Deborah Durrfeld had een droombaan en een dito droomleven. Als reporter en producer voor de BBC en gids reisde ze jarenlang de wereld over, voornamelijk in Midden- en Zuid-Amerika. COVID-19 maakte daar abrupt een einde aan: met een van de allerlaatste vluchten uit Argentinië reisde ze eind maart terug naar Nederland en haar reizende bestaan kwam tot stilstand. Voor wendyonline.nl beschrijft ze wat dat voor haar betekent. 

Japan, Mexico, Peru en Bolivia, het zijn landen waar ik de afgelopen maanden de mooiste producties had moeten draaien. De realiteit is echter dat ik niet veel meer heb gezien dan Amsterdam en omgeving. Dat klinkt misschien vreemd, maar voor iemand die het merendeel van het jaar in vliegtuigen zit, talloze bijzondere plekken bezoekt en van jetlag naar jetlag gaat, is dit een grote verandering.

Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe de wereld om mij heen veranderde.  Het gevoel dat er achter mij steeds meer deuren dichtvielen en ik aan het rennen was. Eind maart reisde ik na talloze gecancelde vluchten, met een van de allerlaatste vluchten vanuit Argentinië, via Brazilië, terug naar Nederland.

Mijn eerste klus van het jaar was een televisieproductie in Patagonië, het zuiden van Argentinië. Gedurende de eerste weken, voelde COVID-19 heel ver weg. Wij zaten op veel afgelegen locaties en ik volgde het wereldnieuws op de achtergrond. Maar toen COVID-19 Europa bereikte en Amerika de grenzen sloot, ging het ook in Argentinië heel snel. Ook al waren er rond die tijd nog niet zoveel besmettingen; De nationale parken gingen dicht, mensen werden angstig, de sfeer werd grimmig en binnenlands vliegverkeer werd stilgelegd. Niet veel later sloten alle landgrenzen en ging het land langzamerhand op slot in een strikte lock-down. Een week lang ben ik in contact geweest met luchtvaartmaatschappijen en ambassades om mijzelf en mijn medereizigers/collega’s op een vlucht naar Europa te kunnen krijgen.

Vermoeid kwam ik in Nederland aan. Nog nooit was ik zo blij om op Schiphol te landen. De sfeer was de laatste dagen zo veranderd en ineens was ik me weer bewust van de afstand tussen de twee continenten. Door de chaos van de afgelopen week besefte ik maar amper wat er allemaal was gebeurd. En wat er zou gaan gebeuren. Het voelde allemaal heel onwerkelijk.

Hoe het allemaal is begonnen?

Al zolang als dat ik mij kan herinneren ben ik geïntrigeerd door andere landen en culturen. In contact komen met andere mensen, op avontuur gaan, nieuwe dingen zien en leren, het zijn dingen waar ik altijd al van droomde.

Reizen heb ik niet van huis uit meegekregen. Veel verder dan een vakantie naar Duitsland en plaatjes verzamelen uit reisgidsen kwam ik niet. Sowieso was dat in mijn tienerjaren minder gebruikelijk dan nu (lees geboortejaar 1982). Maar mensen die exotische vakanties buiten Europa planden of voor hun werk reisden waren voor mij grote voorbeelden en vroeg ik het hemd van het lijf. Mijn ouders hadden niet de financiële middelen om verre reizen te bekostigen. Er bleef weinig anders over dan zelf keihard te gaan werken en sparen.

Na mijn eerste reisjes werd mijn reis- en ondernemingslust alleen maar meer geprikkeld. Vol verwondering keek ik naar mensen die voor zaken reisden. Het leek me een fantastisch gevoel om mijn laptop in een vliegtuig open te klappen, vanuit het buitenland te werken en jetlags te ervaren. (Nu weet ik wel beter)

Na meerdere baantjes, geld sparen en weer een paar maanden reizen, besloot ik het anders aan te pakken. Ik besloot mijn baan in de Nederlandse media op te zeggen, een wereldreis te maken en mijzelf onderweg te redden met werkzaamheden die er op mijn pad zouden komen.

Werken voor de BBC

Ik reisde door meer dan 20 landen en werkte als gids, reisreporter, reisleider, in hotels en ik gaf Engelse lessen. In Argentinië stond ik filmploegen in alle talen te woord, deed interviews, presenteerde, boekte restaurants, nam actrices mee op sleeptouw om te shoppen, deed klusjes op een set. Je kunt het zo gek niet bedenken. Al snel ontwikkelde ik mijn eigen netwerk in de Internationale media en leerde ik Zuid-Amerika echt goed kennen.

Eenmaal terug in Nederland deed ik een paar succesvolle en minder succesvolle pogingen om weer terug te komen in een normaal leven. Maar toen het aanbod vanuit een Britse omroep kwam, om mijn oude job als vaste freelancer op te pakken, twijfelde ik niet en reisde ik af.

Nu 15 jaar verder, weet ik niet beter dan dat ik meerdere malen per jaar naar een buitenlandse bestemming vlieg om hier alles van a tot z in goede banen te regelen. Van het researchen van onderwerpen, het scouten van gasten, interviewen, regelen van locaties en vergunningen, het aansturen van teams en het rondleiden van groepen toeristen.

Terug in Nederland

Hoewel het heerlijk is om een keer een langere tijd in Nederland te zijn, de seizoenen te zien veranderen en een dagelijks leven te hebben. Ik mis het reizen! Maar wat is het dan dat ik zo mis? Het is iets waar ik langere tijd over heb nagedacht. Ik mis de prikkels, de vrijheid, het werken met verschillende mensen en het avontuur.

