spoedoperatie

Erik over de impact van de spoedoperatie van zijn dochter: ‘Ik kijk toe hoe ons machteloze mini mensje huilend en verkrampt op een veel te grote volwassenbrancard gelegd wordt’

Het is de nachtmerrie van iedere ouder, dat er iets met je kind gebeurt. Het overkwam Erik Jumelet, wiens dochter een spoedoperatie moest ondergaan. 

Midden in de nacht hoor je je je baby het uitschreeuwen van de pijn. Je kent inmiddels direct alle huiltjes, maar deze is nieuw. Dit is anders. Zo intens en hard dat het zowel fysiek als emotioneel pijn doet. Na eindeloos troosten valt zij nog een paar uurtjes zachtjes snikkend in slaap. De ochtendfles komt in een explosieve straal terug, ook dit gebeurt ons nooit. Bij het verschonen treft mijn vrouw tot haar schrik een luier vol bloed aan. Tussendoor schreeuwt de baby het weer uit, maar met haar 18 weekjes oud niet in staat aan te geven wat er aan de hand is.

Vanuit dit startpunt bellen wij de huisarts en start de medische achtbaan. Wij komen aan bij de  huisarts die, ondanks de relatief kalme momentopname, toch voor de zekerheid de spoedpost belt. Daar aangekomen volgt een onderzoek, waarbij er meerdere malen “voor de zekerheid toch even mijn collega er bij” gehaald wordt. Zij nemen ons transparant mee in de uitdagingen van onderzoek bij zo’n klein mensje, maar dat is niet de boodschap waar wij op wachten. Wel trekken zij al snel de conclusie dat er met spoed geopereerd moet worden en dat er al contact is met het kinderziekenhuis 70 kilometer verderop. Dat zij tijdens deze operatie een stoma gaat krijgen “met de intentie dat deze tijdelijk is”. In mijn hoofd ontstaan er direct beelden van een wat ouder meisje dat met een heuptasje door een speeltuin loopt. Ook wordt ons verteld dat wij moeten rekenen op 1 tot 2 weken hersteltijd in het ziekenhuis omdat een dergelijke ingreep heel heftig is voor zo’n klein onvolledig ontwikkeld lijfje.

Terwijl je hoog in de spanning deze mentale klap probeert op te vangen, komt er al een ambulance broeder binnen en kijk je toe hoe jouw machteloze mini mensje huilend en verkrampt op een veel te grote volwassenbrancard gelegd wordt. Visueel klopt dit voor geen meter, iets dat dan wel weer volledig in lijn is met je gevoel. Hier is het niet voor gemaakt, dit past niet. Dit hoort niet.

Vol in de stress, na een slechte nacht en weinig eten stap je in de auto richting het kinderziekenhuis waar de ambulance met je vrouw en kind naartoe gescheurd is. Al rijdend voel je enorm de tijdsdruk, want als je niet op tijd bent is wellicht de spoedoperatie al in gang. Zoveel onzekerheid, zoveel machteloosheid. Na het drukke ziekenhuis stap je nu in een onnatuurlijke stilte. Je voelt het verlangen om je verhaal even kwijt te kunnen. Om je eigen ouders te bellen. Al voel je ook direct aan dat je op dat moment echt breekt en dat de toch al niet risicovrije autorit echt gevaarlijk gaat worden. Even geen ruimte voor emoties nu. Focus op het verkeer.

In het volgende ziekenhuis kun je niet anders dan machteloos toekijken hoe een klein leger van artsen en verpleegkundigen aan je baby plukt, dingen opplakt en weer weghaalt. Inmiddels knaagt al een halve dag dat akelige gevoel van niet weten wat er is. Van nog steeds niet weten wat de oorzaak is van deze levensbedreigende situatie. Om je heen hoor je vluchtig overleg en je spitst je oren in de hoop iets meer informatie te horen, maar het moment dat er vermoedens of observaties gedeeld worden, stapt het team moeiteloos over op een taal die jij niet spreekt. Intussen gaat je kleintje steeds harder huilen en zie je op een scherm haar hartslag en bloeddruk steeds verder stijgen. Ze put zichzelf helemaal uit, je ziet de vermoeidheid in haar rode ogen. Door merg en been. Ons wordt gevraagd om haar te kalmeren en vast te houden op het moment dat zij met een mini-maskertje onder narcose gebracht wordt. Met daarbij het verzoek of zij na het wegzakken direct willen omdraaien, omdat er een kans is op heftig overgeven en dat is geen prettig beeld om de ruimte mee te verlaten. Inmiddels komt je brein met een stroom aan doemgedachten nu jouw vermoeidheid al je rationaliteit heeft onderdrukt.

Na een eeuwigheid wachten, iets dat volgens mijn horloge zogenaamd maar een uur was, komt er een blije dokter binnen lopen. Zij komt met goed nieuws. Wanneer wij terug mogen de ruimte in, ontwaakt onze dochter half en kijkt zij ons met niet kijkende ogen aan. Zij blijft hier de komende 24h voor observatie en er is een klapbedje gezet naast haar plekje in de 4 persoonskamer.

Terwijl je meisje na de operatie uitgeput wegzakt in een diepe slaap, staar jij naar het plafond van een onbekende steriel witte kamer, in het geluid van allerlei pompen en uiteenlopende piepjes. Af en toe zak je een klein beetje weg om vervolgens een meter in de lucht te springen wanneer er een piepje verandert of een rood lampje gaat branden. Om vervolgens een controle dag in te gaan die voornamelijk bestaat uit wachten. Uit eindeloos wachten.

Wat een achtbaan was dit. Wat een uitputtingsslag. Wat voelt werkelijk waar alles dan ineens kwetsbaarheid en onzeker. Vanaf de eerste signalen thuis al zoveel emoties door elkaar ervaren, dat dit met geen woord te beschrijven is. Overspoeld en volledig overprikkeld allerlei vragen moeten beantwoorden en beslissingen moeten maken, waardoor je met een stoot adrenaline op de overlevingsmodus maar zo goed als dat je kunt handelt. Het doet echt een beroep op iedere vaardigheid en kwaliteiten die je in je leven hebt opgebouwd.

Hoe het met onze dochter is? Leuk dat je het vraagt. Wij lijken er relatief goed mee weg te komen. Bij de helden van het Wilhelmina kinderziekenhuis zijn wij geweldig opgevangen. Daar zijn zij bij aankomst onmiddellijk aan de slag gegaan met haar en tegelijk hielden zij ook ons welzijn in de gaten. Zij kwamen na onderzoek al snel met een andere diagnose, waarbij een ingreep zonder snijden en stoma mogelijk was. Haar herstel gaat daarmee snel en voorspoedig. Direct na de operatie kon zij weer eten. Vanaf dat punt steeg haar energie met iedere fles. Anderhalve dag later gedraagt zich weer als vanouds. Vrolijk en ontspannen, alsof er nooit iets gebeurd is. Het heeft duidelijk meer indruk gemaakt op papa en mama. Want die twee gaan de komende tijd nog even aan de slag om dit op een goede manier een plekje te geven. Daarnaast gaan wij de komende tijd extra intens genieten van wat wij hebben. Wij leven altijd al bewust vanuit een stuk dankbaarheid, maar die voelt nu extra intens.

Deze tekst is ingezonden door Erik, wil je zijn hele verhaal lezen? Bekijk dan zijn LinkedIn-pagina.