In onze drukke levens hebben we al snel het gevoel dat we meer aan anderen geven dan dat we van hen terugkrijgen, constateert Fien Vermeulen vandaag in haar column. Met alle verwijten en ergernissen van dien. Maar wat als iedereen in eerst instantie goed voor zichzelf zou zorgen en van zichzelf zou houden – dan wordt er voor iedereen gezorgd en is iedereen geliefd. Eigen mens eerst, zegt Fien.
Het lijkt een trend te zijn binnen mijn vriendinnen- en kennissenkring: het gevoel hebben dat jij zelf ontzettend hard loopt voor iedereen, maar dat je dat niet altijd terugkrijgt. Dat jij degene bent die anderen vraagt om af te spreken, je best doet om afspraken na te komen en om aandacht en waardering te uiten. Dat je soms over je grenzen gaat voor de ander omdat je ziet dat iemand iets nodig heeft, maar dat iedere kleine vraag terug vervolgens te veel lijkt te zijn. Er komt ook een gevoel van lichtelijke overspannenheid bij kijken waarin eigenlijk iedere druppel na een tijdje veel meer doet dan de emmer laten overlopen. Ze zorgen stuk voor stuk voor een stortvloed aan verwijten, sommige gegrond, anderen niet. Ik zie het niet alleen gebeuren in de vriendschappen, maar ook in de liefdesrelaties die mijn vriendinnen en ikzelf onderhouden.
Altijd zorgen voor de baby
De afgelopen maanden komt de een na de ander met dezelfde verhalen. Zo heeft een van mijn vriendinnen haar partner het huis even uitgezet om maar eens na te gaan denken. Hij vindt alles te veel met hun kindje, terwijl zij voor haar gevoel 85% van het werk doet, naast de huishouding en haar baan. Ze is inmiddels al 2 weken ziek thuis.
Dan is er een ander die zich in een patstelling bevindt met een aantal vriendinnen – omdat ze allemaal van elkaar vinden dat zij degenen zijn die zich ondergewaardeerd mogen voelen. Mijn zus voelt zich als moeder al jaren zo. Ze was de eerste van het stel die kindjes kreeg. Waar er van haar verwacht werd dat ze haar dochter wel gewoon overal mee naar toe kon slepen – kan zij nu haar 3 kinderen nu weer naar vriendinnen slepen die er pas eentje hebben, omdat die een vast slaapritme heeft. Terwijl zij werd gezien als een inflexibele moeder, delft ze nu voor haar gevoel weer het onderspit.
Meer aandacht voor mijn zus
Dan even naar mezelf. De laatste weken heb ik meermaals het gevoel gehad dat ik op mijn tandvlees loop om iedereen maar gelukkig te maken – en riep ik laatst huilend tegen mijn vriend dat ik me besefte dat er al zo lang niet meer aan me gevraagd was hoe het eigenlijk met mij is. Wat ik graag zou willen doen en waar ik me mee bezig hou. Dat ik áltijd (hoor dit op zeer hoge en snikkende toon) zelf aan mama en papa vraag om af te spreken en dat ze veel meer tijd besteden aan het gezin van mijn zus, dan aan mij. Dat ik me altijd aanpas aan zijn horecatijden en probeer om te gaan met de ADHD-kwaal van niet kunnen plannen. Nou, je snapt de strekking van deze monologen. Wat kan ik dan lelijk doen zeg.
Pleasermentaliteit
Gezien zoveel mensen van rond de 30 dit probleem schijnen te hebben, denk ik dat we ze te pakken hebben: de tropenjaren. Die zijn tegenwoordig niet meer alleen voor mensen met kinderen, lijkt het wel. De hoofdoorzaak lijkt me duidelijk en veelbesproken: een veel te druk leven. We willen alles, op elk moment. Daarnaast merk ik bij mezelf dat ik mezelf vaak zo begin te voelen, als ik mezelf een tijdje genegeerd heb. Te veel naar buiten leef in plaats van naar binnen. Want we kunnen natuurlijk niet allemaal gelijk hebben in het idee dat de ander ons niet goed behandelt. Dat komt voort uit hoe je omgaat met jezelf. De pleasermentaliteit lijkt een groter issue te zijn dan ooit. Hoeveel het ook gezegd en geschreven wordt: ‘nee’ zeggen, en jezelf voorop plaatsen – het is in de praktijk vaak frowned upon.
‘Kunnen we daar niet gewoon allemaal kappen dan?’, vroeg een van de meiden met wie ik het hier over had. Een waanzinnig idee. Om juist de mensen aan te moedigen die voor zichzelf kiezen en dan niet toch stiekem (of hardop) te denken: maar ik doe het altijd wel. Daarvoor moet het probleem alleen wel (veel vaker) besproken worden. Zodat je je eigen verhaal ook eens kan bekijken door de ogen van een ander en even wakker geschud wordt. Zodat we allemaal ook weer even kunnen relativeren en weer tegen elkaar kunnen zeggen: laten we eerst even naar onszelf kijken. En dan bedoel ik niet eens naar onze lelijke dingen en ergernissen waarvan je een ander de schuld wilt geven, terwijl je dondersgoed weet dat het bij jezelf begint. Ik probeer mezelf de laatste tijd weer vaker te herinneren aan wijze woorden die ik ooit ergens las. Als iedereen in eerst instantie goed voor zichzelf zou zorgen en van zichzelf zou houden – dan wordt er voor iedereen gezorgd en is iedereen geliefd. Eigen mens eerst.
Over Fien Vermeulen
Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. Elke maand schrijft ze een column op wendyonline.nl. Ook schreef ze een boek over leven na kanker: Het regent zonnestralen.
