Het gaat even niet zo gemakkelijk in het gezin van WENDY’s hoofdredacteur Robert Heukels. Waar de ouders meer en meer hunkeren naar echt contact, duiken de kinderen in hun beste vriend, de digitale wereld. En dat is niet goed, bleek afgelopen week eens te meer….

Even Unpluggen

De kerstvakantie, we hebben eens een keer rustig aan gedaan. Terwijl mijn Instagram-account ontplofte van de sneeuw, zon en het-kan-niet-ver-genoeg-zijn oorden, hielden wij het bij twee dagen Eesveen en twee dagen Vlieland. Saai? Heerlijk. Eesveen is nog een van die oorden waar geen mens het woord Wifi goed kan uitspreken, omdat het er gewoon niet bestaat. Wel knisperende open haarden en eindeloze stukken bos waar het stil is en weilanden met lome, tevreden koeien. ’s Avonds bij de televisie hadden we slechts keuze uit NPO1, 2 en 3 en na een tijdje hield de verbinding er gewoon mee op, zodat we moesten kaarten en Scrabble spelen. Vlieland was dat betreft al weer heel modern. Daar was wel Wifi. En waar mama en papa door weer en wind de zee wilden zoenen, grinnikten de kids (oortjes in, telefoontjes in de hand) zich een ongeluk om Stuk-TV en allerlei YouTube-kanalen waar wij geen weet van hadden. ‘Kijk nou eens om je heen!’ ‘Voetballen op het strand is het leukste wat er is’ stuitten op een welgemeend ‘Huuuh!’ en ‘Kou-kou-koud!’

De grote betekenis…

Unplugged! WENDY 15 stond er vol mee. En ja, ook wij van de redactie wisten Giel de Winter, Monica Geuze, Rapper Boef en al die andere hippe, moderne mensen te vinden. Want die waren juist weer heel erg plugged. ‘Ik zal altijd een rebels randje houden’ zei Boef nog. Giel de Winter wilde ‘potverdomme iets met zijn leven doen’ en Monica Geuze riep ferm: ‘Ik denk nooit: shit ik moet weer vloggen.’ Als old school bladenmaker heb ik het stuk, geschreven door Tatum Dagelet die bekende niet eens te weten wat snap chat was, ademloos gelezen. Want ik ben niet zo’n ouwe lul die alles wat jong is maar afkeurt, ik ben ervan overtuigd dat we van nieuwe generaties net zoveel kunnen leren als zij van ons.

Balans

Maar in de rest van het blad probeerden wij de mensen wel fiks te verleiden tot balans. Af en toe weg die telefoon, uit al die apparaatski, naar buiten met zijn allen, even massaal offline. Stekker eruit. Het was de nazomer van 2017, we zijn een klein half jaartje verder. Was Unplugged even een hype? Integendeel. We meenden het uit de grond van ons hart en het thema is inmiddels urgenter dan ooit. Unplugged, unplugged, unplugged, ik zou het de hele dag tegen iedereen willen schreeuwen. Want het is bizar hoe het nu gaat. Onze kinderen, een hele generatie pubers, ze raken meer en meer verslaafd. Je moet ze niet meer verleiden, maar dwingen buitenlucht op te snuiven, te bewegen, weg met dat oortje en die telefoon.

Kleine oorlog

Laat ik het maar bekennen: ik kijk allang niet meer uit naar vakanties. Het is een kleine oorlog tussen de oudjes die een storm en een regenbui omhelzen als ‘de natuur’ en de kids die alle elementen omarmen als redenen maar even op de Ipad of Iphone te kunnen. Het zijn vakanties waar je soms knap moe van wordt. En toen was het 2018 en ging papa (deadline!) gewoon weer aan het werk, kwam ’s avonds thuis en kwam meteen te midden van oorlogen als: ‘mag ik nog even tv kijken? Mag ik nog even chatten? Maar hoezo gaan we eten, wij zitten middenin een groepschat, als ik eruit stap, lig ik er ook echt uit!’

Overspannen YouTubers

Het compromis: iedere avond even Jeugdjournaal kijken samen. Afgelopen vrijdag ging het daar over YouTubers die de druk niet meer aan kunnen. Overspannen zijn. Vloggers en bloggers die niet meer iedere dag kunnen en willen leveren, zelfs de grote namen (die mij niks zeggen, maar onze kids des te meer) staan te wankelen op hun benen. Mijn veel jongere collega’s van Wendyonline wisten me te melden dat ze in een paar weken tijd een huilende Enzo Knol hadden gezien (vanwege een relatie die uit en aan ging en dat alles in sneltreinvaart), dat Monica Geuze niet alleen zwanger was, maar ook een stapje terug wilde doen, dat het met Bibi Breijman niet zo fijn gaat en dat Laura Ponticorvo een paar weekjes rust had genomen. Ik heb echt urenlang moeten zoeken op Google waar dit allemaal over ging, maar werd er knap onrustig van. Wat doen die mensen elkaar ook allemaal aan, waarom ‘eisen’ ze die dagelijkse stroom aan informatie die je –naar mijn bescheiden mening- toch echt wel heel soms kan missen?

