Afgelopen week kwam in het nieuws dat het geen tienermeisjes zijn die het vaakst een abortus laten plegen, maar juist dertigers en veertigers die al een gezin hebben en die geen kind meer willen. Vaak is de schaamte groot dat een ‘ongelukje’ hen overkwam en verzwijgen zij hun abortus voor de omgeving. Zo ook Alice (49), die op haar veertigste abortus liet plegen. ‘Mijn gezin was compleet en ik zag het niet zitten om weer van vooraf aan te beginnen met een baby.’
‘Of ik een roesje wilde, werd me vlak voor de behandeling gevraagd. Dat wilde ik zeker, want het liefst wilde ik dit moment helemaal niet meemaken. Weg wilde ik, weg van het moment en weg uit die kliniek. Vooraf had ik gezegd: “Dit word de ergste dag uit mijn leven, maar liever 1 vreselijke dag, dan nog maanden zwanger zijn en dan een baby. Dus liet ik me een mondkapje opzetten en werd ik pas weer wakker toen het achter de rug was. “Wat ben ik blij dat ik in Nederland woon”, was het eerste wat ik tegen mijn man zei. “In een land waar ik dit kan doen.” Ik voelde alleen maar opluchting. Blij dat het superkleine vruchtje in mijn buik – ik was nog maar twee weken zwanger – weg was, niet verder zou groeien. Ik heb me later nog weleens afgevraagd of ik op dat moment geen enkel verdriet voelde om het verlies van het kindje in mijn buik, maar dat voelde ik werkelijk niet.’
Gezin compleet
‘Inmiddels zijn we negen jaar verder en verdriet heb ik nooit gekregen van die abortus. Ik weet nog dat ik een voorgesprek had met een arts in de kliniek en dat die zei: “Als u dit wilt, is uw gezin blijkbaar compleet.” Zo voelde het voor mij ook, hoewel mijn man en ik maar 1 zoon hebben, van nu zeventien jaar. Ik heb nooit sterk het gevoel gehad dat ik kinderen wilde. Op mijn 34ste raakte ik zwanger vanwege slordig pilgebruik, ook mijn zoon was geen bewuste keuze. Toch wist ik toen direct dat mijn kind kon komen en achteraf gezien vind ik die zwangerschap het mooiste wat me ooit is overkomen. Ik houd van niemand zoveel op de wereld als van mijn zoon en de zwangerschap en geboorte herinner ik me als een groot feest. Ik heb een supersterke band met mijn zoon en zou me een leven zonder hem niet voor kunnen stellen. En toch wilde ik geen tweede kind.’
Twee jaar borstvoeding
‘Mijn man en ik hebben altijd een heel vrij leven geleid met veel reizen. Op mijn negentiende reisde ik al samen met hem acht maanden door Azie en later konden we voor ons werk ook veel reizen. Toen mijn zoon werd geboren, zetten we dat leven voort. Ik wilde niet de stress van een drukke baan en een klein kind en zes weken na zijn geboorte reden we met ons campertje Europa in. We verhuurden ons huis in Amsterdam, werkten online om nog wat geld bij te verdienen en woonden drie jaar lang op allerlei plekken in Europa. Een prachtige tijd, waarin ik alle tijd had voor mijn zoon. Intens was het ook. Omdat hij niet naar de opvang ging en ik geen familie om me heen had, paste ik 24 uur per dag op een baby. Dat vond ik, als ik eerlijk ben, zwaar. Met een baby heb je opeens geen minuut meer voor jezelf. Rustig de krant lezen, een bad nemen, een glas wijn drinken op een terras, uitgebreid koken: met een baby is het allemaal een stuk lastiger; in feite kun je amper naar de wc. Ik genoot van het leuke leventje dat we hadden, maar ik voelde ook altijd een soort stress omdat ik dag en nacht geleefd werd. Ik gaf twee jaar borstvoeding – dat was wel zo handig met al dat reizen – maar het betekende ook dat ik de eerste twee jaar nooit een nacht kon doorslapen en twee of drie keer per nacht een voeding gaf.’
