2017 en 2018 waren pittige jaren voor Eveline Bosselaar (42). Omdat ze geen partner had en graag moeder wilde worden probeerde ze zwanger te worden van een donor, maar dat traject moest ze onderbreken toen er bij haar een melanoom werd ontdekt. Eenmaal genezen lukte het alsnog om zwanger te worden, maar haar kindje overleed met 28 weken bijna in haar buik. De les die Eveline hiervan uiteindelijk leerde: ‘Juist door je doelen los te laten en ruimte te geven, ontstaan er nieuwe dingen.’

‘Toen ik zelf kanker kreeg en Minoesje daarna bijna overleed in mijn buik, zeiden veel mensen: “Hier ga je sterker uitkomen.” Die verwachting voelde als een druk. In onze maatschappij is het heersende idee geworden dat verdriet louterend kan werken en dat je heftige dingen moet meemaken om een betere versie van jezelf te worden. Dat het je nieuwe inzichten zal geven. Ik kon daar op dat moment helemaal niets mee. Ik was doodmoe van alles wat ik had meegemaakt en had helemaal niet de energie om nieuwe doelen te stellen. Ik was ook nooit ontevreden geweest met mijn leven. Ik had twee eigen bedrijven, een fysiotherapiepraktijk en ik was mede-eigenaar van een netwerkorganisatie, werkte soms zestig uur per week en was daar blij mee. Ik ben toen bij een psychologe terecht gekomen die mij goed heeft kunnen helpen. Zij zei: “Je hoeft niks en mag de ruimte nemen om te herstellen. Het verdriet mag er zijn.” Dat vond ik een eyeopener. Niet iedereen hoeft na een heftige gebeurtenis in zijn leven aan yoga te gaan doen om een ander mens te worden. Iedereen verwerkt verdriet op zijn eigen manier.’

Verhuizen naar het groen

‘Het grappige is dat mijn leven sindsdien wel volledig is veranderd. Minoesje werd bij 28 weken en 6 dagen met een spoedkeizersnede gehaald omdat ze aan het overlijden was in mijn buik. Elf weken lag ze in het ziekenhuis en dat was een enorm heftige periode. Ik was net zelf hersteld van kanker, nu werd ik weer dagelijks geconfronteerd met de dood. Elke dag was ik in het ziekenhuis. Gelukkig bleek Minoesje een perfecte prematuur en deed ze het vanaf het begin heel goed. Maar het op en neer rijden naar het ziekenhuis en de voortdurende angst dat er iets met haar zou gebeuren waren heftig. Juist doordat ik daarna bewust mijn rust durfde te pakken, zonder doel op de horizon, was er ruimte in mijn leven om nieuwe dingen te laten ontstaan. Ik besloot mijn twee bedrijven stop te zetten omdat het niet haalbaar bleek om dat te combineren met mijn nieuwe leven met Minoesje. Ook besloot ik in 2019 naar Brabant te verhuizen. Ik woonde middenin de drukte in Utrecht en had altijd gezegd dat ik ooit in Brabant in het groen wilde wonen. Nu was de tijd daar. Ik woon nu heerlijk aan de rand van het bos met Minoes en daar geniet ik enorm van. Ik werk nog steeds  als fysiotherapeute in een praktijk en dit doe ik als zzp-er, maar ik heb geen eigen bedrijven meer. Mijn leven is veel simpeler en overzichtelijker geworden.’

Alleenstaand moeder

‘Dat ik dit proces alleen moest doormaken omdat ik alleenstaand moeder ben heeft het niet per se zwaarder gemaakt. Althans: ik weet niet hoe het geweest zou zijn als ik wel een partner had, dus ik kan het niet vergelijken. Dat ik alleen ben met Minoes voelt voor mij heel natuurlijk. Ik heb altijd geweten dat ik moeder wilde worden. Als jong meisje speelde ik met poppen en toen ik eenmaal begreep dat meisjes of vrouwen een kindje konden krijgen, stond voor mij vast dat ik dat ook graag zelf zou willen. Omdat partners niet bleven hangen nam ik in 2015 de stap om mij aan te melden bij het ziekenhuis/spermabank om in mijn eentje een kindje op de wereld te zetten. Dit is inderdaad een stuk minder romantisch dan voor veel andere vrouwen en het hele proces voelde best technisch aan. Het was niet altijd leuk – de toelatingsprocedure is bijvoorbeeld zwaar  met al die gesprekken – maar wel een stap waar ik 100% achter stond en nog steeds sta. Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat het nog is gelukt om een kindje te krijgen en gelukkig doet Minoes het heel goed. Ze is nu bijna drie en heeft gelukkig niets overgehouden van haar vroeggeboorte.’

Stabiel klote

‘In de tijd dat ik zelf ziek was en mijn kindje in het ziekenhuis lag leerde ik hoe belangrijk hulpverleners kunnen zijn. De gynaecoloog die de keizersnede uitvoerde was bijvoorbeeld echt een toffe vent. Een verpleegkundige noemde mijn situatie eens ‘ stabiel klote’; dat waren de woorden die ik net op dat moment nodig had. Hulpverleners kunnen in zo’n periode net dat extra’s betekenen. Omdat hulpverleners vaak zo veel geven, en daardoor bijvoorbeeld ook een groter risico hebben op een burn-out, heb ik een set bezielingskaarten voor hulpverleners ontwikkeld, die fungeren als een soort tool voor bezinning. Toen ik het zwaar had hielpen open vragen mij als: “Waar heb je nu behoefte aan?” De vragen op de kaarten helpen om even stil te staan bij het leven. Vragen zijn bijvoorbeeld: Wat wil je achter laten voor je kinderen, of: durf je glorieus op je bek te gaan? Ik hoop dat de kaarten hulpverleners kunnen helpen om gezond te blijven.’

Natuurlijk proces

‘Het proces van ziek zijn en Minoes bijna kwijt raken, heeft me wel veranderd. Ik ben misschien minder mee gaand geworden. Ik ben me ook bewust geworden dat bijvoorbeeld sociaal wenselijk gedrag vertonen mij niet helpt. Ik ben nu steviger geworden en kies sneller voor mezelf. Ik kan wel zeggen dat ik andermans mening mij minder doet. Naast het mentaal steviger worden, voel ik me ook veel kwetsbaarder en opener. Een gezonde combinatie. Wat ik nu ook weet is dat een mens supersterk is en veel aan kan. Juist op de momenten dat je lijkt in te storten, kun je toch weer hernieuwde energie opbrengen. Alles wat er is gebeurd heeft mijn leven dus uiteindelijk op alle vlakken veranderd, maar dat is een natuurlijk en niet geforceerd proces geweest.’

Meer powerstories lees je hier.

Meer informatie over de bezielingskaarten van Eveline vind je op haar website.

Een deel van de opbrengst van de verkoop gaat naar huidkanker-onderzoek (dit loopt in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis) en een deel gaat naar Stichting Early Birds. Deze stichting verzorgt fotoshoots in het ziekenhuis van prematuurtjes.