In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Mirjam haar dochtertje is doodgeboren nadat er ontdekt was dat ze een genetische afwijking had. Ze was niet levensvatbaar. Nu heeft Mirjam ‘Mirjam Poldner Coaching’ opgericht om andere vrouwen te begeleiden en ondersteunen na het verlies van hun kindje.

‘Het afscheid nemen begon al tijdens de bevalling. Ik wist dat ze tijdens de bevalling of bij de geboorte zou overlijden. Op 15 augustus 2021 is Mika stil geboren met 21 weken en 4 dagen. Ik heb haar in mijn armen gehad en veel met haar geknuffeld, kusjes gegeven en foto’s gemaakt. Dit moment samen was heel bijzonder en ik ben blij en dankbaar dat ik op dat moment herinneringen met haar heb kunnen maken.’

Zwangerschap

‘Mijn zwangerschap was een heel heftig, ik had Hyperemesis Gravida rum, extreme misselijkheid en spugen. Soms moest ik wel twintig keer op een dag spugen. Ook had ik continu last van misselijkheid. Ik voelde me net een slappe vaatdoek. Bij 9 weken was ik zo uitgedroogd omdat ik al 3 dagen niets kon binnenhouden, zelfs geen water, en moest daardoor opgenomen worden in het ziekenhuis. Dit duurde tot week 16, toen kreeg ik sterkere medicatie waardoor het wat beter ging. Twee weken later kreeg ik last van enorme jeuk op mijn hele lichaam en uitslag op mijn rug en gezicht. Ik had zwangerschapscholestase in het tweede semester en dat zou betekenen dat ze me eerder zouden inleiden met de bevalling. Achteraf gezien waren dit allemaal waarschuwingen van mijn lichaam dat er iets mis was met mijn kindje.

Onderbuikgevoel

‘Op het moment van de 20-weken echo kreeg ik last van een naar onderbuikgevoel. Ondanks dat gevoel, bleef ik hoop houden dat alles goed zou zijn. Kort nadat de verloskundige de doppler op mijn buik had geplaatst, zei ze meteen dat het er niet goed uitzag. De grond verdween onder mij vandaan, ik barstte in huilen uit. Onze verloskundige kon verder niet vertellen wat er aan de hand was, we werden doorverwezen naar het LUMC-ziekenhuis. De onzekerheid in combinatie met het wachten op meer nieuws, vond ik vreselijk. Het kindje in mijn buik was heel ziek, maar ik hield hoop dat ze in het ziekenhuis ons zouden vertellen dat er nog een behandeling mogelijk zou zijn.’

‘Dezelfde middag konden mijn en ik terecht in het ziekenhuis, en daar werd door de artsen het slechte nieuws bevestigd. Ze zeiden tegen ons: “Dit kindje is echt heel ziek.” Ik weet nog dat ik op dat moment zo hard moest hard huilen. Mijn man en ik waren helemaal in schok, we wisten dat ons ongeboren kindje hoe dan ook zou overlijden.’

Keuze

‘Nadat we te horen hadden gekregen dat er geen oplossing of behandeling meer mogelijk was, waren wij het gelijk eens dat we de zwangerschap niet zouden doorzetten. We wilden de lijdensweg niet uitstellen; daar wordt niemand gelukkiger van. Uit liefde maken we de keuze om dit proces stop te zetten, voor ons, maar vooral ook voor haar, zeiden we. Het was de moeilijkste beslissing die we ooit hebben moeten maken.’

‘Voordat onze keuze echt definitief werd, heb ik nog de gynaecoloog gebeld en allerlei vragen gesteld. Ik wilde honderd procent zeker weten dat er echt geen andere mogelijkheden waren. De gynaecoloog zei nogmaals: “Dit kindje heeft echt geen overlevingskans.” Ik werd gerustgesteld dat er echt geen kansen meer waren, waardoor ik wist dat mijn man en ik de juiste beslissing hadden genomen.’

‘Uiteindelijk bleek ons dochtertje een genetische afwijking te hebben, hierdoor was er in heel haar lichaampje vocht; op haar hoofd, romp, armen en benen. Ik vond het heel spannend en ook een beetje eng om haar te ontmoeten, dus vroeg ik aan de gynaecologe wat ik kon verwachten. Ze zei tegen mij: “Je dochtertje zal donkerrood van kleur zijn en haar lichaam zal er ook anders uitzien. Ze zal een beetje de vormen van een Michelinmannetje hebben.’ Een lotgenote wist mij op mijn hart te drukken: Het is jouw eigen kindje dus je gaat haar hoe dan ook willen vasthouden na de geboorte. Een lichaam is alleen maar een uiterlijk en als moeder zijnde prik je daar doorheen.’ Dat heeft mij echt gerustgesteld voordat ik de bevalling inging.’

Zwangerschap afbreken

‘In Nederland heb je een officiële wet dat je vijf dagen bedenktijd hebt voordat je de zwangerschap definitief gaat afbreken en deze keuze heb je tot aan de 24 weken. Wij zaten op de 21 weken. Mijn man is Argentijns en vroeg aan de gynaecologe: kan er geen keizersnede gepland worden? Want het is allemaal al zo intens verdrietig. De gynaecologe gaf aan dat dit geen optie is in Nederland en dat op een natuurlijke manier bevallen ook belangrijk is voor het proces van afscheid nemen.’

