Morgen komt Wendy terug met een speciale serie afleveringen van Hart in Aktie omdat ze mensen wil helpen die nu zo hard hulp nodig hebben. Ze presenteerde dit programma ook tussen 2000 en 2006. Speciaal voor de gelegenheid keken we hoe het nu gaat met drie mensen die ooit een prominente en hartverscheurende rol speelden in het programma. Lees de ontroerende power stories van Hilda, Anna en Fiona.
‘Marco is voor mij het lijntje naar boven, naar Meike’
Hilda van Dorland’s (63) dochter Meike koos er op 21-jarige leeftijd voor om uit het leven te stappen. Omdat Meike groot fan was van Marco Borsato regelde Wendy met Hart In Aktie dat Hilda Marco kon ontmoeten en nam ze haar mee naar een concert op Curaçao.
Wendy en Marco met Hilda op Curacao
Hilda: ‘Meike overleed in de week dat de cd Zien van Marco uitkwam, op 15 maart 2004. Tijdens de afscheidsdienst hebben we allemaal nummers van Marco gedraaid:Alles Kwijt, De Wens, Afscheid nemen bestaat niet. Elk nummer van Marco is voor mij volledig vervlochten met Meike; Marco is mijn lijntje naar boven. Als ik hem zie of naar zijn muziek luister, ben ik dichter bij Meike, zo voel ik dat. Zij hield zo van zijn muziek. Ze zong zijn nummers altijd hard mee en ’s nachts sliep ze in een T-shirt van Marco. Een keer schreef ze een briefje op het liedje Waarom Nou Jij: “Als ik wegga, komen jullie er wel overheen.”
Meike was een meisje dat het moeilijk had met het leven. Ze was in alles perfectionistisch: als ze een negen haalde, had het een tien moeten zijn. We zijn een liefdevol gezin en hebben er alles aan gedaan om haar beter te maken. We waren net bezig met een behandeling in België, maar het was te laat; Meike wilde niet meer. Het is me niet gelukt haar te beschermen.
Mooie week op Curaçao
Een vriendin van Meike schreef na haar overlijden een brief naar Hart in Aktie; dat wij zo graag naar een concert van Marco wilden. Zo kwamen we in het programma terecht. Samen met mijn man en mijn beste vriendin vloog ik naar Curaçao, waar we een fantastische week hebben gehad met Wendy en Marco. We zijn met Wendy het eiland rondgegaan, hebben een middag met Marco kunnen praten, zijn naar zijn concert geweest. Hoewel het verdriet nog overweldigend was – Meike was net een half jaar daarvoor overleden – was het een erg bijzondere week. Het is mijn allergrootste wens om nog een keer terug te gaan naar Curaçao. Ik heb er het geld niet voor, maar ik zou het eiland heel graag nog een keer willen zien zonder zo in mijn verdriet te zitten.
Na de uitzending heb ik nog regelmatig contact gehad met Wendy. We werden zelfs uitgenodigd voor haar veertigste verjaardag in het Grand Hotel in Amsterdam; dat had haar broer Mike geregeld. Ik kende iedereen, maar niemand kende mij, haha. Ook met Marco voel ik een bijzondere band. Als ik naar een concert van hem ga, herkent hij mij altijd meteen. Bijzonder. Hij ontmoet toch heel veel mensen en hoort veel verhalen; dat hij Meike en ons niet is vergeten doet me goed. Gewoonlijk kregen mensen in Hart in Aktie iets waardoor ze verder konden in het leven. Dat was bij ons niet zo. Meike kregen we er niet mee terug. Maar het is een mooie herinnering. Ik praat nog steeds graag over Meike, daardoor is ze er toch een beetje bij. Ze mag niet vergeten worden. Mensen zeggen soms: je moet het verdriet niet koesteren, maar de pleister die op de wond zit, laat soms weer los. Dat kunnen maar weinig mensen begrijpen. Zelfs na vijftien jaar is Meike er meer dan ooit.’
‘Ik ben het programma nog elke dag dankbaar’
Nadat Anne van Katwijk (67) haar man en twee kinderen verloor aan een erfelijke ziekte, kreeg haar zoon Michel een auto-ongeluk in Spanje, waardoor hij in coma raakte. Wendy zorgde ervoor dat Michel terug kon komen naar Nederland en liet in de tuin van Anne een aanbouw neerzetten voor Michel.
