Na al die jaren nadat ze genas van kanker kan Fien Vermeulen het nog steeds niet: gewoon ziek zijn. Het blijft voor haar lastig om aan te voelen wanneer ze ziek is, laat staan dat ze zich eraan kan overgeven.
‘Ik ga nu douchen, en als ik terugkom, zeg jij wat je wil hebben en dan ga ik het halen.’
Mokkend kijk ik hem aan. Hij doet mijn boze gezicht na, lacht dan lief en stapt uit bed. Soms snap ik niet hoe hij het doet. Dat engelengeduld. Het is weer zo ver: ik heb de griep. Geen corona, de gewone griep. Koorts, spierpijn, hoofdpijn, overgeven en daarnaast in mijn geval boosheid, frustratie, rusteloosheid en erg huilerig. Na al die jaren kan ik het nog steeds niet: gewoon ziek zijn.
Natuurlijk snap ik dat niemand ziek zijn leuk vindt. Bij mij is het alleen meer dat ik niet weet hoe het moet: normaal ziek zijn. Na de kanker kan ik het nog steeds niet goed aanvoelen. Om maar niet te beginnen over ‘eraan toegeven’. Ik vind mezelf nooit ziek genoeg om in bed te blijven liggen, ook niet met mijn huidige 39,6 graden koorts. Hoe beroerd ik me ook voel, ik wil er niet aan geloven.
Verzet
Meestal gaat het als volgt: twee tot drie weken voel ik me niet lekker maar loop ik er mee door. Uiteindelijk komt er een punt dat ik een afspraak met mezelf maak. In dit geval was dat: als ik me aankomende zondag nog zo voel, meld ik me ziek voor maandag. Het werd zondag, niks veranderd. Na wederom wikken en wegen belde ik mijn werk af. De eerste dag vind ik het dan lastig om te blijven liggen en ga ik stiekem de was doen of opruimen. De hele dag ben ik dan in de weer met mijn telefoon om bijvoorbeeld mails te lezen. Omdat ik toch meer rust neem dan normaal, komt het er een beetje uit en ben ik de tweede dag zo ver dat ik niks meer kan. Dan begint het huilen. Daar zitten we nu. En ik weet dat hij gelijk heeft. Ik ben gewoon echt even ziek. Ik moet niet als hij zo naar zijn werk is, zelf boodschappen gaan doen. Ik moet hem nu een lijstje geven en gewoon even blijven liggen. Dan komt het er de komende dagen even uit. Dan zal ik merken dat het een gewone griep is en niks engs, en ben ik zo weer beter. Hoe langer je je er tegen verzet, hoe langer het uiteindelijk ook duurt.
Tik
Dat doodzieke, kale meisje dat in bed lag bij haar ouders terwijl het hele leven doordraaide en die zo graag mee wilde doen. Daar doet het me aan denken, ziek zijn. Sinds die dagen heb ik ook nooit meer ziek in bed willen liggen met de griep. Ik verplaats mezelf altijd naar de bank in de woonkamer, geen haar op mijn hoofd die nog in een bed wil liggen zodra ik wakker ben. Dus daar lig ik nu, terwijl hij boodschapjes aan het halen is. Zouden andere ex-patiënten dit ook ervaren? Iedere keer als ik een griepje krijg komt het weer op. Het is ook niet alleen de nare herinnering aan dat bedlegerige en de angst, maar ook gewoon een realisatiemoment. Er zijn nog steeds weinig dagen in het jaar dat ik me echt fit voel. Mijn immuunsysteem heeft zo’n tik gehad van alles, dat het er gewoon nooit helemaal bovenop is gekomen. Ik vind het lastig in te schatten wanneer ik dan ‘echt ziek’ ben. Als ik alle keren dat ik me niet lekker voel, zou toegeven aan mijn lichaam, dan zou ik op vrij weinig plekken meer komen denk ik. Dus heb ik mezelf een mechanisme aangeleerd, eentje dat me er gewoon doorheen helpt. Niet gezond misschien, en toch ergens ook weer wel. Het leven is voor de levenden, dus ik wil er ook van kunnen genieten.
Leerproces
Terwijl ik me dit allemaal afvraag, komt opeens ook een andere gedachte in mijn hoofd op. Dat hij zoveel geduld heeft met mijn proces, is om nog een andere reden bijzonder. Zijn zus is overleden aan kanker. Ze was ook onder behandeling van mijn arts en overleed toen ik aan het revalideren was. De gedachte moet door zijn hoofd geschoten zijn: jij kan dit nog. En zo is het ook. Hoewel ik mezelf niet weg hoef te cijferen in dit leerproces, is het wel fijn dat het er is. Neem het maar gewoon zoals het komt: een griepje. De andere demonen mogen vandaag weer even terug de kast in.
Als hij terugkomt met mijn lievelingssoep en een lading fruit, zie ik dat hij een kaartje op de tafel legt. ‘Als ik zo naar mijn werk ben, mag je er naar kijken’, zegt hij.
Dat doe ik.
Lieve Fien,
Wat super rot dat je ziek bent. Denk maar vast over de fijne vakantie die we straks samen hebben. Kop op, je bent zo weer beter.
Ik hou van jou!
Lees hier alle columns van Fien.
Over Fien
Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. Elke maand schrijft ze een column op wendyonline.nl. Ook schreef ze een boek over leven na kanker: Het regent zonnestralen.