‘Twee dagen later werd ik ziek, ik hield veel vocht vast en ook mijn lever werkte niet meer optimaal. Mijn lichaam ging de ziekte van mijn dochter kopiëren. Weer gaf mijn lichaam van alle kanten seintjes dat nu het juiste moment was. Om die reden is de bevalling uiteindelijk twee dagen eerder ingezet, omdat mijn gezondheid ook in gevaar kwam. Om de bevalling te starten moest ik 36 uur van tevoren een pilletje innemen waardoor de baarmoedermond week wordt gemaakt. Deze nam ik thuis in en 1,5 dag later moesten we ons in het ziekenhuis melden. Om de weeën op te wekken werden pilletjes vaginaal ingebracht en dat zou elke 4 uur herhaald worden. Ze hadden me op het kamertje helemaal achteraan op de afdeling geplaatst, zodat ik niet kersverse moeders met huilende kinderen zou horen.’

Bevalling

‘Ik dacht: ik heb al twee kinderen gebaard, dus die bevalling zal wel goed komen. Maar normaal wacht je op leven en nu wachtten we op de dood. Ik ben nog gaan douchen en samen met mijn man nog even naar buiten geweest. We gingen om 12 uur lunchen en toen voelde ik al wat rommelen. Het was nog niet vervelend dus ik liet het gaan. Nog geen anderhalf uur later trok ik het niet meer, het was zo heftig. Ik drukte op de knop voor de verpleegkundige. Ik heb mijn andere bevallingen zonder medicatie gedaan, maar nu wilde ik heel graag iets om de pijn te verlichten. Toen de gynaecoloog erbij kwam bleek ik al 10 cm ontsluiting te hebben. Als ik er klaar voor was mocht ik gaan persen. Maar ik merkte dat het me niet lukte om te persen. Ik wilde haar nog niet loslaten. Nu zit ze nog in mijn buik, maar na deze weeën zal ze doodgeboren worden. Op 15 augustus 2021 om 13:45 is onze lieve Mika stil geboren. De verloskundigen wikkelden haar in doeken en legde haar neer op mijn borst. Ik heb haar vastgehouden en lang met haar geknuffeld, ik wilde geen afscheid nemen en toch komt daar het moment dat je in een rolstoel naar buiten gereden wordt, zonder maxi-cosi, zonder baby.’

Rouw

‘Iedereen gaat anders om met rouw. Bij mij heeft praten, schrijven en het lotgenotencontact heel erg geholpen. Verder herdenk ik Mika ook op verschillende manieren. Ik heb van mijn familie een mooi kettinkje gekregen met haar naam erop en deze draag ik dagelijks. We hebben ook haar as in een lichtroze, hartvormige urn met gouden vlinders en met gouden letters Mika erop. Ook staan alle geboortekaartjes van mijn drie kinderen naast elkaar, want ook voor Mika hebben we een kaartje gemaakt. Ik heb hetzelfde knuffeltje wat zij mee had in het mandje, edelstenen en haar naam op een kaarshouder staan. Ik vind het heel fijn om haar op deze manier bij mij te hebben. Ondanks dat ze fysiek niet bij me is, zal ze altijd onderdeel van mijn leven zijn.’

Mirjam Poldner Coaching

‘Mika was maar heel kort bij ons, maar ze heeft mij zoveel geleerd. Het is een vreselijke gebeurtenis, maar ik heb er ook zoveel belangrijke lessen eruit gehaald. Op het moment van het slechte nieuws voelt het alsof de wereld stilstaat, maar ook kwam er nog meer dankbaarheid en liefde in mij naar boven. Dankbaarheid voor dat wat wel was in mijn leven en de liefde van en voor mijn gezin, familie en vrienden. We maken allemaal vreselijke gebeurtenissen mee, maar wat mij heeft geholpen is mezelf af te vragen: ondanks het enorme verdriet, wat mag ik hiervan leren? Welke lessen kan ik hieruit halen? Ik wilde graag andere vrouwen spreken die hetzelfde hadden meegemaakt, om uit die gesprekken steun en herkenning uit te halen. Ik was opzoek naar verbinding. De ervaring van het verliezen van ons dochtertje heeft heel veel teweeggebracht bij mij en ik voelde gelijk: ik andere vrouwen na het verlies van hun kindje begeleiden en ondersteunen.’

‘Na 10 jaar werken bij Heineken heb ik dan ook ontslag genomen en ben ik ‘Mirjam Poldner Coaching’ gestart. Ik ben zo dankbaar dat ik dit werk mag doen. Het verlies van een kindje is een verdrietig onderwerp waar we nog veel te weinig over praten. Door alleen al mijn verhaal te delen en het gesprek met andere moeders aan te gaan over dit onderwerp, krijg ik zoveel lieve en positieve berichten van vrouwen. Je haalt heel veel steun en herkenning uit andermans verhalen en dat is zo belangrijk. Mika is altijd bij mij en zij is voor altijd verbonden met mijn leven. Haar verliezen zal mijn leven blijven beïnvloeden, maar ik wil mijn leven, leven op de mooiste manier. En ik kan je vertellen, dat is nu ook wat ik doe.’