Anne met Wendy
Anne: ‘Ik ben nog elke dag dankbaar voor wat Hart in Aktie toen voor elkaar heeft gekregen. Nietsvermoedend kwam ik thuis en daar was Wendy met mijn zoon Michel en werd er een aanbouw de tuin in getakeld. Ik zal dat moment nooit vergeten. Alles had ik al geprobeerd om Michel na het ongeluk terug te krijgen naar Nederland. Hij lag in Spanje in het ziekenhuis, met een zware hersenbeschadiging als gevolg van het ongeluk en de coma. Maar het lukte niet om het met de verzekering te regelen en in mijn wanhoop heb ik uiteindelijk een brief naar Hart in Aktiegeschreven.
Ik heb meer meegemaakt dan andere mensen in twee levens. Twee kinderen verloren, mijn man, een zoon met een hersenbeschadiging. Ondanks dat kan ik zeggen dat ik een mooi leven heb. Sinds het overlijden van mijn twee kinderen wonen mijn drie kleinkinderen bij mij en voor hen leef ik. Ik heb een nieuwe partner ontmoet, die een superopa voor hen is. Een groot geluk; veel mannen zouden weglopen van zo’n situatie. Maar deze man zegt elke dag dat hij van me houdt. Samen doen we er alles aan om de kinderen een zo mooi mogelijk leven te geven. We zijn met hen naar de oostkust van Amerika geweest en dit jaar willen we met hen naar de westkust. Zo geef ik ze mooie herinneringen mee en hoeven ze niet verdrietig te zijn als ik er niet meer ben.
In de aanbouw na Hart in Aktie
Met Michel gaat het inmiddels heel goed. Na de uitzending van Hart in Aktie heeft hij nog twaalf jaar in de aanbouw gewoond. Alles moest hij opnieuw leren: praten, lopen, eten. Maar hij gaf niet op en sinds een jaar woont hij weer zelfstandig, al zal hij waarschijnlijk nooit meer kunnen lopen. Maar Michel is het type dat doorzet en erin blijft geloven; dat geeft hem kracht. Al die jaren dat hij bij me woonde, verzorgde ik hem en nog steeds komt hij elke dag langs. Het is ons gelukt om wat ons is overkomen een plek te geven en weer te genieten van het leven.
Na de uitzending is Wendy nog een paar keer bij me op bezoek geweest. Ik vind haar top. Wendy wás Hart in Aktie; dat doet niemand haar na. Wendy is zichzelf en ik voelde me altijd geborgen bij haar. Ze vertelde me ook dingen over haar eigen leven: over de geboorte van haar zoon, het verlies van haar vader. Ze heeft een heel druk leven en het contact is verwaterd, maar ik hoop van harte dat ze het geluk gevonden heeft. Het grappige is dat mensen mij nog steeds herkennen uit het programma. Dan word ik opeens op straat aangesproken. Bijzonder dat er na al die jaren nog steeds over gesproken wordt.’
‘Wat hebben we genoten en gehuild’
Het leven van Fiona Waddell (35) hing lange tijd aan een draadje, doordat ze is geboren met een zeldzame stofwisselingsziekte. In 2004 genoot ze dankzij Hart in Aktiemet haar liefste mensen van The Lion King. In 2011 gebeurde een wonder.
Wendy met Fiona
Fiona: ‘MPI-CDG is een stofwisselingsziekte die wereldwijd maar enkele mensen hebben. Ik ben er één van. Heel lang ben ik heel veel ziek geweest, al op de kleuterschool was het om de paar weken raak. De meeste kinderen overlijden eraan, zelf had ik vaak een bolle buik door vergrote organen en eiwitverlies via de darmen, problemen met mijn bloedsuikers. Regelmatig had ik periodes van koorts, overgeven, diarree en uitdrogingsverschijnselen. Later werden die problemen minder, maar ging mijn lever steeds verder achteruit. Lange periodes lag ik in het ziekenhuis en dan kwamen er zoveel lieve mensen langs, om me te steunen, soms ook om afscheid te nemen, want het zag er slecht uit. Er was zoveel liefde. Toen heb ik Hart in Aktie geschreven met mijn wens om iedereen te bedanken. Als musical-fan wilde ik zo graag samen met die lieve mensen naar The Lion King. Circle of Life, zo’n mooi verhaal. Dat er iets ging gebeuren hing dus wel in de lucht, maar de redactie heeft er een enorme verrassing van gemaakt.
