Columniste Lale Gül schrijft deze week over de gastvrijheid in Nederland. Of eigenlijk het gebrek aan gastvrijheid. Volgens haar kunnen we nog veel leren van andere culturen, waar het vaak een stuk anders gaat.

We hebben het allemaal wel een keer gehoord: ‘die cultuur is zó gastvrij, kunnen wij wat van leren!’ Of het nou een vriendin is die net terug is van een ver vakantieland of een collega die een tijdje in een ander continent heeft gewoond, ze zijn meestal enorm te spreken over de vriendelijkheid, benaderbaarheid, openheid en gastvrijheid van een andere cultuur. En dat is begrijpelijk: er is niet veel nodig om gastvrijer te zijn dan Nederlanders.

Bruiloft

Onlangs maakte ik het zelf mee: ik was uitgenodigd voor een Nederlandse bruiloft. Eerst had ik aangegeven dat mijn vriend niet kon komen, hij moest namelijk werken. Een week later liet besloot hij toch vrij te nemen, zodat we samen konden gaan. Eerst twijfelde ik nog of ik dat moest aangeven, ik bedoel; ik kon toch gewoon samen met hem daar verschijnen? In mijn hoofd was dat no big deal. Maar daar had ik me in vergist.

“Dat gaat lastig” appte de aanstaande bruid toen ik aangaf dat mijn vriend toch meeging. “Alles is al geregeld, we zijn uitgegaan van de gastenlijst en hebben precies die hoeveelheid stoelen, naamkaartjes, en eten. Maar hij kan natuurlijk wel na het eten komen, op het feestje!” Ik was met stomheid geslagen; kreeg ik nou te horen dat het niet mogelijk was dat er één persoon bij kwam, nota bene mijn partner, op een viering? Moest hij op zijn vrije dag thuisblijven, terwijl ik alleen naar het feestje zou gaan? Kon er niet voor wat eten en een stoel voor hem gezorgd worden? Gekker moest het niet worden.

Verschillende culturen

In veel culturen zijn mensen eerder bereid om zelf minder te eten of hun maaltijd te delen dan om een gast op een bruiloft af te wijzen. Dat is in veel landen dan ook echt een schande en zorgt voor gezichtsverlies. Zelfs in de meest arme families zou dat geen optie zijn. Het is eigenlijk belachelijk dat het voor problemen zorgt als er onverwacht één persoon extra aanschuift, waardoor er meteen een tekort aan eten en stoelen ontstaat. Ik bedoel: als je een feest geeft, houd je toch altijd rekening met extra gasten of extra eten? Dat zou bij een Turkse bruiloft ook nooit een issue zijn.

Dit gebeurt hier vaak omdat er standaard mensen zijn die onaangekondigd veel meer mensen meenemen, zoals vrienden, kennissen en familie die ook zin hadden om mee te gaan feesten. Ze hoeven niet eens allemaal uitgenodigd te zijn; als één persoon is uitgenodigd en een heleboel aanhang meeneemt, dan hóórt dat er gewoon bij. En men vindt dat alleen maar gezellig; meer zielen, meer vreugd. Het is een eer!

Weggestuurd

Het deed me denken aan een voorval van tien jaar geleden. Ik was op bezoek bij een Nederlands klasgenootje uit een gegoede familie om samen aan een werkstuk te zitten. Na enkele uren kwam haar moeder haar kamer binnen en zei: “Kimberly, we gaan over een kwartier aan tafel, zorg dat jullie het dan afhebben. Lale moet denk ik ook op tijd thuis zijn voor het eten.” Ik ging er eigenlijk vanuit dat ik gewoon bleef eten en dat ik daarna naar huis ging, maar ik werd voor m’n gevoel weggestuurd. Later hoorde ik dat ik dat niet persoonlijk moest aantrekken; dat was normaal in de Nederlandse cultuur. Maar eigenlijk vind ik het niet normaal. Het is individualistisch en onbeschoft.

Over Lale

Lale Gül schrijft in elke WENDY en elke maand op wendyonline.nl een column over haar leven. Ze schreef de autobiografische bestseller Ik ga leven over haar strenggelovige islamitische opvoeding en het afstand nemen daarvan, waardoor ze brak met haar familie.