Marischka Melcher is spreekster, schrijfster, theater- en documentairemaakster. En bovenal moeder van twee geweldige meisjes: Tika-Danée van 18, studente rechten in Leiden en de kleine Levita Victoria van 8 die geboren is met het syndroom van Down. Marischka geniet van haar leven, maar dat is niet altijd zo geweest. ‘Ik heb een flink aantal zware stormen helemaal alleen weten te trotseren.’

Hunkerend naar familie

‘Het is 2003 wanneer mijn relatie met de vader van mijn oudste dochter op de klippen loopt. Er waren nooit ruzies of een gebrek aan genegenheid, maar ik was ik niet meer. Was het zijn schuld? Ik geloof het niet. Het was vooral een ongeschikte match waar een geweldig wonder uit voort is gekomen: mijn dochter.’

‘Als enig kind zonder veel familieleden was dit een gigantisch ding, mede omdat ik altijd al zo hunkerde naar familie, veel familie. En nu gaf ik zomaar mijn relatie op omdat ik voelde dat ik een opdracht had in mijn leven. Ik wilde nog zoveel meer doen naast mijn functie als artistiek leidster van mijn eigen theaterschool. Het is altijd: kiezen. Voor deze relatie had ik juist mijn plek op het podium in het Nieuwe de la Mar theater aan de wilgen gehangen, theater is niet iets wat je er even bij doet, het is een passie, iets waar je voor leeft.

‘Voornamelijk mijn moeder had ontzettend veel moeite met mijn besluit en besloot een soort innige vriendschap met mijn ex-partner te blijven onderhouden, iets wat in mijn ogen bizar is, en ook pijn deed. Maar mijn mening kon haar niet zoveel schelen, zo bleek. Ik besloot het verder in mijn eentje wel te rooien. Dat dat niet zo makkelijk zou zijn bleek in de jaren die volgden. Mede door de afstand die mijn bloedeigen moeder creëerde omdat ze het niet eens was met mijn beslissing, voelde ik me erg eenzaam. Het was precies op dat moment dat ik in een relatie belandde die te mooi leek om waar te zijn.’

Passioneel

‘Een twaalf jaar jongere, bloedmooie jonge man met ook nog eens interesse in al mijn nieuwe projecten had me volledig betoverd. Ik voelde me alsof ik beloond werd voor alle dagen en nachten waarin ik me zo alleen had gevoeld en ook al wist ik dat het verstandiger zou zijn om eerst in mezelf en mijn dochter te investeren alvorens me in een passionele, hartstochtelijke relatie te storten, kon ik de verleiding niet weerstaan. Dat deze droom al snel zou veranderen in een nachtmerrie bleek tijdens de eerste maand van ons samenzijn. Tot op de dag van vandaag vraag ik me ook af waarom ik niet op sommige cruciale moment ben weggerend van de hel waar ik langzaam maar zeker na die eerste keer in terecht kwam met mijn 2 jaar oude dochtertje!’

Helse situatie

‘En nu kan ik jullie vertellen dat het een vicieuze cirkel is waar je heel langzaam inglijdt omdat je partner gaat huilen en spijt krijgt en bloemen voor je koopt en smeekt om niet weg te gaan omdat hij zoveel van je houdt. Belangrijker vind ik het om iedere vrouw die zich in zo’n situatie bevindt, jong of oud, zwanger of niet, te vertellen dat er maar één stap de juiste is. Stoppen en weggaan met je kind!’

‘Voor mij was dat zo moeilijk! Niet omdat ik labiel was of bang, maar vooral omdat ik in een gigantische burn out zat en erg veel moest verwerken in de huiselijk geweld-situatie waar we ons in bevonden. Er had een gedwongen abortus plaats gevonden omdat hij geen baby wilde en als ik weg zou lopen, zou ik alles wat ik inmiddels in mijn eentje weer zakelijk aan het opbouwen was gaan verliezen. Ik had geen sociaal vangnet zoals familieleden waar ik op terug kon vallen en ik was inmiddels ook nog eens bevallen van wederom een dochtertje, dit keer geboren met het Down Syndroom.’

Huiselijk geweld

‘Mijn vader, die zielsveel van me hield en zich mijn situatie erg aantrok, overleed terwijl ik hoogzwanger was. Hij fluisterde me op zijn sterfbed in dat ik moest zorgen een financiële buffer te krijgen, zodat ik kon vluchten. Wat hij niet wist, was dat ik niet eens een eigen portemonnee had, omdat mijn nieuwe vriend de financiële administratie van mijn zaak deed. Mijn voornaamste focus lag bij het “ontzien” van mijn kinderen.

