Minou Hexspoor woont en werkt sinds 12 jaar in Beirut, Libanon. Ze is WENDY-Expert, en schrijft elke twee weken op dinsdag een artikel over haar leven. Deze week vertelt ze over haar passie voor schrijven. “Schrijven was voor mij al vanaf jonge leeftijd een uitlaatklep, een vorm van reflecteren en een manier om te blijven geloven dat er ‘meer’ was dan de chaos en strijd van het moment.”

Een Bijzonder Geschenk

Zeven jaar oud was ik, toen mijn moeder me voorlas uit de krant over een wedstrijd voor de Nederlandse Kinderboekenweek. Daar had ik wel oor naar, want schrijven deed ik op die leeftijd al vol passie. Vooral korte verhaaltjes, die eerst in geur en kleur vorm kregen in mijn rijke kinderfantasie, en die ik vervolgens met netjes aan elkaar geschreven letters in kindertaal op papier zette. Met vulpen deed ik dat, voorzichtig, zodat ik geen vlekken zou maken, en met een kleurpotlood gaf ik alle hoofdletters wat extra aandacht. We waren op vakantie in Reek, op de boerderij van een oudtante waar mijn dagen gevuld waren met het voeren van de kippen, met mijn laarzen aan in de modder springen op het erf en fantaseren over klimmen in de grote kersenbomen van de buurman, en hoe die eruit zouden zien als ze in bloei zouden staan.

Ik besloot meteen ik dat ik mee wilde doen aan de verhalenwedstrijd van de Kinderboekenweek, en van mijn moeder kreeg ik een kleine, donkerbruine ringband met schrijfpapier met lijntjes, en gaatjes aan de zijkant zodat ik ze in de ringband kon doen. Het was een waardevol geschenk dat met ons magere huishoudpotje niet vaak voorkwam, en het was het begin van mijn grote liefde voor mapjes, schriftjes, schrijfblokken, postpapier en dagboeken.

Een Bijzondere Prijs

Uiteindelijk stuurde ik twaalf korte verhaaltjes in voor de wedstrijd, de wereld vergetend toen ik ze zorgvuldig neerpende op het stralend witte papier. Mijn moeder deed ze op de post in een mooie, grote envelop. Zou iemand die envelop wel echt ontvangen? Zou iemand mijn verhaaltjes echt lezen? – vroeg ik me elke dag af. De school was alweer begonnen en nog steeds wachtte ik op een teken.

‘Minou, er is post voor jou, van de Kinderboekenweek!’ de verlossende woorden van mijn moeder galmden door mijn hoofd. ‘Hierbij willen we je uitnodigen voor het bijwonen van de prijsuitreikingen…’ , ik voelde me de koning te rijk!

Ik weet nog hoe spannend ik het vond tussen al die grote kinderen met hun ouders, een hele ruimte vol spanning over wie er nou iets ging winnen. De 3^de prijs… de 2^de prijs… de 1^ste prijs… Al had ik het stiekem wel gehoopt, ik viel helaas niet in de prijzen.

“En dan hebben we nog een speciale prijs vandaag, voor de jongste deelneemster die maar liefst twaalf verhaaltjes instuurde. Minou Hexspoor!” Er werd geklapt door al die grote kinderen en hun ouders en mijn moeder maande me zachtjes naar voren “toe dan, je krijgt een cadeautje”. Ik gloeide van trots maar was doodsbang daar in het middelpunt van de belangstelling dus mijn moeder moest mee. Ik kreeg een hand van een Engelssprekende meneer die Tony Ross heette, en die mij een Nederlandse vertaling van zijn boek aanreikte nadat hij er mijn naam en een persoonlijk berichtje in schreef. Die zomer werd het begin van een levenslange relatie met schrijven.

Twaalf was ik, toen ik mijn volgende schrijfsel ergens indiende: De Werelddag voor Kinderen en Poëzie die gehouden werd op 21 Maart 1992. De speciale dag werd dat jaar voor het eerst georganiseerd in Nederland door Mieke Westbroek in Samenwerking met Unicef International. De Werelddag voor Kinderen en Poezie was in veel landen al een traditie, opgezet door Unicef in 1976, en nu deed Nederland ook mee en konden kinderen uit het hele land hun gedichten insturen. Dat deed ik dus en weer kreeg ik post! Ik werd uitgenodigd om mijn gedicht voor te komen dragen. Ik schreef het wel honderd keer opnieuw op in mijn schriftje, bang dat ik het niet uit mijn hoofd zou kennen, bang dat ik een fout zou maken. Met de woorden op mijn netvlies gebrand stapte ik naar voren en droeg ik mijn gedicht voor terwijl mijn ogen houvast zochten bij mijn moeder op de eerste rij. De volgende dag stond ik trots in de krant samen met een andere deelnemer en Mieke Westbroek.