Losgaan op Twitter

Wie even vier dagen op Eesveen en Vlieland is unplugged kan de stroom aan berichten in ieder geval nauwelijks aan. Ik kijk er niet zo vaak op, maar voor de laatste sport is twitter best een goed medium. De ellende die zich dan in een paar dagen ophoopt! Camiel Eurlings, Jort Kelder, Thierry Baudet, Youp van ’t Hek, Donald Trump, ze doen dingen, ze zeggen dingen en de hele wereld weet precies hoe het zit en maakt het in wat tekens af op Twitter. Voor- en tegenstanders hakken genadeloos op elkaar in, spitsvondig als ze zijn, je begrijpt werkelijk niet waarom er naar een nieuwe Johan Derksen wordt gezocht, want iedereen is Johan Derksen tegenwoordig. Maar goed, dat zijn vooral wij, de oudjes. Daarbij komt nu dus het fenomeen dat de helden van een nieuwe generatie moe lijken, klaar met het eeuwige ‘kijk mij eens’. Hoe interessant. En wat een signaal. En hoe moedig ergens ook dat al die vloggers en YouTubers het toegeven: ik ben even moe, het is even op.

Unplugged door trage programma’s

Ik was afgelopen week zelf ook best moe en op. En keek deze week daarom iets te veel uitgeteld naar de televisie, iets wat je eigenlijk dan weer niet moet doen (ga liever sporten, riep mijn dochter nog). Maar goed. Vier keer Beau met BN’ers gekeken, een bijna traag programma over mensen die vijf jaar geleden dingen zeiden en dat nu terug keken. Ze waren open en geestig, Beau was zeer sterk in oprechte interesse (en hij luisterde fenomenaal), maar het was bijna een soort cooling down van het echte leven, zo traag gleden de uitzendingen voorbij. Ik vond het meer dan prettig. Aan zo’n hyper geknipt programma zie je dat traagheid niet meer mag bestaan. En dat is zo jammer. De film Carol met Cate Blanchett en Rooney Mara gleed afgelopen weekend juist extreem traag voorbij en ik vond het fantastisch. Hoewel ik naar een scherm staarde, voelde ik me compleet Unplugged.

Onze kinderen zijn 24/7 online

Ik weet het. Dit jaar staat in het teken van de strijd. Mijn kinderen, 12 en 10, zitten in de woeste, onwaarschijnlijk sterke stroom waarin hun hele generatie zichzelf krampachtig vasthoudt. Ze zijn allemaal 24/7 online. En als wij als ouders denken dat het niet zo is, geloof me, er zijn zoveel manieren om het toch te zijn. Ouders die roepen ‘maar mijn kind niet’, helaas, vaak wel. De zuigende kracht van de apparaten is immens, als ze even passen, missen ze van alles en hoewel dat ‘van alles’ veelal leeg en onzinnig lijkt, valt dit fenomeen echt niet te onderschatten.

Balans

Wij moeten een beter voorbeeld zijn. Af en toe flink de voet op de bal zetten. De vaart eruit, de traagheid terug. Het is het dirigeren naar balans, iets waarin we als ouders te vaak falen. We gaan immers zelf zo graag mee in de gekte van alledag. De zee, de regen, de woeste wind, de sneeuw, de kids moeten er in. Sporten, bewegen, frisse lucht. Samen allemaal de hei op. Het gaat nog meer geschreeuw geven bij ons, maar het moet. Wie Unplugged wil zijn, zal niet de boodschap moeten verkondigen, maar het goede voorbeeld geven. Practice what you preach. Straks zijn zij al op hun zestiende burn out en op en klaar, je wilt het echt niet.

Nieuwe start

Het begin is er. Gisteren stond ik de hele dag te blauwbekken bij het voetbaltoernooi van mijn zoontje (kampioen!) en vandaag rende ik met mijn dochter door het park. Ik heb geen idee wie of wat vandaag trending topic is en ik heb niet het idee dat ik daardoor een minder leuke vader ben. Een groot en lang interview met Louis van Gaal ligt op me te wachten om te lezen en dat staat nog ouderwets op papier. Ik zie ineens weer mezelf op Vlieland, in het overvolle Badhuys met allemaal blije, mooie mensen die aan de hete chocolademelk en de glühwein zaten en gewoon met elkaar praten. Er lag bij de stapel tijdschriften een WENDY. De Unplugged-versie. Ik bladerde richting de spread waarin Wendy met een grote stekker om haar schouder ‘Offline’ stond te zijn in het bos. Pontificaal zette ik het neer, een dag later stond het er nog precies zo. Een fijn beeld, die spread zo vlak voor de uitgang, geen mens kon het missen. Het was een enigszins baldadig teken van verzet, maar achteraf voelt het vooral als een nieuwe start.