Deze week delen we vanwege Wereldkankerdag op 4 februari elke avond een verhaal over mensen die te maken krijgen met kanker. Onze columnist Fien Vermeulen, die zelf kanker overleefde, trapt deze speciale week af met een ode aan Erna, die haar zoveel liefde gaf toen Fien ziek was, maar zelf helaas aan deze kanker overleed.
Ik zie haar nog zo zitten. Wit jasje, rode lippen, korte donkerbruine haren die perfect gestyled alle kanten op piekten en van die warme ogen, die altijd lachten, ook als ze niks zei. Ik kende Erna nog, van de basisschool. Ze was de moeder van mijn mentorkindje. Op mijn school had iedereen een jonger kind onder zijn hoede, en haar dochter hoorde dus soms een beetje bij mij. Toen ik per ongeluk haar mooie bruine sandalen kapot had gemaakt, omdat we hand in hand liepen en ik op haar zooltje bleef staan terwijl zij doorliep – ontmoette ik Erna. Op het schoolplein. Ik was verdrietig en was bang dat ze boos zou zijn, maar Erna knuffelde me en ik voelde me meteen fijn en veilig bij haar.
Ziekenhuis
Jaren heb ik haar niet meer gezien. Tot die maandagochtend in het ziekenhuis. Het was in de tweede week dat ik er lag. Doodsbang, net de diagnose kanker op zak en een hart dat zo vol zat met vocht dat het een tikkende tijdbom was. Vanuit mijn kamertje werd ik naar de röntgenkelder van het ziekenhuis gebracht. Hopend dat de chemo in die eerste dagen al had gezorgd voor iets minder tumor, zodat mijn hart niet constant volliep met vocht omdat dat door mijn lymfesysteem vol zat met kanker en dus nergens anders heen kon. Zwetend en rillend die kamer in op weg naar weer een vonnis – en daar zat ze. Op het krukje, naast het echoapparaat. Erna.
Ik was haar allang vergeten en toch was zij precies de persoon die er daar voor me had moeten zijn. Vertrouwd, lief, een baken uit mijn jeugd die mijn kleine, gezonde en onbevangen ik nog kende. Een kankerervaringsdeskundige bovendien, zou ik die ochtend te weten komen.
Fijne vibes
Week na week was ik blij met mijn bezoekjes aan Erna. Een van de mooiste mensen in ons ziekenhuis. Ze pepte niet alleen mij op, maar ook papa, mama en eigenlijk iedereen die in haar buurt kwam. Zo iemand met een energie die je voelt vanaf tien meter afstand, als ze alleen al naar je kijkt. Die je omringt met fijne vibes, precies de juiste dingen weet te zeggen, de goede vragen stelt en soms samen stil kon zijn terwijl ze er écht was.
Erna maakte dat ik naar de psycholoog ben gegaan. Dat ik leerde huilen om wat ik meemaakte. Mensen in mijn hart durfde te sluiten in een periode dat ik soms wilde afstoten, te bang om mijn eigen verdriet toe te laten en tevens dat van de mensen die ik lief had. Eigenlijk was zij degene die me leerde dat positief zijn, niet betekent dat je nooit verdrietig mag zijn. Een onverwachtse engel, Erna. En dat werd ze ook.
Tijd
Tijdens mijn eerste maand na de chemo, kwam ik Erna tegen in de supermarkt. Tussen de twee groenteschappen in de Albert Heijn hebben we samen gehuild. Erna’s borstkanker was na jaren weer terug. Zelfs daar was ze er nog, voor mij. Zonder zichzelf ook maar ergens te kort te doen, of mij bang te maken. Haar tijd was op, maar die van mij nog lang niet, zei ze. De dag dat ik afscheid van haar nam in haar bed op onze afdeling, liep ik het ziekenhuis uit met een goede uitslag. Een streepje toekomst. Mede dankzij Erna, die de volgende dag overleed.
Ode
Ik werd gevraagd een ode te schrijven aan alle mensen die zelf met, weer zonder of iemand in hun omgeving hebben met kanker. Voor mij staat Erna na al die jaren nog steeds symbool voor het verdriet maar juist ook de genegenheid die schuilt in deze ziekte. Het onrecht, maar ook de openbaringen. De onzekerheid en juist ook de ontwapening. De machteloosheid maar bovenal de zuivere liefde die het behelst. Helaas hebben we het alles omvattende kankermedicijn nog niet gevonden. Maar laten we tot die tijd met z'n allen zorgen dat deze ziekte, zolang die er nog is, het nooit wint van de liefde voor elkaar. Voor mensen zoals Erna. Die zijn weggegaan in de wetenschap dat we voor elkaar zouden blijven zorgen, zoals zij in haar leven en werk voor zovelen deed. En voor ons allemaal had gedaan.
Over Fien
Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. Elke twee weken schrijft ze een blog voor wendyonline.nl. Eind vorig jaar verscheen het boek van Fien: Het Regent Zonnestralen. Kijk voor meer informatie op de site.
Lees ook deze columns van Fien:
Fien over het ondersteunen van haar moeder met kanker
Fien over het alleen kopen van een huis
Fien over het volgen van je dromen: ‘Het is keihard werken’
En volg haar inspirerende Instagramaccount:
Dit bericht bekijken op Instagram
Steun het KWF!
Iedere Nederlander krijgt ooit te maken met kanker. Of je het nu zelf hebt of iemand om wie je geeft: kanker ontwricht je leven. Voor al die miljoenen levens moet de zorg altijd doorgaan en mag onderzoek niet stilvallen. In deze periode van corona hebben mensen met kanker het extra moeilijk. Onderzoeken en behandelingen worden uitgesteld en mensen met kanker moeten extra voorzichtig zijn en leven daarom vaak geïsoleerd. Op 4 februari, Wereldkankerdag, zijn er interessante online evenementen die, als je geraakt bent door kanker, gratis kan bijwonen. Van een digitale kop koffie tot een webinar over corona en kanker. Bekijk het ruime aanbod op de website van Wereldkankerdag: site. Of word donateur en steun de missie van KWF.