Toen Jurgen (35), de man van Jussi (30), een scooterongeluk kreeg en hersenletsel opliep, bleef er weinig over van hun leuke en drukke Nederlandse leven. De rust van Ibiza gaf ze een nieuwe kans. Nu wonen ze er met hun negen maanden oude dochtertje Lola.
Door hun beslissing om te emigreren groeit dochter Lola niet op in hun oude appartement, vierhoog in Haarlem, maar onder de warme stralen van de Spaanse zon. Met citrusbomen in de voortuin en een oprijlaan van honderd meter, waar ze kan spelen zonder bang te zijn voor auto’s. Het lijkt wel een sprookje. Al was de reden om naar Ibiza te komen allesbehalve sprookjesachtig.
Scooterongeluk
Jurgen reed op weg naar huis vanaf zijn werk bij een hippe strandtent in Bloemendaal aan Zee, frontaal tegen een boom. Jussi, die thuis lag te slapen, werd wakker van de deurbel. Twee agenten wilden binnenkomen en vertelden in de woonkamer dat Jurgen gewond was geraakt.
Flink geschrokken
‘Op weg naar het ziekenhuis probeerde ik me voor te bereiden op wat ik zou aantreffen. Maar het lukte niet. Hoe kon dat ook? Niemand wist hoe hij eraan toe was. Toen ik de kamer binnenliep, schrok ik. Jurgens gezicht was aan één kant kapot. Er hing een vreemde lucht in de kamer, de geur van bloed, vertelde de dokter later. Ik dacht alleen maar: hoe komt hij hier uit? Wat is er straks nog van mijn Jurgen over?’
Blijvend hersenletsel
Na een operatie van dertien uur herstelde haar grote liefde. Al werd hij door blijvend hersenletsel nooit meer de Jurgen van voor het ongeluk. Hij moest stoppen met werken, kon feestjes niet meer aan, even een wandelingetje maken voelde door alle prikkels alsof zijn hoofd op hol sloeg. ‘Alles kwam heel hard binnen bij Jurgen. Ik deed alles om hem rust te bieden, maar begreep ook: dit kan niet altijd zo blijven. We kunnen onszelf niet voor altijd binnen opsluiten.’
De rust van het platteland
Jurgen verlangde naar rust, naar voorspelbaarheid, naar de natuur. Ze vinden dit alles, totaal onverwacht, tijdens hun huwelijksreis op Ibiza: ‘Ik zag hoe Jurgen daar tot rust kwam, hoe hij eindelijk ontspande en weer kon genieten. We stonden boven op een klif en keken uit over al dat groen, toen ik het eruit floepte: “Ik zou hier best kunnen wonen.” Ik zag Jurgens ogen oplichten. Hij verlangde zo naar een leven dat hem weer geluk zou brengen. Ik begreep dat dat op Ibiza kon.’
Niet alleen maar dromen
Het blijft niet bij dromen. Avonden lang praten ze, met een glas wijn erbij, over hoe het moet worden. Jurgen mag zijn uitkering meenemen, ze kunnen kamers verhuren, Jussi kan wat freelance klussen voor Nederlandse opdrachtgevers doen. Ze rekenen het financiële plaatje wel honderd keer door. Alles klopt. Al kan die gedegen voorbereiding ze niet helemáál tot rust brengen. ‘Het voelde als de grootste sprong in het diepe die we ooit zouden maken. Ik zou mijn baan hiervoor opzeggen. We hadden op Ibiza nog niet eens een huis. Maar we moesten dit risico nemen.’
Een tuin vol fruitbomen
Ze vinden een finca-achtig huis in het rustige noorden van Ibiza. De tuin staat vol fruitbomen. Mandarijnen, citroenen, vijgen, kersen en perziken. Van hun acht slaapkamers verhuren ze er in het hoogseizoen vier. Twee zijn er inmiddels door het gezin zelf gevuld. Een voor Jussi en Jurgen, en een voor hun negen maanden oude dochter Lola. ‘In Nederland zou kinderen krijgen lastiger zijn geweest. Ik zou fulltime moeten werken voor de vaste lasten, Jurgen kan de zorg voor een kind door zijn hersenletsel niet alleen aan. Hier kunnen we een gezin zijn zoals in mijn dromen. We hebben nog geen minuut van Lola hoeven missen. Soms doe ik haar in mijn draagzak en plukken we samen fruit. Op dat soort momenten denk ik steeds weer: dit had in Nederland nooit gekund. Wat een vrijheid.’
‘Jurgen heeft zijn trots weer teruggevonden’
Jurgen is weer trots geworden. Op Ibiza kan hij iets betekenen voor zijn gezin. Al is het maar door de moestuin die hij onderhoudt. Het heeft hem zelfvertrouwen gegeven, het gevoel dat hij van waarde is. Er is maar één donkere wolk in dit sprookje, vertelt Jussi: ‘Dat ik onze families niet van Lola kan laten genieten zoals wij. We skypen wel, maar dat blijft anders dan haar aanraken. Voelen hoe zacht haar huidje is, ruiken hoe lekker haar haar ruikt.’ Nieuwe vrienden zijn al gemaakt, maar dat is niet hetzelfde. Toch vinden Jussi en Jurgen ook in die eenzaamheid iets positiefs. ‘We moeten het met zijn drieën doen. Dat verbindt ons op een bijzondere, intense manier. Op Ibiza zijn we een eenheid geworden.’
Jussi blogt over haar leven op Ibiza op jussimegens.nl. Op deze blog is ook de reis te volgen die ze vanaf dit najaar maken door Europa.
Beeld: Jennifer Arndt | Tekst: WENDY #14