Geen zin in een baby
‘Toen we terugkwamen naar Nederland en mijn zoon voor het eerst naar de kleuterschool ging, vond ik dat best een bevrijding. Ik was blij dat ik de eerste jaren zoveel bij hem had kunnen zijn, maar vond het ook heerlijk dat ik de dag weer aan mezelf had. Ik pakte mijn carrière weer op en mijn man paste meer op mijn zoon en deed de huishouding. Ik vond dat prima, liet mij maar werken. Het leven was eigenlijk weer vrij makkelijk en toen werd ik voor de tweede keer zwanger. Een ‘ongelukje’ ja. Ik had een Mirena, maar omdat ik last had van tussentijdse bloedingen liet ik dat verwijderen en wilde ik een spiraaltje laten plaatsen. Maar het was vlak voor de vakantie, druk en ik dacht: dat komt na de vakantie wel. In de tussentijd moesten we maar even niet vrijen of een condoom gebruiken. Omdat we met vakantie waren met een camper zou het met een klein kind toch niet veel van seks komen, dacht ik. En ik was veertig, het schijnt dat je dan al zo goed als onvruchtbaar bent. 1 keer gebeurde het wel en hoewel mijn man op tijd terugtrok, raakte ik toch zwanger. Na een week voelde ik het al en in een Spaanse apotheek liet ik mijn man een zwangerschapstest kopen. Ik baalde echt enorm toen mijn gevoel bleek te kloppen en twijfelde eigenlijk geen moment: dit wilde ik niet. Meteen de volgende dag reden we terug naar Nederland. Mijn man liet de keuze aan mij, maar zijn gevoel was eigenlijk niet anders dan het mijne. Ook hij had diep in zijn hart helemaal geen zin in een baby.’
Enigs kind
‘Alleen mijn zus en 1 vriendin weten dat ik een abortus heb laten plegen. Als ik het verhaal nu vertel, merk ik nog steeds dat ik me schaam. Want ergens vind ik het toch een heel egoïstische keuze die ik heb gemaakt. Ten eerste is het natuurlijk ontzettend stom om geen goed voorbehoedmiddel te gebruiken. Ik ben hoogopgeleid en geen tienermeisje uit een achterstandsbuurt, dit had mij toch niet mogen overkomen? En dan niet uit pure noodzaak, maar uit luxe voor een abortus kiezen, dat vind ik nog wel een lastige. Ik had een man, een huis, een baan, er had nog best een kind bij gekund, maar ik had er geen zin in. Ik ben toch bang dat mensen daar een oordeel over hebben. En wat moeten alle vrouwen wel niet denken die het niet lukt om kinderen te krijgen? Mensen proberen soms jaren zwanger te worden en als het dan niet lukt kan dat een verdriet voor het leven zijn, en ik besluit gewoon doodleuk een kindje weg te halen. Mijn moeder heb ik het ook nooit verteld, ondanks onze goede band. Maar zij verloor haar derde kindje bij de geboorte en heeft daar nog steeds groot verdriet over, ik kan het als dochter niet over mijn hart verkrijgen om haar te vertellen dat ik een kindje niet wilde. Ook denk ik niet dat ik ooit de moed zal hebben om het aan mijn zoon te vertellen. Hoewel hij gelukkig is en het nooit erg zegt te vinden dat hij enigs kind is, heb ik hem wel een broertje of een zusje onthouden. Voor de rest van zijn leven zal hij alleen zijn. Daar kan ik me wel schuldig over voelen en ik zou toch bang zijn dat hij het me kwalijk neemt als ik het ooit vertel.’
Schuldgevoel van abortus
Heel soms denk ik nu: wat zou het geweest zijn, een jongen of een meisje? Dan stel ik me een heel leuk klein meisje voor zoals mijn nichtje en dan kan ik wel een moment spijt voelen van mijn abortus. Maar dan denk ik ook: dan was ze nu pas negen geweest en zou ik nog in de weer zijn geweest met afspraakjes regelen met vriendinnetjes, uitjes naar pretparken en stond ik nog op het schoolplein, of was ik, nog erger, nu de hele dag bezig geweest met homeschooling. Ik denk niet dat dat me gelukkig had gemaakt, hoeveel ik ook ongetwijfeld van dit kind had gaan houden. Maar ik ben blij dat ik nu, nu ik bijna vijftig ben, weer aan de vooravond sta van een nieuw vrij leven. We hebben vorig jaar een huisje gekocht in het buitenland, op een prachtige plek en over een paar jaar, als onze zoon op eigen benen staat, willen we daar een groot deel van het jaar gaan wonen. Geen tweede kind krijgen en kiezen voor abortus heeft ervoor gezorgd dat ik meer het leven kan leiden zoals ik dat diep in mijn hart wil leven. Eerlijk gezegd vond ik het een ramp dat we de afgelopen veertien jaar vast zaten aan de schoolvakanties en ik ben blij dat er weer meer vrijheid aankomt. Ik heb maar 1 leven en dat wil ik ten volle leven. Maar de schaamte blijft ook, dat stukje calvinisme zit ook in mij. Als er iets mis gaat in mijn leven denk ik soms nog steeds dat dat misschien mijn straf is, om wat ik toen heb gedaan.’
Lees ook deze levensechte verhalen:
Wil jij ook je verhaal vertellen aan wendyonline? Stuur dan een mail met daarin kort jouw verhaal naar rosakoelemeijer@wendymultimedia.nl
