Wendy Wagenaar blogt iedere maand voor Wendyonline.nl over haar leven met kanker. Het leven ziet er voor mensen met kanker opeens heel anders uit. Dit keer vertelt ze over welke impact het virus heeft op haar genezingspad. 

Ongekende tijden

Het weekend van zaterdag 7 maart jongstleden. Een prachtig weekend waarbij ik, in de weken voorafgaand ervan, zelf dacht niet te gaan. Te gaan naar de Benefietdisco. Georganiseerd door vrienden voor mijn genezingspad.

En nu, een maand later, lijkt dat feest te hebben plaatsgevonden in een andere wereld. In een andere tijdzone.

De twijfel van niet gaan, zat toen nog niet in het al aanwezige coronavirus. Het was vanwege het bezwaard voelen. De bedoeling van het feest was een manier te bedenken om mij mijn pad te laten vervolgen. Mee te gaan ‘feesten’ voelde eerst niet gepast. Bij het zien van de namen op de gastenlijst maakte dat we gingen. Veelal oude en nieuwe bekenden. We zijn allemaal gegaan: Bowe, mijn moeder, mijn zus en ik. En bijna 200 anderen met ons.

En wat ben ik blij dat ik ben gegaan. Ik had toen, net als iedereen op dat feest, nog geen idee wat er een week later in Nederland zou spelen. Ik heb die avond genoten. Van alle bekende en ook onbekende mensen. Van alle liefde. Van gewoon weer eens naar een feest gaan. Dansen en drinken. Wat kijk ik er met mooie herinneringen op terug. Het was even als vanouds. Geen zorgen.

CT-scan

Die maandag erop had ik een afspraak in het UMCG. Voor de uitslag van de CT-scan van die week ervoor. Deze keer had ik bijna niemand verteld dat ik een scan op 3 maart had. Deze CT-scan was nodig voor een nieuw onderdeel in mijn plan. Gezien de ontwikkelingen in de afname van de tumoren had ik bedacht mijn stoma te willen opheffen. Een operatie dus. Beeldvorming was daarvoor nodig. Die maandag was een spannende dag.

Spanning die snel verdween bij het horen van goed nieuws. 3 Plekken stabiel. En de plek die mij vorig jaar februari op de Spoedeisende Hulp bracht was niet meer zichtbaar. Deze is van de radar verdwenen. We vertrokken uit het ziekenhuis met goed nieuws. Met het plannen van een afspraak bij Chirurgie.

Afweersysteem

We vertrokken wel met de mededeling dat mijn afweersysteem en mijn bijbehorende waarden niet hoog genoeg waren. Ik slik een parpremmer. Dat is een medicijn wat mogelijk nieuwe kankercellen moet voorkomen. Het advies: een week stoppen om mijn waarden te verhogen. Deze houden mijn waarden (te)laag. Hierdoor kun je onnodig risico lopen.

Stoppen vind ik op dat moment prima. Ik heb er het afgelopen jaar geen nieuwe kankercellen bij gekregen. Deze medicijnen zullen daar vast een rol in spelen. Niet als enige. Ik zie het als onderdeel van een groter geheel. Dus ik vind het goed om een week te stoppen met dit onderdeel. Mijn afweersysteem is belangrijk voor mij. Dus geen risico lopen. Op dat moment weet ik nog niet dat snel alle andere onderdelen van het grotere geheel ook zullen stoppen.

Inmiddels ben ik wel weer begonnen met het slikken van de parpremmer, want het is één van de weinige dingen die ik nu kan doen. Het maakt alleen wel dat ik nu tot de risicogroep van Nederland behoor. Het blijft altijd afwegen.

Schuldgevoel op maandag

Doordat ik te horen kreeg dat mijn waarden zo laag waren, kreeg ik enigszins wel een soort van schuldgevoel dat ik met zo weinig weerstand zoveel mensen had gezien. Dat weekend op dat mooie feest. Aan de andere kant kan en wil ik niet alles laten. Het blijft ook daarin een afweging. Wat doe je wel? Wat doe je niet? Het is een onderdeel van mijn leven geworden. Het is wat het is.

Ik ging me in die week meer en meer beseffen dat ik aanpassingen moest maken. Ook het coronavirus ging Nederland niet overslaan. En in die week voelde ik me onmachtig, verdrietig en ongeduldig tegelijkertijd. Ik had zoveel plannen en ideeën. Ik kreeg daar de ruimte weer voor en ineens was letterlijk de ruimte beperkt. We gingen aanpassingen maken. Afspraak chirurgie eruit. Afspraken in ons buurland eruit. Natuurlijk en logisch. Dat hield alleen het verdriet niet weg.

Het is heel raar wat er nu in de wereld gebeurd. Het vraagt van ons allemaal een bepaalde flexibiliteit. En het accepteren van dingen waarvan je helemaal niet wil dat ze gebeuren. En ook dit klinkt raar, maar de ongeneeslijke diagnose 2 jaar geleden zorgde er in dit huishouden er al voor om die buigzaamheid te hebben.

Mijn ziekte vroeg mij plannen te wijzigen, terwijl ik dat niet wilde. Feestjes te missen, terwijl ik dat niet wilde. Operaties te krijgen, terwijl ik dat niet wilde. Chemo te krijgen, wat ik liever ook niet wilde. Littekens te krijgen, wat ik niet wilde. Een stoma te krijgen, wat ik niet wilde. Haren te verliezen, terwijl ik dat niet wilde. Vakanties te annuleren, terwijl ik dat niet wilde. Mijn baan te verliezen, terwijl ik dat niet wilde. Mijn toekomstplannen te verliezen, terwijl ik dat niet wilde.

En nu werd ik angstig van het feit dat ik moest stoppen met mijn genezingspad, terwijl ik dat niet wilde. Maar het is zoals het is. Flexibel proberen te blijven en niet angstig.

Aanpassingen maken

En zo zijn we in Nederland allemaal beland in een situatie dat een virus ineens keuzes en beslissingen voor ons maakt. De dingen anders doen dan we zijn gewend. Met vergaande gevolgen voor velen van ons.

Het is een onwerkelijke situatie. Het vraagt een bepaalde buigzaamheid van iedereen. Van jezelf. Van de mensen om je heen. Het vraagt van ons een bepaalde mate van flexibiliteit. En ook ik had er deze keer geen zin in.

Inmiddels ben ik steeds meer waar ik wil zijn. In mijn element. En een beetje onvrijwillig heb ik mijn oude baan terug: Docent zijn. Deze keer dan wel van 3 hele lieve kinderen. Iets jongere doelgroep dan ik gewend ben, maar goed. Vernieuwing is ook goed om je te ontwikkelen.

Dus we gaan opnieuw als gezin terug in onze cocon. Deze keer om bij te dragen aan het zo snel mogelijk laten verdwijnen van het coronavirus. En geen risico lopen.

Vanaf thuis werk ik aan mijn immuunsysteem. Op een andere manier dan gepland. En ik vind meer mogelijkheden dan ik had gedacht. Daarover later eens meer.

Voor nu: Pas goed op elkaar. Wees lief voor elkaar en #staysafe.

Liefs Wendy.

Lees hier meer blogs van Wendy.