De eerste keer dat ik echt boos werd, ga ik niet snel vergeten. De oudste speelde verveeld met haar eten, waarna het uiteindelijk op de vloer belandde. De hele dag zat ze al niet lekker in haar vel en lag ze dwars. Toen later die dag haar bord op de grond eindigde, was voor mij de maat vol. Ik voelde het opkomen vanuit mijn tenen. Zo kwaad als ik was stuurde ik haar naar haar kamer. Amper 6 jaar oud. Het duurde even eer ik mezelf weer herpakt had. Ik was zo boos geworden, dat ik er zelf van schrok.

Als single was ik het niet gewend kinderen om me heen te hebben. Laat staan me bezig te houden met opvoeden. Ik was nog niet eerder boos op een van de kinderen geworden. Sterker nog, ik wist dus niet eens van mezelf dat ik zo boos kon worden! Op dat moment voelde het echt alsof ik kookte van woede. Het incident met haar bord vol eten, was natuurlijk de druppel die de emmer deed overlopen. Op het moment dat het gebeurde was mijn man er niet bij. Later die avond vertelde ik hem over mijn boosheid naar zijn dochter.

Tegendeel

Ik voelde me schuldig naar haar en mezelf en ik verwachtte dat mijn man, mijn boze reactie zou afkeuren. Zeker nadat de oudste hem haar kant van het verhaal vertelde. Het tegendeel was echter waar. Mijn man gaf vertelde haar dat ik alle reden had gehad om boos te worden op haar en dat ze naar mij te luisteren had. Hij maakte haar meteen duidelijk dat ze zich niet anders moest gedragen, wanneer hij er niet bij was.

Uittesten

Feit is dat de meiden heel goed weten hoever ze bij hun vader kunnen gaan. Bij mij was dat, zeker de eerste jaren, heel anders. Ze testte me uit om te kijken hoever ze konden gaan. Er waren echt momenten dat ik het even niet meer trok en mijn man naar voren schoof. De hoogste tijd voor hem om in te grijpen. Tegelijkertijd verbaasde ik me erover hoe boos ik op een van de kinderen kon worden en stelde ik mezelf de vraag of ik wel zo boos mocht worden.

Normaal

Inmiddels zijn we jaren verder en hebben we allemaal bijgeleerd. Ik vooral. Ik weet nu dat boos worden heel normaal is. Dat ik niet altijd alleen maar leuk en lief kan zijn. Ik weet nu ook dat het er in een traditioneel gezin niet anders aan toegaat. Dat het oké is voor mij om ook mijn grenzen aan te geven. Ook al ben ik niet de biologische moeder. Ik ben wel een van de ouders/verzorgers van de meiden. Net zo goed als mijn man. Mijn man en ik verschillen misschien van idee als het om de opvoeding gaat en we liggen niet altijd op één lijn, maar ik mag en kan aangeven hoever ze kunnen gaan als ik alleen met ze ben.

Leuk

De kinderen weten inmiddels ook dat ze naar mij te luisteren hebben. Ik kan vandaag de dag nog steeds heel boos worden. Alleen kan ik er nu beter en anders mee omgaan dan in de beginjaren. Inmiddels hebben we er overigens weer een nieuwe uitdaging en dat is dat de oudste richting de pre-puberfase gaat. Een fase die niet altijd makkelijk is. Tegenwoordig spreken we wel eens zinnen naar elkaar uit, die harder klinken dan zou moeten. Toch ben ik nu niet meer bang voor mijn eigen emotie of dat de kinderen mij minder leuk vinden dan hun vader. Het ene moment kunnen we heel erg botsen om kort daarna alweer onze excuses naar elkaar uit te spreken. Zij ook! Iets wat ik overigens heel erg knap vind. Door de jaren heen kan ik meer mezelf zijn, ook met mijn boosheid naar de kinderen.

Herkenbaar

Ik weet dat ik niet de enige ben die hier mee heeft geworsteld. Gevoelens van schuld. Overrompeld worden door je eigen gevoel of de angst dat de kinderen je minder leuk vinden. Door de jaren heen heb ik geleerd dat ik mezelf mag en kan zijn. Ik ben wie ik ben en doe waarvan ik denk dat het goed is. Zo ook naar de kinderen. Dat ze me daardoor niet altijd aardig vinden, neem ik op de koop toe. Net zoals biologische moeders. Het hoort er gewoon bij en het is juist goed dat je bij je eigen gevoel blijft.

Tip: Doe je niet anders voor. Volg je eigen gevoel en doe waarvan jij denkt dat het goed is. Ga ook het gesprek met de kinderen aan en leg aan ze uit, waarom dat je boos wordt. Daarnaast is het ook fijn dit met je partner te bespreken en al helemaal als hij je daarbij steunt!

Over Irma

Ik, stiefmoeder? In mijn hoofd plopte een schrobbende assepoester op, terwijl haar stiefmoeder haar afsnauwt. Dat gaf me geen goed gevoel dus zocht ik naar een woord dat voor mij de lading beter dekt. Zo vond ik in ons buurland België het woord ‘plusmama’. De ‘Plus’ staat voor mij voor de toegevoegde waarde die ik, naast de biologische ouders, toevoeg aan het leven van de kinderen. En net zoals alle mama’s zo nu en dan eens verwend worden, verdienen plusmama’s die (h)erkenning ook. Daarom vind je op Irma haar website een kleine selectie aan cadeautjes speciaal voor plusmama’s. Zodat ook zij eens in het zonnetje gezet kunnen worden. Ook vind je hier andere verhalen van meer plusmama’s.

Lees hier het hele verhaal van Irma.