Het boek van Tony Ross, mijn schriftjes vol kinderlijke schrijfsels en het krantenartikel liggen nu in een houten kratje in Nederland, in mijn oude slaapkamer bij mijn vader op zolder, samen met een uit elkaar vallende knuffelhond, een blokfluit en kinderfoto’s.

Zonsondergang

Het is avond en ik zit aan zee. Mijn gedachten voeren me mee. Naar een land diep onder water. Overal hoor ik helder geklater. Kleine visjes van zilver en goud. En daar zie ik Atlantis, eeuwen oud! Huizen en straten. En pleinen van onmetelijke maten. Oude potten en aardewerken, Alles is mooi dat ik op kan merken.

Plots schrik ik op van een krijsende meeuw. Ik zit pas even, maar het lijkt wel een eeuw. Een eeuw van een mengeling van waarheid en gedachten. Die me naar Atlantis brachten. Daar waar de zeemeerminnen dansen. Met op hun hoofden zeewierkransen. Het is het leven wat wij niet bemerken. Het zijn gedachten die vliegen, langs straten, huizen en kerken. 

Ik graaf mijn voeten onder in het hete zand. Zittend in mijn eentje op het eindeloze strand. Weer komt er een zwerm van gedachten door me heen. Ik probeer een mooie uit te zoeken, maar ik vind er geen. Maar daar in de verte komt er nog eentje aan gevlogen. Ik zie hem echt, het is niet gelogen! Hij is roze, paars, rood en ook groen. Dat is een mooie gedachte, ik weet niet wat ik moet doen! Ik grijp ernaar, maar ik krijg alleen het rood te pakken…

Het rood verspreidt zich over de lucht en ik word een beetje bang. Maar het is alleen de zonsondergang. Nu de zon is ondergegaan. Zijn mijn gedachten met haar heengegaan. Ik moet gapen. Ik ga naar huis, ik ga slapen

Zonsondergang schreef ik middenin enorm turbulente jaren binnen ons gezin. En nu, 29 jaar later, ken ik het gedicht nog steeds uit mijn hoofd en denk er met weemoed aan terug. De jonge tiener van toen vluchtte vaak weg in een wereld van fantasie, omdat de emotionele grotemensenwereld te chaotisch en onberekenbaar. Het emotionele welzijn van mijn vader, die de scheiding van mijn moeder maar niet te boven kon komen, belandde op mijn jonge schouders, terwijl mijn moeder in haar zoektocht naar zichzelf zo snel door een storm van veranderingen ging dat ik het niet mee bij kon houden. Ook stapte er een nieuwe man, toen nog jong en onervaren, ons leven binnen als nieuwe partner van mijn moeder. Iedereen maakte ruzie met iedereen terwijl ik me gevangen voelde in mijn onvermogen de harmonie te bewaren terwijl ik verzoop in het gebrek aan grenzen, begrenzing en veiligheid, en het oog voor mijn emotionele welzijn tussen de barsten van het leven verdween. Ook toen schreef ik altijd en overal, in schriften, op tafellakens en servetten, in schoolboeken en op de deuren van mijn slaapkamer.

Schrijven Als Uitlaatklep

In mijn kinderjaren schreef ik vanuit mijn fantasie en onschuld terwijl mijn moeder een cocon van liefde om me heen spon waarbinnen ik leefde in een wereld van elfen, kabouters en prinsessen in het midden van een langdurige huwelijkscrisis tussen mijn ouders.

Tijdens de jonge tiener van toen vluchtte ik vaak weg in een wereld van fantasie omdat de emotionele grotemensenwereld te chaotisch en onberekenbaar was. Het emotionele welzijn van mijn vader, die de scheiding van mijn moeder maar niet te boven kon komen, belandde op mijn jonge schouders, terwijl mijn moeder in haar zoektocht naar zichzelf zo snel door een storm van veranderingen ging dat ik het niet mee bij kon houden. Ook stapte er een nieuwe man, toen nog jong en onervaren, ons leven binnen als nieuwe partner van mijn moeder. Iedereen maakte ruzie met iedereen terwijl ik me gevangen voelde in mijn onvermogen de harmonie te bewaren, terwijl ik verzoop in het gebrek aan grenzen, begrenzing en veiligheid, en het oog voor mijn emotionele welzijn tussen de barsten van het leven verdween. Ook toen schreef ik altijd en overal, in schriften, op tafellakens en servetten, in schoolboeken en op de deuren van mijn slaapkamer.

