Annelies de Bruine (48) ontmoette haar man Jeroen net te laat om nog moeder te worden. Zonder de verantwoordelijkheid voor een kind lag de wereld voor hen open. Ze vertrokken naar Malawi, één van de armste landen ter wereld, en leiden daar nu een – op een heel andere manier – rijk leven.

Ze had zich nog zo voorgenomen: geen tranen. Maar eenmaal op Schiphol barstte dat verdriet gewoon door haar zorgvuldig voorbereide muurtje heen. Daar stond ze met haar koffers; erin wat kleren, een laptop en een koelkastmagneet van Hollandse klompjes. Annelies emigreerde die dag naar Malawi, haar man Jeroen zou haar later achterna vliegen. Hun Amsterdamse huis was verhuurd, banen opgezegd, spaargeld mee. Ze hadden geen idee waar ze gingen wonen, wat voor werk ze gingen doen. De onzekerheid tegemoet.

Annelies en Jeroen aan het werk op Sandfest, een muziekfestival in Malawi

‘Wij kiezen nooit voor de makkelijkste weg’

Het leek zo’n gaaf en avontuurlijk plan, tot het daadwerkelijk zover was: ‘Ik werd opeens zo bang dat er iets met mijn zussen zou gebeuren. Dat ze onder een auto zouden lopen, bijvoorbeeld. Ik drukte mijn zus die me wegbracht tegen me aan alsof het de laatste keer was dat ik haar zag. Ze knuffelde net zo hard terug en ik wist: zij vreest ook voor mij.’ Natuurlijk konden ze het ticket verscheuren, de hele boel ongedaan maken. Maar Annelies en Jeroen kiezen nooit voor de makkelijkste weg. Wat eng is, is vaak ook het mooist.

Niet alleen in de achtertuin…

Zebra’s in je ‘achtertuin’

Annelies liet een rijk leven in Nederland achter. Gewaardeerd docent op een hogeschool, loyale vrienden, een leuk huis in de hoofdstad. Kinderen had het stel nooit gekregen: ‘Ik was 42 toen ik Jeroen ontmoette. We dachten allebei: als het nog gebeurt is het geweldig, maar laten we reëel zijn. Het gebeurde niet. Ik wilde niet dat het onze liefde overschaduwde. Het was geweldig dat we elkaar überhaupt hadden ontmoet. Dus zei ik tegen mijn man: “Oké. Dan gaan we hier iets positiefs uit halen. Dan gaan we de vrijheid die we hebben helemaal benutten.”

Ze wilden geen B&B in Frankrijk, of een huis met zwembad in Portugal. Ze verlangden naar avontuur. Beiden waren ze voor werkprojecten al in Afrika geweest en lichtelijk verliefd geworden. Op de mensen, die zelfs het kleine beetje dat ze hebben, willen delen. Jeroen mag van Annelies het land kiezen, als het maar Engelstalig is. Het wordt Malawi, één van de armste landen ter wereld. Maar ook een veilig en stabiel land. Via via werden ze op een vacature gewezen en gingen aan de slag als general managers van een tweeduizend hectare groot wildpark, met daarin een restaurant, camping en accommodaties. Een plek waar de zebra’s rond de tenten lopen.

Shoppen op de markt in Zomba, aan de voet van een 2000 meter hoog bergplateau

‘Weglopen van de armoede is te makkelijk’

Al snel werd het stel geconfronteerd met hoe honger eruitziet: ‘De maisoogst was mislukt. Bij de supermarkten stonden hele gezinnen te bedelen. Mijn hart zei: geef alles wat je hebt. Mijn hoofd zei: niet doen. Als ik de één gaf, moest ik de ander ook geven. Wij besloten om vooral ons personeel te helpen. Bijvoorbeeld door het mais dat er nog was, op te kopen en goedkoper aan ze door te verkopen. We konden onmogelijk iedereen redden. Toch, steeds als ik langs een bedelaar liep en niets gaf, deed dat pijn. Continu dacht ik: wát kan ik doen? Weglopen was te makkelijk. Ik geloof dat toerisme – het creëren van banen en geld in de economie pompen door het uitbetalen van salarissen en boodschappen doen op de lokale markt – de beste manier is om een kleine bijdrage te leveren aan de ontwikkeling van het land.’

Geen wegen, geen elektriciteit, maar wat een natuurschoon in Malawi…

Prachtige zonsondergang bij Cape Maclear

Toen afgelopen september hun werk voor het wildpark stopte, keken Annelies en haar man elkaar aan en besloten: we willen nog niet terug naar Nederland. Sindsdien passen ze op lodges en hostels – waarvan de eigenaren op vakantie zijn – tegen kost en inwoning.

‘Zo zaten we met kerst in het leuke stadje Zomba aan de voet van een 2.000 meter hoog bergplateau. Vervolgens twee maanden aan het strand van Lake Malawi in Cape Maclear waar we elke dag snorkelden tussen de gekleurde chiclides en genoten van de mooiste zonsondergangen met een Malawi gin-tonic. Of de twee weken dat ik in mijn eentje op een berg in het regenwoud – cloud forest – zat, waar ik prachtige wandelingen maakte en ’s avonds bij het houtvuur zat na een geweldig driegangen diner met verse cantharellen en zelfgemaakt ijs.’ Inmiddels zit het stel op een plek in het noorden van Malawi aan het meer naast de Zulunkhuni rivier met watervallen. Wel zonder elektriciteit, geen telefoonreceptie, geen wegen en de enige manier om er te komen is wandelend of met een boot. En waarschijnlijk zullen nog vele magische plekken volgen…

Zulunkhuni River Lodge is verstopt en onvindbaar als je niet weet waar het is

Nieuwe uitdagingen

In september worden Annelies en Jeroen de eigenaren van Pakachere Backpackers & Creative Centre. Een ontmoetingsplek voor reizigers, vrijwilligers, expats en locale mensen. ‘Wij gaan het runnen met lokaal personeel met het idee hen te trainen, zodat ze de lodge zelf kunnen draaien over een paar jaar. Daarnaast gaat Jeroen binnenkort les geven als biologie docent op de Universiteit van Malawi. Daar zijn we ontzettend blij mee, want naast het stimuleren van de economie door toerisme, is educatie een andere belangrijke pijler voor de ontwikkeling van Malawi.’

‘We zijn in het diepe gesprongen, hebben het niet alleen bij dromen gelaten’

Het avontuur van Annelies en haar man is er één van tegenstellingen. Alles is mooi, niets is makkelijk. De twee werken zich een slag in de rondte. ‘We moeten af en toe bewust stilstaan bij hoe bijzonder het is dat we hier wonen. Anders werk je alleen maar en gaat de schoonheid van dit alles langs je heen. Want hoe prachtig om te kijken naar het felle daglicht dat langzaam oranje kleurt, met uitzicht op zebra’s, waterbokken en prachtige vogels. Bergen, regenwoud en watervallen… We zijn trots. Op onszelf, op elkaar en dat we het niet bij dromen hebben gelaten, maar in het diepe zijn gesprongen. Al was dat soms eng. We hebben uiteindelijk samen opnieuw leren zwemmen.’

Tekst: Renée Lamboo­Kooij / Loesja de Bruin