daten met een man met kinderen

Plusmama Irma vertelt hoe je omgaat met de mening van je omgeving over het hebben van een relatie met een man die al kinderen heeft

WENDY-expert en Plusmama Irma zal ons meer gaan vertellen over samengestelde gezinnen. Aanvankelijk denk je; één date kan vast geen kwaad, maar ja je wilt graag nog een keer afspreken. Na die tweede date volgde een derde, een vierde en een vijfde tot je de tel kwijtraakte. ‘Voor ik het wist was ik helemaal hoteldebotel op de man met kinderen. Ik wist heel goed hoe mijn omgeving hierover dacht. Een man met kinderen? Daar moet je nooit aan beginnen!’

De verhalen over vrouwen die daten met een man met kinderen waren in mijn omgeving niet rooskleurig. Vrienden waarschuwden me: ‘Irma het gaat echt gedoe geven!’ Lastige kinderen die niet op jou zitten te wachten om over de biologische moeder nog maar te zwijgen. Haar krijg je er de rest van je leven bij.’
Heel begrijpelijk al die goedbedoelde adviezen, want het is natuurlijk ook keihard werken, zo’n samengesteld gezin. Ben je in een traditioneel gezin eerst partners, groei je daarna vaak samen naar de rol van ouders. In een samengesteld gezin ben je vanaf het begin naast partner ook ouder of stiefouder. Toch weet je pas hoe het is als je het zelf meemaakt.

Dit paste niet in het plaatje

In een eerdere blog schreef ik al over de reactie van mijn vader en dat ik het best wel een ding vond om aan mijn ouders te vertellen dat ik aan het daten was met een man, die al kinderen had uit een eerdere relatie. Ik wist namelijk hoe zij hierover dachten. Mijn ouders zijn van de generatie; trouwen, kinderen krijgen en een leven lang samen zijn. Ze gunden mij alle geluk en daarmee ook de kans om een eigen gezin te stichten. Een relatie beginnen met een man, die kinderen uit een eerdere relatie had paste niet in dit plaatje.

Vrijheid om je eigen partner te kiezen

Ik las eens een interview met Else-Marie van den Eerenbeemt, familietherapeut, docent en onderzoeker op het gebied van familiebetrekkingen. Het blijkt dat er een samenhang is tussen de goedkeuring van ouders over een partner en de kwaliteit van de relatie met hun kind. Als de relatie goed is, staan de ouders ook vaker achter de partnerkeuze van hun kind. Het (onuitgesproken) erfgoed over liefde en relaties dat je van je familie meekrijgt kan je op verschillende manieren beïnvloeden. De dingen die je van je ouders mag, oftewel het legaat, helpen je om jezelf te ontwikkelen. De vrijheid om je eigen partner te kiezen, is een voorbeeld van zo’n legaat, ongeacht zijn afkomst. Maar er is ook zoiets als een delegaat. Dat zijn de dingen die je moet, de dwingende opdrachten. Je familie legt je als het ware op – al dan niet stilzwijgend – om op een bepaalde manier te leven.

Totdat het leven anders liep

Laat ik vooropstellen dat de relatie met mijn ouders heel goed is. Twee hele fijne mensen, die mij naar beste kunnen hebben opgevoed. Zelf zijn ze inmiddels 50 jaar met elkaar getrouwd. Dat wat zij kennen zagen ze ook voor hun kinderen weggelegd. Onbewust was dit ook wat ze mij meegaven. Je leert een man kennen, gaat ermee samenwonen, eventueel trouwen om uiteindelijk een gezin te stichten. Lange tijd was ik ook van plan om dit pad te bewandelen, totdat het leven anders liep. Toen begon ik me af te vragen wat ik eigenlijk echt wilde, waardoor ik andere keuzes maakte. Ook in de liefde.

Een liefdevolle uiting

Toen ik mijn vader vertelde over mijn nieuwe liefde en zijn twee meiden was zijn eerste primaire reactie: ‘Meisje kun je dan echt niemand anders vinden, die deze bagage niet heeft?’
Op dat moment kromp mijn maag in elkaar. Inmiddels weet ik dat het een liefdevolle uiting was van een werkelijkheid zoals mijn vader die kent. Toen ik dus een andere keuze maakte, moesten mijn ouders daaraan wennen, maar zodra de man met kinderen een gezicht kreeg veranderde hun houding tegenover het feit dat hun dochter een relatie kreeg met kinderen die waren voortgekomen uit een eerdere relatie. Inmiddels hebben mijn ouders er voor hun gevoel een fijne schoonzoon en twee prachtige bonuskleinkinderen bij gekregen.

Een andere samenlevingsvorm dan de traditionele

Ik kan me overigens ook goed voorstellen dat het voor hen ook niet makkelijk is geweest. Hun vrienden en kennissen zijn van dezelfde generatie. Trouwen, kinderen krijgen en een leven lang samen zijn. Er wordt natuurlijk ook met grote regelmaat over de kinderen gesproken en hoe vertel je dan dat jouw zoon of dochter een andere samenlevingsvorm heeft gekozen dan de traditionele. Ik durf te wedden dat ook zij met de nodige vooroordelen, al dan niet hardop tegenover hen uitgesproken, te maken hebben gehad.

