In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Sandra Fredrix (34) was in verwachting van een tweeling, maar na een zwangerschap van 24 weken ging het mis en moest Sandra al bevallen. Haar zoon en dochter werden allebei geboren, maar het zag er voor beiden niet goed uit. Uiteindelijk overleefde haar dochter Emma het niet.

‘Daniel en Emma lagen allebei in een couveuse met allemaal kabeltjes. We mochten ze niet vasthouden, want ze waren nog ontzettend onstabiel. Vlak daarna hoorden we dat onze dochter een hersenbloeding had. Wanneer dit nog erger zou worden, zou ze geen goede kwaliteit van leven meer hebben. De hersenbloeding was plotseling helemaal doorgebroken. Onze dochter werd losgekoppeld van alle kabels en in onze armen gelegd. Vlak daarna stierf ze. We hebben onze dochter nog laten dopen, aangekleed en toen in een bedje gelegd. Op een gegeven moment kwam er iemand van het mortuarium. Daar werd ze mee naartoe genomen en toen was ze weg. We hebben haar daarna gecremeerd.’

Rugpijn

‘Toen ik 24 weken zwanger was, werd ik op een nacht wakker met pijn in mijn rug. Deze pijn werd steeds erger. Ik zei tegen mijn man dat ik naar de spoedeisende hulp wilde. In het ziekenhuis zeiden ze dat pijn in de rug tijdens de zwangerschap wel vaker voor kwam. Dit kon vanuit de nieren komen. De gynaecologe zei echter dat het al weeën waren. Ik had ontsluiting en mijn baarmoederhals was verkort. Dit betekende dat de kindjes geboren moesten worden om ze een kans te geven. Hiervoor moesten we naar Gent. Midden in de nacht werd ik met spoed met een ambulance naar het ziekenhuis in Gent gebracht. In de ambulance brak mijn water al.’

Bevalling

‘Niet veel later beviel ik eerst van onze dochter. Zij werd meteen in een soort plastic zakje gestoken om haar warm te houden. Ze werd aan allerlei infusen gelegd zodat ze zou kunnen ademen. Er werd van alles aan gedaan om ervoor te zorgen dat ze in leven zou blijven. Zes minuten daarna werd onze zoon geboren. Onze zoon werd daarna ook meegenomen en mijn man is bij ze gaan kijken. Hij maakte foto’s zodat ik kon zien hoe ze eruitzagen. Mijn dochter kreeg daarna te maken met een hersenbloeding en deze overleefde ze niet.’

Vechtlust

‘Ik vond het verschrikkelijk dat dingen die we al gepland hadden, niet meer konden doorgaan. Tijdens mijn zwangerschap zag ik al voor me hoe mijn zoon en dochter samen hand in hand zouden lopen in Disneyland. Deze dingen zullen nooit meer waargemaakt kunnen worden. Onze zoon gaf ons de kracht om toch door te gaan. Hij was nog aan het vechten voor zijn leven. Nadat onze dochter was overleden, stabiliseerde zijn hoge bloeddruk. De kans op een hersenbloeding werd daardoor enorm verkleind. Hij had een enorme vechtlust. We moesten elke dag ons bed uit om naar hem toe te gaan en voor hem te zorgen. Dat proces van zorgen voor hem, heeft ons er doorheen geholpen. Nu gaat het gelukkig heel goed met hem.’

Herinneren

‘Onze dochter heeft een plekje bij ons in de kast. Haar urn staat daar in een glazen kistje, omringd door allerlei spulletjes. Er staan naamblokjes, droogbloemetjes en een gehaakt popje met dezelfde lengte en het gewicht dat Emma had tijdens haar geboorte. We proberen haar zoveel mogelijk bij ons leven te betrekken. We vieren bewust haar verjaardag en willen absoluut geen rouw of verdriet voelen op haar geboortedag. Haar verjaardag is ook niet haar sterfdag, want ze is een dag later overleden. We kopen dan ook altijd cadeautjes voor Emma. Met kerst ligt er ook altijd een cadeautje onder de kerstboom. We hebben in onze tuin een boom voor haar geplant. Zij is één van onze kinderen en ook onze eerste geborene. Ze hoort bij ons gezin. Nu ze dood is betekent dat niet dat wij ineens haar ouders niet meer zijn.’

Rouwproces

‘Ik heb soms het idee dat het rouwproces nog steeds bezig is. We hadden ook niet echt tijd om te rouwen. In het begin kwam ik met moeite mijn bed uit. Ik had amper energie, maar moest wel opstaan vanwege mijn zoon. Dan ga je maar je bed uit, douchen en aankleden. Je kijkt uit naar alle positieve dingen. Zoals de eerste keer dat onze zoon zijn ogen opendeed. Maar het blijft confronterend. Het moment bijvoorbeeld dat we ons zoontje eindelijk mee naar huis mochten nemen. Dan denk je: er hadden twee kindjes mee naar huis gemoeten. Dat soort momenten zullen denk ik altijd blijven.’

Schuldgevoel

‘Vaak heb ik last van een schuldgevoel doordat ik de zwangerschap niet heb kunnen voltooien. Ik vraag me dan af of ik tijdens mijn zwangerschap iets verkeerd heb gedaan of dat ik iets had moeten voelen waardoor ik wist dat het niet goed zat. Ik kan hier met mijn man heel goed over praten. Hij is echt mijn steun en toeverlaat. Verder voel ik een heel groot gemis. Ik kan mijn kind geen knuffel of zoen meer geven. Ook op momenten dat ons zoontje zijn eerste mijlpaal meemaakt, zoals naar school gaan, zijn lastige momenten.

Genieten

‘We bekijken het leven nu per dag. Vaak gaat dit gepaard met ups en downs. We genieten enorm en zijn dankbaar voor ons zoontje. Ook hebben we nog een tweede zoontje mogen krijgen. We proberen zoveel mogelijk herinneringen te maken en veel met elkaar te knuffelen. Het allerbelangrijkste is dat we genieten van de momenten met hun samen. Met alles wat we meegemaakt hebben, zijn we nu een stuk dankbaarder voor alles wat we wel hebben.’