‘Dat betekende dat ik, als mijn oudste dochter van inmiddels 10 thuis was, geen ruzies probeerde te laten ontstaan. Ze mocht hier niets van merken en dus offerde ik mezelf op wanneer ze op school zat. Dan sloeg hij alle stopcontacten kapot, trapte gaten in de deur en vlogen de boeken over de wieg waar mijn baby met Down Syndroom in lag. Om mij maar te kunnen raken. Dat desondanks beide kinderen inmiddels enorm leden onder zijn buitensporig agressieve gedrag was onvermijdelijk. Het was op een dinsdagmiddag dat de boel weer eens escaleerde en wat tot dan toe nog nooit was gebeurd, gebeurde. Ik liep de trap af naar beneden en zag mijn partner met zijn hand om de keel gekneld van mijn tienjarige dochter. Dat was voor mij de druppel en huilend belde ik de politie op.’

Gevolgen

‘Wat volgde was een periode van stalking, straatverbod en uiteindelijk een never ending civiele procedure waar ik nog mee deal. Ik weet dat als je nu in een situatie zit als de mijne en je dit leest, denkt, laat maar, ik doe geen aangifte! Daar is absoluut iets voor te zeggen. Vrouwen die uit een huiselijk geweld-situatie komen hebben in ons land geen of nauwelijks steun. Allereerst is er enorme schaamte omdat er vaak wordt gezegd dat huiselijk geweld alleen zou voorkomen bij laaggeschoolde of verslaafde, instabiele en asociale burgers. Absolute lariekoek! Ik heb mijn hbo en ben nooit verslaafd geweest en ik ben niet bepaald een onderdanig, labiel type.’

‘Toch moet ook ik toegeven dat dit mede een van de redenen was waarom ik zo lang wachtte met het doen van aangifte. Of dat ik het überhaupt kon bespreken met derden. Ik schaamde me en dacht dat mijn leven echt voorbij was. Daarnaast is het bizar dat er in Nederland zelfs bij aantoonbaar geweldpleging van de vader of moeder, toch een gedwongen omgang wordt geforceerd. Daar waar in Engeland een artikel op de wet is gekomen blijft Nederland rommelen met voogden die het ook moeilijk vinden weten op te lossen. Toch is de steun die wij krijgen voor de situatie waar we in terecht zijn gekomen een last van de schouders en waardeer ik de hulp enorm. Soms heb je dat extra handje nodig om je beschermd te voelen.’

Opbouwen

‘In mijn geval is dat nog eens gevoeliger omdat mijn dochtertje Down Syndroom heeft en haar traumaverwerking heel anders verloopt dan bij kinderen zonder een beperking. De strijd die ik nu zeven jaar lang heb moeten voeren om haar veilig te kunnen laten ontwikkelen heeft zo’n gigantische impact op mijn gezin gehad dat de GGZ-psycholoog in Arnhem zei dat het een PTSS zou kunnen veroorzaken. Dit omdat we gewoonweg niet de kans krijgen ons leven weer op te bouwen.’

‘Toch ben ik trots en blij dat ik voor mezelf en mijn kinderen heb gekozen en met hulp van mensen die zich enorm inzetten voor het welzijn van mijn dochtertje zie ik langzaam maar zeker licht aan het eind van de tunnel… dus hoe moeilijk het ook lijkt of is: de beste stap is toch de stap naar jezelf.

‘Tijdens de zware jaren heb ik gemerkt dat investeren in jezelf er bovenop brengt. En daarmee bedoel ik: goed slapen, goed eten maar bovenal jezelf fysiek versterken. Zodat je de ‘portie’ mentale stress in balans brengt met een nog grotere portie fysieke krachttraining en meditatie en in mijn geval het geloof in God.’

Dankbaar

‘De grootste levensles voor mij is dat het belangrijk is om dankbaar te zijn voor de kleine mooie dingen in je leven en dat het in dit leven vol zit met positieve en leuke dingen. Zelfs tijdens je storm. Alleen zie je die mooie dingen vaak niet of je onderschat ze omdat ze niet noemenswaardig lijken.’

‘Ik zou eenieder in een soortgelijke situatie mee willen geven dat jij ertoe doet! En dat je genoeg bent en geliefd en op basis van deze feiten mag en kan je altijd voor jezelf kiezen en opkomen, hoe zwaar de storm ook lijkt.’

‘Het is nu tijd om mijn ervaringen en levenslessen te delen om diegenen die nu midden in de storm staan en denken te verdwijnen te laten weten dat er altijd een uitweg is en dat ze niet alleen zijn. Hiervoor geef ik ook presentaties aan bedrijven om mijn verkregen inzichten te delen. Op dit onderwerp rust in veel kringen nog een taboe wat ik graag wil doorbreken!’ Marischka werkt momenteel aan haar boek “Floating on broken pieces” waarmee ze dat taboe gaat doorbreken. Neem een kijkje op haar website voor meer informatie.

Klik hier voor meer powerstories.

Heb jij ook een mooie powerstory? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar online@wendymultimedia.nl.

Volg voor meer inspirerende verhalen het Instagram account @powerstoriesnl, powered by WENDY.

https://www.instagram.com/p/B3MPoOaivkI/