‘Houd vol mensen, houd vol!’, de woorden van onze minister president. De eerste lockdown kan ik me nog goed herinneren. De kinderen moesten vanaf nu thuis les krijgen. Ik hoor de oudste nog een diepe zucht slaken: ‘Geen thuisonderwijs!’ Ik stelde ze gerust. We gingen onze schouders eronder zetten en er een fijne tijd van maken.

Tijdens de eerste lockdown haalde ik werkelijk alles uit de kast om het ritme van school aan te houden. Om ervoor te zorgen dat de kinderen niet achter zouden raken en ze het gevoel te geven dat we nu geen vakantie hadden. Dit betekende in de praktijk dat we om 8.45 uur startte met het jeugdjournaal. Om 9.00 stipt begon de les. Zo goed als ik kon deed ik mijn eigen werk en daarnaast keek ik met de meiden mee welke opdrachten ze voor school moesten doen. Al snel merkte ik dat het huiswerk dat ze kregen niet voldoende was en dus ging ik op zoek naar extra schoolopdrachten. Ik lastte ook verplicht een half uur lezen per dag in. Tegen 10.30 uur was er een half uur pauze en moesten ze van mij buiten spelen. Om 12.00 kwam mijn man naar huis, zodat we met zijn allen konden eten. Om 13.00 uur startte de les weer tot 14.30 uur. De eerste dagen volgde er licht protest op mijn dagindeling, maar al snel gingen ze mee in de door mij bedachte structuur.

Knutselen

Ondertussen pleegde ik mijn eigen telefoontjes en werkte zo goed als ik kon alle mails en voorstellen voor mijn werkgever weg. Elke dag om 14.30 uur bedacht ik voor de meiden een knutselopdracht. Met dank aan pinterest. Deze opdrachten bleken uiteindelijk zo creatief dat kinderen uit de buurt spontaan mee kwamen knutselen. Er waren dagen dat ik 7 of nog meer kinderen vanuit het woonkamerraam druk in de tuin zag stoeien met papier, lijm en scharen. Met dank aan het mooie weer kon er elke dag buiten geknutseld worden!

Wissel

De knutseluren van de meiden waren voor mij de uren waarin ik nog snel de laatste werkzaamheden van de dag kon afronden. Om de volgende dag exact hetzelfde ritueel te herhalen. Dit hield ik om precies te zijn een week vol. Na die week was ik zo blij als het weer tijd was voor de wissel. Van even rustig bijkomen was geen sprake, want de week zonder kinderen plande ik helemaal vol met afspraken, om ervoor te zorgen dat ik weer helemaal bij was met mijn werk als de kinderen weer kwamen.

Schouders eronder

Als ik nu op die eerste lockdown terugkijk vraag ik me af hoe ik het gedaan heb. Zo goed als het tijdens de eerste lockdown liep, zo gemakzuchtig verloopt het nu. Niet voor de meiden, maar voor mij. De meiden zitten inmiddels op hun eigen kamer en niet meer zoals tijdens de eerste lockdown samen met mij aan de eetkamertafel. Hoezeer ze er ook van balen en hun klasgenootjes missen, opnieuw zetten zij hun schouders eronder en maken er het beste van. Elke dag beginnen ze stipt om 8.30 uur met school. Of het jeugdjournaal ook nu elke dag om 8.45 uur start, daar heb ik geen weet van. Hoe hun huiswerk eruit ziet? Ik krijg het maar half mee. Onlangs vroegen ze me of ik nog eens een knutselopdracht wilde bedenken, maar ik krijg het even niet verzonnen.

Losser

Voor wat betreft hun zelfstandigheid? Bij de oudste weet ik dat het wel goed zit, over de jongste maak ik me daar iets meer zorgen om. Het zijn tenslotte twee totaal verschillende kinderen. Zo zie ik de oudste uren niet en staat de jongste om de 15 minuten beneden om even “iets” te pakken of te doen. Gelukkig zijn er hun twee beste vriendinnen. Ook zussen van elkaar. Op afstand nemen de meiden samen met ze het huiswerk door. De jongste stimuleert die van ons en legt haar dingen uit. Dankzij deze meiden is thuis school een stuk leuker voor ze. Ook mijn man neemt de meiden nu regelmatig mee naar zijn werk, waar ze hun eigen plek hebben om te kunnen leren. Samen met hun vriendinnen op afstand leren ze samen en stimuleren elkaar! Voor mij is er nu meer ruimte om mijn eigen werk te doen. Ik hoef er niet meer bovenop te zitten van mezelf en kan het ‘losser’ laten. Zeker na die ene middag toen de meiden besloten om fysiek samen te studeren. De oudste had een les Spaans gevolgd met haar beste vriendin en onze jongste een les Engels. Bij thuiskomst vlogen de, voor mij vreemde, woorden me om de oren. Ik kan nu mijn schouders zetten onder mijn eigen werk en de meiden houden het ook wel vol.

Missen

Ondanks het feit dat we ons thuisonderwijs nu anders vorm hebben gegeven en er voor mij meer ruimte is ontstaan, blijft de wissel een dankbare afwisseling. Nu maar hopen dat iedereen gezond blijft, anders kan het er zomaar heel anders uit gaan zien. En dat is voor niemand fijn. Zeker niet voor de kinderen, die dan hun vader of moeder voor langere tijd fysiek niet meer kunnen zien en moeten missen. Iets waar een traditioneel gezin niet mee te maken heeft, maar een samengesteld gezin wel. En mocht het gebeuren dan zit er voor ons als samengesteld gezin niks anders op, dan………. ‘schouders eronder en volhouden!’

Om niet te vergeten: Hoe moeilijk en vermoeiend het ook mag zijn, zet je schouders eronder en houd vol! Weet dat niks blijft zoals het is en er altijd weer verandering in de situatie komt. Ook deze periode gaat voorbij. Veel succes!

Over Irma

Ik, stiefmoeder? In mijn hoofd plopte een schrobbende assepoester op, terwijl haar stiefmoeder haar afsnauwt. Dat gaf me geen goed gevoel dus zocht ik naar een woord dat voor mij de lading beter dekt. Zo vond ik in ons buurland België het woord ‘plusmama’. De ‘Plus’ staat voor mij voor de toegevoegde waarde die ik, naast de biologische ouders, toevoeg aan het leven van de kinderen. En net zoals alle mama’s zo nu en dan eens verwend worden, verdienen plusmama’s die (h)erkenning ook. Daarom vind je op Irma haar website een kleine selectie aan cadeautjes speciaal voor plusmama’s. Zodat ook zij eens in het zonnetje gezet kunnen worden. Ook vind je hier andere verhalen van meer plusmama’s.

Lees hier het hele verhaal van Irma.