Ik moest mezelf verdedigen

Zelf heb ik, de eerste jaren, niet alleen ten opzichte van mijn ouders, maar ook ten opzichte van vrienden en kennissen heel erg het gevoel gehad dat ik mezelf moest verdedigen. Dat ik zowel naar mijn omgeving als voor mezelf moest rechtvaardigen dat ik een relatie had met een man met kinderen die biologisch gezien niet van mij waren. Dit heeft te maken met het feit dat het voor een samengesteld gezin moeilijker is een eigen identiteit te verwerven in de omgeving. Een samengesteld gezin krijgt namelijk nog altijd niet de erkenning, zoals een traditioneel gezin dit wel krijgt. De reden; het wordt niet als ‘normaal’ gezien.  Voor mij persoonlijk niet voor niks dat ik steun en erkenning vond bij de vrouwen die ik interviewde voor mijn boek.

Voorbeelden

Laat ik een aantal voorbeelden noemen die speelden met mijn gevoel en die me geleerd hebben dit te uiten naar mijn partner en omgeving, waardoor hier uiteindelijk verandering in gekomen is.

Wat voelde ik me buitengesloten

De vele verhalen die ik de eerste jaren moest aanhoren over vroeger. Ver voor mijn tijd toen mijn vriend en zijn ex nog samen waren. De leuke dingen die ze deden of hoe het was toen de vrouwen in de vriendengroep zwanger raakten. De tel van het aantal keren dat haar naam daarbij genoemd werd heb ik voor mezelf geblokt. Vreselijk vond ik dit en wat voelde ik me buitengesloten. Zelfs nadat we getrouwd waren bleven deze verhalen te pas en te onpas aangehaald worden. Niet alleen voor mij was dit heel pijnlijk, ook voor mijn partner. Ik werd genegeerd en hij voelde zich niet erkend met mij als nieuwe partner aan zijn zijde.

Wel de plichten, geen rechten

‘Je wist toch waar je aan begon!’ Als plusmama mag je wel de plichten dragen, heb je geen rechten en laat staan aangeven dat je het lastig vindt. Ik ben me ervan bewust dat ik ‘geluk’ heb gehad dat de kinderen heel jong waren toen ik hun leven kwam. Dit geluk bestaat uit het feit dat het makkelijker is een eigen gezinscultuur op te bouwen, evenals de daarmee gepaard gaande emoties bij een scheiding, wanneer kinderen ouder zijn. Toch moest ik in het begin heel erg wennen aan mijn ouder/verzorgende rol. Ik was echt zoekende naar de ruimte die ik kon en mocht innemen. Zoekend naar een luisterend oor bij een persoon, die geen deel uitmaakte van een samengesteld gezin, kreeg ik deze opmerking wel eens te horen.

Eén tekening voor vader-of moederdag

Iets anders is de school van de kinderen. De eerste jaren mochten de kinderen met moeder-of vaderdag nog twee knutselwerken maken voor hun ouders/verzorgers. Tot op een dag de oudste thuis kwam met dikke tranen en vertelde dat ze dit niet meer mocht en nu niet wist voor wie ze iets moest maken. Ik troostte haar en vertelde dat dit helemaal niet erg was en ze vooral iets moois voor mama moest knutselen. In dit geval gaat het niet om mij als plusmama, maar om het kind en verdient het aanbeveling om ook leerkrachten op scholen meer inzicht te gaan geven in het fenomeen stiefgezinnen. Zo blijkt dat leerkrachten vaak maar weinig afweten van het aantal kinderen in hun klas, dat in een stiefgezin leeft. Kinderen willen daar vaak ook niet over praten – ze willen liefst net zo ‘normaal’ zijn als de anderen. Toch zou dit onderwerp meer besproken moeten worden, zodat wanneer er gevraagd wordt wie twee vaders of twee moeders heeft, een kind niet verkrampt hoeft te raken bij het idee dat hij maar één tekening mag maken voor moeder- of vaderdag.

Intern beginnen is extern winnen!

Als het om de reactie van de buitenwereld op het samengestelde gezin gaat hebben we nog een lange weg te gaan. In de communicatiewereld zeggen ze weleens; intern beginnen is extern winnen! Groei toe naar een situatie waarin jullie beiden ouders zijn- laat de ander ook haar/zijn keuzes in de opvoeding maken en ga daarin mee. Stap voor stap kan je dit opbouwen totdat je een (h)echte eenheid kunt vormen, zoals biologische ouders dat in de ideale situatie zoveel mogelijk doen. Alleen op deze manier gaat de buitenwereld inzien dat jullie net zo goed een gezin vormen en dat het geen verschil maakt of je nu een traditioneel of samengesteld gezin bent!

De volgende keer meer informatie en tips als je kiest voor een man met kinderen en de reacties vanuit de omgeving daarop.

Over Irma

Ik, stiefmoeder? In mijn hoofd plopte een schrobbende assepoester op, terwijl haar stiefmoeder haar afsnauwt. Dat gaf me geen goed gevoel dus zocht ik naar een woord dat voor mij de lading beter dekt. Zo vond ik in ons buurland België het woord ‘plusmama’. De ‘Plus’ staat voor mij voor de toegevoegde waarde die ik, naast de biologische ouders, toevoeg aan het leven van de kinderen. En net zoals alle mama’s zo nu en dan eens verwend worden, verdienen plusmama’s die (h)erkenning ook. Daarom vind je op Irma haar website een kleine selectie aan cadeautjes speciaal voor plusmama’s. Zodat ook zij eens in het zonnetje gezet kunnen worden. Ook vind je hier andere verhalen van meer plasmama’s.

Lees hier het hele verhaal van Irma.

https://www.instagram.com/p/CFTxLWlDNNY/