Sorrel werd op haar dertiende aangereden door een busje en liep niet-aangeboren hersenletsel op, dit veranderde haar leven drastisch. Haar herstel verliep moeizaam en bracht uitdagingen met zich mee. Ondanks alle moeizaamheden staat Sorrel positief in het leven. Om lotgenoten te helpen deelt ze haar verhaal op tiktok.

‘Toen ik dertien jaar oud was, werd ik aangereden terwijl ik op mijn fiets zat. Een busje raakte me en mijn hoofd raakte het stalen frame tussen de voorruit en de zijruit met een enorme kracht. De impact was zo heftig dat het voertuig total loss bleek te zijn. Het ging van kwaad tot erger. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht, waar aanvankelijk werd gevreesd voor een hersenbloeding. Gelukkig bleek dit niet het geval te zijn. Eerst verbleef ik op de intensive care en later op een reguliere afdeling, waar werd vastgesteld dat ik een ernstige hersenkneuzing had.’

Ongeluk

‘Na slechts vier dagen werd ik naar huis gestuurd, wat in mijn ogen niet helemaal de bedoeling was. Op dat moment was ik pas dertien en kreeg ik zware morfine toegediend, zonder verdere follow-up. Mijn moeder belde zelfs naar het ziekenhuis om te vragen of de morfine niet geleidelijk moest worden afgebouwd. Twee weken later ging ik zelfs weer naar school, terwijl dat eigenlijk helemaal niet mogelijk was. Mijn moeder nam opnieuw contact op met de dokter en pas na ongeveer een jaar ontdekten ze dat ik door een fout niet was aangemeld bij het revalidatiecentrum.’

Behandeling

‘Een half jaar nadat was vastgesteld dat ik door een fout niet was aangemeld, begon ik mijn revalidatie in het revalidatiecentrum. Dit verliep niet zoals gebruikelijk. Normaal gesproken word je na zo’n ernstig ongeluk intern opgenomen in het revalidatiecentrum en verblijf je daar enkele maanden. Bij mij gebeurde dit niet. In plaats daarvan kreeg ik verschillende losse therapieën, zoals ergotherapie, energiemanagement, fysiotherapie en gesprekken met een psycholoog. Dit was eigenlijk te chaotisch voor mij, vooral omdat ik destijds pas dertien was en behoorlijk eigenwijs. Mijn leeftijd en het feit dat ik nog naar school moest, maakte het allemaal nog gecompliceerder. Ik liep tegen allerlei obstakels aan.

De beschadiging in mijn hersenen is blijvend, het is dus niet te genezen. Gelukkig kreeg ik wel hulp aangeboden om te leren hoe ik er mee om moest gaan. Ik kreeg ik voornamelijk te maken met psychologische ondersteuning. Bovendien kreeg ik steeds wisselende psychologen toegewezen, wat waarschijnlijk te maken had met de verschillende levensfasen waarin ik mij op dat moment bevond. Daarnaast kreeg ik ambulante begeleiding, wat een cruciaal onderdeel van mijn herstel was. Deze professionals kwamen bij mij thuis en werkten met mij samen, en ze leerden me hoe ik moest omgaan met de gevolgen van mijn letsel. Die begeleiding krijg ik momenteel nog steeds, daar ben ik erg dankbaar voor.’

Leven met niet-aangeboren hersenletsel

‘Mijn grootste uitdaging is mijn aanhoudende vermoeidheid. Ik sta eigenlijk altijd op met een half opgeladen batterij. Hierdoor raak ik sneller uitgeput dan anderen. Dit is de reden dat ik niet in staat ben om te werken voor een werkgever. Ik kan simpelweg de energie die daarvoor nodig is niet bijbenen. Zelfs de dagelijkse taken, zoals boodschappen doen, kosten me aanzienlijk veel energie. Om mijn leven enigszins in goede banen te leiden, heb ik structuur nodig, en hiervoor gebruik ik nog steeds een traditionele papieren agenda. Hierin plan ik mijn hele week, zodat ik een duidelijk overzicht heb van hoeveel tijd verschillende activiteiten in beslag zullen nemen. Mijn agenda is voor mij onmisbaar en vormt echt een essentieel onderdeel van mijn leven. Zonder mijn agenda ben ik niks. Ik heb mezelf ook enkele trucjes aangeleerd, zoals het vrijhouden van de avond voor een uitje, zoals een bezoek aan de Efteling, om de volgende dag optimaal te kunnen genieten.

Daarnaast ondervind ik moeilijkheden met mijn geheugen, dat niet meer zo scherp is als voorheen. Het ongeluk heeft ook mijn werkgeheugen aangetast, wat betekent dat ik geen meerdere taken tegelijkertijd kan uitvoeren. Daarom maak ik gebruik van huishoudelijke hulp, hoewel ik op zichzelf wel in staat ben om schoon te maken. Het probleem is dat ik vaak afgeleid raak en aan verschillende taken begin zonder ze af te maken. Na verloop van tijd eindig ik met vijf verschillende onvoltooide taken, wat leidt tot een grote chaos. Dit lijkt een beetje op de problemen die mensen met ADHD hebben.’