Terugkijkend, spint het gebrek aan grenzen zich als een rode draad door mijn leven, en zie ik hoe de angst voor afwijzing en de diepe behoefte om ergens thuis te horen ten grondslag lagen aan vele moeilijke situaties. Ik was zo bang afgewezen te worden, dat het soms wel leek alsof ik er mijn ziel voor over had om maar ergens onvoorwaardelijk thuis te mogen horen. Terugkijkend, denk ik soms dat het leven van toen wel een ander leven lijkt, alsof ik nu een compleet ander mens ben nadat ik alle wonden van hun hechtingen heb ontdaan en ze verzorgd en geheeld zijn.

Een Boek Schrijven

Een maand geleden nam ik het besluit: ik ga beginnen met het schrijven van een boek. Het idee groeide en bloeide de afgelopen jaren in mijn hart en hoofd, terugkijkend op een leven dat tijdens de eerste helft gekenmerkt werd door een enorme afwezigheid van gezonde grenzen: al zo jong leerde ik de gevoelens en noden van anderen te horen, zien en voelen, en daarop als een tweede natuur in te spelen. Me afvragen wat ik eigenlijk zelf nodig had, laat staan wat ik zelf nou echt wilde, dacht en voelde, leerde ik pas tijdens de tweede helft van mijn leven herkennen. Dat leidde tot een bijzondere, en diepe zoektocht naar mezelf, naar waar mijn grenzen zijn, hoe ik vanuit zelfliefde en zelfzorg vorm kon geven aan mijn leven. Ook tijdens die reis schreef ik verhalen en gedichten, maar ook een scriptie over de identiteitsvraagstukken van moeders die de voogdij over hun kinderen verloren. Ik droeg mijn scriptie op aan mijn moeder met wie ik een lange weg heb afgelegd en die nu dichter bij me staat dan ooit. Ook publiceerde ik een sensueel getinte gedichtenbundel tijdens een periode waarin ik afrekende met seksueel misbruik dat plaatsvond tijdens mijn tienerjaren, en dat een ode werd aan de vrijheid van expressie van mijn eigen seksualiteit, Acres of Love. Schrijven was en bleef mijn grootste remedie.

Het werd een reis die zich niet alleen persoonlijk maar ook professioneel afspeelde: eerst binnen de jeugdhulpverlening, daarna in de internationale humanitaire noodhulp, en uiteindelijk binnen mijn eigen bedrijf waarmee ik mensen over de hele wereld help zichzelf terug te vinden en gezonde grenzen te ontwikkelen en aan te geven, zodat ook zij het leven kunnen en durven leven waar ze diep vanbinnen naar verlangen. En daar zal mijn boek dan ook over gaan. Spannend is het wel, het schrijven van een boek dat zo dicht verbonden is met mijn eigen verhaal.

Als De Wereld Even Stil Is

Mijn verhaal is niet uniek. Het is uniek omdat het mijn verhaal is, maar we kennen die gevoelens natuurlijk allemaal: de angst om niet goed genoeg te zijn, je ergens thuis willen voelen, je onzichtbaar voelen, een pauze nodig hebben om even op adem te mogen komen, angst voor afwijzing, angst voor confrontaties of het verliezen van de controle. Maar hoe vaak accepteren we bepaald gedrag om ons heen, situaties waarin we terecht komen, die niet gezond voor ons zijn, die misbruik van ons maken, ons opslokken of zelfs onze eigen energie vergiftigen? Het grootste cadeau dat we onszelf kunnen geven, is de realisatie dat daadwerkelijke verandering nooit zo maar op de deur zal kloppen. Verandering kondigt zich aan omdat we klaar zijn de verantwoordelijkheid op ons te nemen om genoeg van onszelf te houden, om onszelf het leven te gunnen waar we naar verlangen, om bereid te zijn de korte termijn prijs te betalen om op de lange termijn geluk te kunnen vinden.

Die kleine Minou van zeven jaar oud die wist het wel: kersenbloesems, met prinsessenjurken en laarzen dansen in de modder, vrij zijn van wat de wereld denkt en vindt, want lieve mensenkinderen, er wordt wat af gedacht en gevonden. Maar als de wereld even stil is, en je even heel goed luistert, wat hoor je dan eigenlijk echt?

Over Minou

Minou woont en werkt sinds 12 jaar in Beirut, Libanon met haar Libanese man. Haar zoon studeert in Nederland. Ze reisde de hele wereld over en toert regelmatig samen met haar man in hun motorhome door de VS. Minou runt haar eigen bedrijf als gecertificeerd coach en werkt met mensen over de hele wereld die worstelen met stress, work-life balance en burnout. Kernwoorden: support, zelf-ontwikkeling, de kracht van toegepaste verbeelding, genieten, de maakbaarheid van het leven in eigen hand nemen en jezelf durven zijn. Kijk ook op haar site.

Meer artikelen van Minou lees je hier.