziekenhuis gelegen. Ze kreeg sondevoeding en lag aan de hartmonitor. Gelukkig ging dat snel goed en maakte ze grote stappen.’
Het leven weer oppakken
‘Er kwam zoveel op me af, ineens was ik vader van twee en weduwnaar. Ik sliep niet en maakte me zorgen over de toekomst van mijn dochters en mezelf. Af en toe werd ik gek en had ik woedeaanvallen om de kleinste dingen, bijvoorbeeld als een vuilniszak scheurde. Ik heb veel steun gehad aan mijn ouders, zij hielpen bijvoorbeeld met oppassen. Erover praten deden we niet echt, het was voor hen ook heel heftig. Met een aantal vrienden ging ik veel sporten, dit was echt een uitlaatklep.
Melany is begin november overleden. Na de kerst was ik wel klaar met dat gevoel van zielig zijn. Vrienden raadden me toen aan om op een datingsite te gaan. Niet om een nieuwe relatie aan te gaan, maar gewoon om met mensen te praten. Daar kwam ik mijn huidige vrouw Jantien tegen. Ik kende Jantien al langer en wist dat ze net gescheiden was. We konden elkaar een luisterend oor bieden. We zijn wat gaan appen en daaruit ontstond een vriendschap, verdere intenties waren er toen niet. Ze heeft me er echt doorheen gesleept. Het contact werd steeds intenser en uiteindelijk zijn we een relatie begonnen. Mensen hadden hier wel moeite mee, ze vonden het te snel. Ik heb me ook wel eens schuldig gevoeld tegenover Melany. We hadden altijd een goede relatie en we hoorden echt bij elkaar. Ik ging me toen wel afvragen of dat dan niets meer betekende. Ik kwam tot de conclusie dat Melany en ik toen heel goed voor elkaar waren, maar dat het nu een hele andere manier was van een relatie aangaan. Door het verlies van Melany ben ik nog intenser gaan genieten van mijn relatie met Jantien en staat familie nu echt op nummer een. Ik geniet veel meer van de kleine dingen, zoals wanneer mijn dochters van drie en vijf hele verhalen proberen te vertellen maar dit net niet lukt.’
Gemis
‘De moeilijke momenten zijn vooral dingen die met de kinderen te maken hebben. Verjaardagen of een eerste schooldag, er is dan altijd een stukje gemis. De as van Melany heb ik uitgestrooid bij een boom vlak bij het huis waar we woonden. Iedere 7 november, de sterfdag van Melany, gaan we daarheen. De meiden mogen dan iets knutselen voor bij de herdenkplek. We hebben een foto in de kast staan en Faye heeft een foto op haar kamer. Waar Yenthe echt een kopie van mij is, lijkt Faye sprekend op haar moeder. Ze heeft net als haar moeder bruine ogen en ook de mimiek en manier van praten is hetzelfde. Dat zeg ik ook tegen haar, het is voor Faye ook een stukje verwerking. Af en toe zegt ze: ik lijk op mama. Faye heeft verder weinig herinneringen aan haar moeder, Yenthe helemaal niet. Ze kunnen er heel luchtig over praten, wij zijn er ook heel open over.
We zullen Melany nooit vergeten, dat kan ook niet. Het gevoel van missen zal nooit minder worden, het erbij stilstaan misschien wel. De meiden hebben nu een goede band met Jantien, zij is voor hen als een moeder. Het is voor ons gezonder om door te gaan.’
Toekomst
‘Het gaat nu goed. Ik heb een leuke relatie en ben verhuisd. We doen het goed als samengesteld gezin, met alles wat we hebben meegemaakt. We komen van ver maar we hebben het prima nu. Dat wil ik graag zo houden. Ik heb nog wel last van een gereguleerde angststoornis, ik weet dat het niet echt is maar kan er niet mee omgaan. Soms heb ik slapeloze nachten, dan ben ik bang dat Jantien iets overkomt. Het gaat al wel beter dan hoe het was. Ik ga nog naar een psycholoog dus dat kan alleen maar beter worden.
Ik zie de toekomst rooskleurig in. Ik heb met Jantien afgesproken dat we samen 94 worden. Zoiets weet je natuurlijk nooit, maar het idee vind ik prettig. Ik zal me altijd wel zorgen blijven maken over mijn kinderen maar dat hoort er denk ik ook bij. Ik kijk niet te ver vooruit, het kan alleen maar beter worden. Ik heb nooit echt in sprookjes geloofd, maar dit is er een waar ik graag in wil geloven.’