Het merendeel van het jaar leef ik in een rush, waarbij ik verschillende ballen tegelijkertijd probeer hoog te houden. Soms ben ik me voorafgaand aan een reis nog eens extra bewust van wat er allemaal mis kan gaan. Maar de drive, de adrenaline en het voldane gevoel na afloop, winnen het altijd weer van de zorgen en verantwoordelijkheden.

Een pandemie, inclusief sluiting van landgrenzen in mijn regio, is iets wat ik niet had kunnen bedenken. Waar ik jarenlang klaagde dat ik het wat rustiger aan wilde doen en misschien minder wilde reizen, is deze beslissing nu ineens voor mij genomen. Pas nu realiseer ik me hoe deze levensstijl onderdeel van mijn leven is geworden. En hoe bijzonder het eigenlijk is om in een vliegtuig te stappen en binnen een dag of nacht in een compleet andere wereld en omgeving aan te komen.

Mijn vrienden in Laos, Vietnam en India

Is mijn geklaag misschien gehoord en is het tijd om iets anders te doen? Moet ik in Europa of misschien wel in Nederland gaan werken? Maar heb ik er wel genoeg van genoten, het maximale eruit gehaald? Het zijn verschillende gedachtes die regelmatig door mijn hoofd gaan.

Tegelijkertijd weet ik ook dat ik het in Nederland helemaal zo slecht nog niet heb. Ik woon in een Westers land, met veel vrijheid ten opzichte van andere landen, ik heb een dak boven mijn huis en ik ben gezond. Moeilijk vind ik het om dagelijks berichten te ontvangen van buitenlandse collega’s en vrienden die helemaal niets meer hebben. Mensen die jarenlang keihard hebben gewerkt om een bedrijfje op te bouwen zien hun hele wereld instorten. Natuurlijk geldt dit ook voor ondernemers in Nederland maar in veel landen zijn mensen afhankelijk van wat ze dagelijks verdienen.  Als er een dag niet gewerkt is, is er simpelweg geen avondmaaltijd. Maar ook zelfstandige ambitieuze jonge mensen die carrière maken in de stad en ineens terug moeten keren naar hun geboortedorp om hun ouders en familie te verzorgen. En er staat geen overheid klaar die hier en daar een financiële injectie kan geven. Mijn vrienden in Laos, Vietnam en India zijn daar goede voorbeelden van.

In Argentinië zitten mijn vrienden al sinds maanden in een complete lock-down.  Mensen zijn bang en maken elkaar alleen maar banger. In Bolivia dreigt het gezondheid systeem nu echt om te vallen. En ook in Peru en Chili blijven de besmettingen toenemen. Of zijn het cijfers die weinig zeggen? Je kunt landen natuurlijk niet met elkaar vergelijken. Toch blijven het schrijnende berichten. De eerste weken was ik geobsedeerd bezig met het volgen van nieuws vanuit de hele wereld. De laatste weken kan ik het steeds beter loslaten en probeer ik me ook op positieve berichten te richten.

De toekomst

Het verbaast me dat je je eigenlijk ook weer snel aanpast aan een nieuwe situatie. Wat heb ik de afgelopen tijd gedaan? Heel veel maar tegelijkertijd heel weinig. De tijd gaat zo snel en nog steeds heb ik lijsten aan dingen die ik graag zou willen doen. De grote vraag voor mij is hoe de toekomst eruitziet? Wanneer gaan de grenzen in Zuid-Amerika en Azië weer open? En hoe lang duurt het nog voordat ik daar weer kan werken? Met name de onzekerheden zijn soms lastig. Iets wat overigens niet alleen geldt voor mij maar ook voor vele ondernemers en bedrijven over de hele wereld.

Toerisme en wereldwijd rondreizen had natuurlijk extreme vormen aangenomen. Is dit een nodige reset om de wereld weer ‘normaal’ te laten functioneren? Maar wat is dat een normaal in deze geglobaliseerde wereld?

Op dit moment bezoek ik, aan de hand van honderden aantekeningen en duizenden foto’s opnieuw alle bestemmingen, alleen dan vanuit huis in Amsterdam. Om er de meest uitgebreide artikels over te schrijven met talloze hoogtepunten, dingen om te doen en ervaringen, zodat als de grenzen opengaan, iedereen aan de hand van mijn tips het maximale uit haar reis kan halen en hopelijk de lokale ondernemers weer kan supporten.

Ook al geniet ik van de tijd die ik heb om te besteden aan mijn eigen projecten. Stiekem verheug ik me op de stress die ik voorafgaand aan een productie ervaar, mijn hart wat sneller klopt zodra ik in een vliegtuig zit en het gevoel van vrijheid en geluk wat ik ervaar bij aankomst in mijn geliefde werkgebied.

Over Deborah

Deborah Durrfeld reist al jarenlang de wereld over op zoek naar de mooiste plekken en verhalen. Zo werkt ze als reporter en producer in Latijns-Amerika en Azië, voor verschillende opdrachtgevers, waaronder de BBC. Ook geeft ze presentaties over landen uit Midden- en Zuid-Amerika en werkt ze als gids voor reisorganisaties. In haar online travel magazine Passport The World  schrijft ze over verre reizen en deelt ze al haar tips op het gebied van kunst, cultuur, natuur, bijzondere tochten en unieke ervaringen. Om het maximale uit je reis te halen of om een land en cultuur beter te leren kennen. Voor meer avonturen en reistips kun je Deborah volgen op Facebook en instagram 

Deborah zal vanaf nu regelmatig schrijven over reizen voor wendyonline.nl.

Meer mooie stukken over reizen:

Mariska zeilt met haar gezin voor onbepaalde tijd de wereld rond: ‘Zoveel mooie lessen’

Bali of de Biesbosch in de zomervakantie?