Ontwikkeling

‘Wanneer je later in je leven hersenletsel oploopt, bevind je je vaak al in een latere levensfase: je bent naar school gegaan, hebt werk gehad en vaste vrienden gemaakt. In mijn geval was ik slechts dertien jaar oud toen het ongeluk plaatsvond, dit bracht veel uitdagingen met zich mee. Ik kon het niet langer bijhouden op school, dus besloot ik te stoppen. Uiteindelijk heb ik wel mijn mbo-diploma behaald, maar dit vereiste ook enkele aanpassingen. Ik ben vrienden en vriendinnen verloren omdat ik vaak niet mee kon met uitstapjes. Hoewel het wellicht negatief klinkt, heb ik het gevoel dat ik een stukje van mijn ontwikkeling en het krijgen van verantwoordelijkheid heb gemist. Dit komt uiteindelijk wel goed, maar het gebeurt later dan bij anderen.

Ik stuit ook op uitdagingen binnen relaties, zowel met familie als met anderen. Soms is het moeilijk voor mensen om te begrijpen wat ik doormaak, omdat het niet direct zichtbaar is.

Het is een voortdurende zoektocht naar waar ik thuishoor en waar ik bij pas en wie ik werkelijk ben. Het is ook echt een uitdaging om de juiste mensen te vinden en activiteiten te ontdekken die ik aankan. Ik heb bijvoorbeeld vriendinnen gehad waarmee ik uitging, op een gegeven moment kon ik niet meer mee. Dan blijf ik toch een beetje achter. Veel van mijn vriendinnen gingen studeren, terwijl ik dat niet kon. Hierdoor raakten we elkaar ook uit het oog. Gelukkig heb ik inmiddels hele fijne en liefdevolle mensen om mij heen. Zowel familie als vrienden. Iedereen accepteert mij zoals ik ben en staan altijd voor mij klaar. Ze zijn onmisbaar.’

Zelfbeeld

‘Het ongeluk vond zo’n vijftien jaar geleden plaats, en gedurende ongeveer tien jaar ben ik depressief geweest. Het was ontzettend moeilijk om mijn plek in de samenleving te vinden, vooral doordat ik niet kon werken. Dat bracht een gevoel van buiten de boot vallen met zich mee; ik werd gezien als anders. Dit leidde tot eenzaamheid en een laag zelfbeeld.

Toen ik jonger was en nog thuis woonde, merkte mijn moeder dat het mentaal niet goed met me ging. Ik kwam zelden het huis uit. Soms gaf ze me twintig euro om met een vriendin naar de bioscoop te gaan, gewoon om me uit huis te krijgen. Mijn ouders gingen op een liefdevolle manier om met mijn depressie, we vormen een zeer hecht gezin. Mijn moeder heeft toevallig ook hersenletsel, daardoor is onze band nog sterker. We begrijpen elkaar.

Deze periode duurde tot ongeveer vijf jaar geleden, toen ik traumatherapie begon. Sindsdien ben ik geleidelijk aan hersteld. Mijn hersenletsel is nu deel van wie ik ben, en het staat niet langer centraal in mijn leven. Ik kan nu zeggen dat mijn zelfbeeld aanzienlijk is verbeterd.’

Vooroordelen

‘Vaak kun je aan de buitenkant niet zien dat iemand niet-aangeboren hersenletsel heeft, en dat maakt het voor sommige mensen moeilijk om te begrijpen. Als ik bijvoorbeeld naar een winkel zoals de Action ging, dachten sommige mensen dat ik hun belastinggeld aan het

uitgeven was. Of als ik om huishoudelijke hulp vroeg, kreeg ik te horen: als hier een vrouw van tachtig had gezeten, had ik het wel begrepen. En dan denk ik: ja, dat begrijp ik zelf ook wel. Mensen stellen ook vaak vragen over mijn letselschadeproces, en dan denken ze dat ik net zoals in Amerika duizenden euro’s aan schadevergoeding krijg. Dat is soms ook een vooroordeel waarmee ik te maken krijg.’

Positieve mindset

‘Ik ben trots op hoe ik mijn zelfbeeld heb verbeterd. Ik gebruikte vroeger de vergelijking van een bijzettafel, een soort extraatje dat je kunt missen als het weg is. Maar dankzij therapie zie ik mezelf nu meer als een eettafel – onmisbaar. Ik ben trots op mezelf dat ik uit alle narigheid ook kracht kan halen, tegenslagen hebben me geholpen om sterker te worden. Ik ben nu bezig met het opzetten van een kleine hobby-salon in mijn huis. Dit is mij eigen gecreëerde werkplek en daar doe ik beauty behandelingen zoals wenkbrauwen en wimpers. Ik heb maar ongeveer twee klantjes in de week, maar ondanks dat ik ben ik er erg blij mee.’

Tiktok en lotgenoten

‘Ik heb een tiktok-account waar ik video’s deel over mijn niet-aangeboren hersenletsel en hoe dit mijn leven beïnvloedt. Ik ben dit account begonnen omdat ik vroeger heel lang op zoek was naar lotgenoten. Ik help eigenlijk heel verschillende mensen, en dat vind ik geweldig.

Ik heb mijn tiktok-pagina zodanig opgezet dat ik mijn hersenletsel niet zie als een beperking, en ik geef er ook liever niet die naam aan. Mijn motto is: probeer alles met humor en positiviteit te benaderen. Concentreer je vooral niet op wat je niet kunt, maar richt je op wat je wel kunt.’