Wendy voor de deur
Op een avond kreeg ik een sms’je van een studiegenoot: les gaat morgen niet door. En mijn moeder zei die bewuste ochtend: “Ik ga zo weg, maar verwacht een vriendin, kun jij opendoen als er gebeld wordt?” Ik zat nog in mijn pyjama. De bel ging en mama riep van boven: “Doe jij nou even open!” Daar stond ze. Wendy. En een cameraman. O jee! Zeventig mensen stonden er. Champagne. Van alle kanten klonk muziek en daar kwamen ze: de mensen van The Lion King. Speciaal voor ons maakten ze er een mini-concert van en wat hebben we genoten en gehuild. Ik vond het geweldig, eindelijk kon ik laten blijken hoeveel al die steun voor mij had betekend. Mijn oma zei later: “O, ik heb de dag van mijn leven gehad.”
In de jaren erna ging het steeds slechter. De artsen zeiden: “We kunnen niks meer doen. Dit is het einde.” Maar ik wilde leven, ik wilde vechten, ik voelde me zo sterk. Ik was er toch niet voor niets steeds bovenop gekomen? Ik heb ten einde raad professor Eva Morava gemaild, ze werkte in het Radboud Ziekenhuis en ik wist dat zij een expert was op het gebied van mijn ziekte. Altijd was mij gezegd dat de problemen die ik door mijn stofwisselingsziekte heb, niet met een levertransplantatie opgelost kunnen worden, maar zij geloofde erin. Ze stak haar nek uit en ging voor het experiment. Vanuit de gedachte: als het in de lever normaliseert, zal de rest van het lichaam beter worden aangestuurd. De eisen voor de leverdonor lagen uiteraard extreem hoog. Stel dat dit mislukte, dan was het ook voor alle andere patiënten mislukt.
Oudejaarsavond 2011, half negen. Telefoon. De arts zei: “Het is een heel bijzondere avond en het gaat voor jou nog bijzonderder worden. Er is een lever beschikbaar gekomen uit Oostenrijk. Je wordt vannacht geopereerd in Groningen.” Mijn tas stond al een half jaar klaar, dat moest. Ik nam afscheid van mijn ouders, de kans dat ik niet wakker zou worden uit de narcose, was aanwezig. De operatie duurde twaalf uur en de lever paste als een puzzelstukje in mijn lichaam, maar mijn hart kon de operatie niet meer aan en daarom konden de aneurysma’s niet meer worden behandeld. Na dagen van helse pijn, bloedingen, een verlamming, weer een acute operatie en complicaties, was het wonder geschied. Ze hadden het geflikt.
Je gaat pas als het je tijd is. Dat heb ik altijd geweten. Maar toen ik herstelde, kwam de psychische pijn. Paniekaanvallen, woede. Dat bleken de bijwerkingen van de medicijnen te zijn. Heel langzaam is de dosering gedaald en na vijf jaar waren de klachten weg. Het was een hele strijd. Maar het is gelukt.
Laatst kwam ik Wendy weer tegen, op Healthy Fest. Ze herkende me niet. Zij kende me als een dikker meisje uit Hart in Aktie, met – na bijna kaal te zijn geweest door de ziekte – kort haar en een knalrode kuif. Nu ben ik slank en heb ik lang haar. En kan ik gewoon weer fulltime werken, sporten, normaal leven! Wendy was diep onder de indruk.
Professor Morava spreek ik soms nog. Zij heeft het aangedurfd. Als zij er niet in had geloofd, had ik hier niet gezeten. Zij is een vrouw die vooruit durft te lopen. Mijn geluk is geweest juist haar te treffen.
Een vrouw uit Breda kreeg de longen van die jonge vrouw uit Oostenrijk van wie ik mijn lever kreeg. Wij drieën zijn voor altijd verbonden. Voor mijn donor steek ik steevast in een kerk een kaarsje op en koop ik een monumentje van die kerk, die staan allemaal in mijn kamer. En de vrouw uit Breda en ik sturen elkaar verjaardagkaartjes op onze transplantatiedag. We zijn nu zeven in ons nieuwe leven, we zitten samen in de prinsessentijd.’
Fiona ontmoette Wendy weer op Healthy Fest
Ook interessant:
Wendy verrast de ongeneeslijk zieke Fauvé tijdens haar wensdag van Make A Wish
Elke woensdag om 21.30 bij SBS6
