Minou Hexspoor woont en werkt sinds 12 jaar in Beirut, Libanon. Ze is WENDY-Expert, en schrijft elke twee weken op dinsdag een artikel over haar leven. Deze week vertelt ze over hoe haar verleden haar gedachten hebben veranderd en wat voor een invloed deze op haar leven hebben gehad. 

‘Het is altijd hetzelfde met jullie bitches!’ Ik stopte abrupt met roeren en de spaghetti slierten gleden langzaam van de lepel af terug in de pan. Mijn maag trok samen. Een misselijk gevoel maakte zich van me meester en ik had direct een droge mond. ‘Fuck this shit!’, schreeuwde hij terwijl ik hem door de gang hoorde lopen, de deur uit, die met een knal achter hem dichtsloeg. Mijn hoofd ratelde als een tierelier al wist ik niet precies met wat: een soort van turbulente leegte – een vloedgolf van doelloze paniek. Hoewel hij regelmatig dit soort uitbarstingen had, was het altijd onvoorspelbaar waar het toe zouden leiden.

Jong en hopeloos verliefd

De eerste keer dat hij onverwacht uit zijn slof schoot was vier jaar daarvoor, een paar maanden nadat we elkaar ontmoet hadden. Ik was zestien jaar oud en hij begin twintig. Ik stak een sigaret op. We rookten toentertijd allebei, en al hangend op de bank keken we naar het nieuws. ‘Maak die sigaret uit’, zei hij. Ik lachte hardop, denkend dat hij een grapje maakte. ‘Maak ‘m uit. Je hebt er net een gerookt!’. Ik keek hem vol ongeloof aan. ‘Zeg je nu serieus tegen me dat ik m’n sigaret moet uitmaken?’ Zijn ogen daagden me uit. Maak ‘m uit, nu!’ Een golf van weerstand steeg op vanuit mijn tenen terwijl ik opstond en antwoordde: ‘dat is aan mij om te beslissen, niet aan jou.’ Zijn vuist kwam zo snel mijn kant uit dat ik hem niet kon ontwijken en hij landde hard op mijn bovenbeen. Ik herinner me nog steeds het totale ongeloof dat me overviel over wat er zojuist had plaatsgevonden en hoe mijn brein een spagaat maakte tussen angst en verbazing.

Het was de eerste van vele uitbarstingen, meestal van emotionele en psychologische, en soms van fysieke aard, en die zich op een of andere manier meestal tegen mij leken te keren alsof zijn kwaadheid een onderwerp nodig had om tot volle expressie te kunnen komen. De uitbarstingen kwamen vaak met zijn onaangekondigd vertrek, en ik bleef in onzekerheid achter, wachtend of en wanneer hij terug zou komen. Soms was dat een paar uur later, high van de marihuana of verslagen door een gok machine die ons laatste beetje geld opgeslokt had. Soms was het een week later en had ik dagenlang geen idee waar hij was of wat hij aan het doen was. Ik stortte dan helemaal in, niet in staat om normaal te eten, slapen of zelfs maar helder na te denken. Ik geloofde echt dat hij alles was dat ik had in mijn leven en ik was doodsbang hem te verliezen.

Toen de deur dichtsloeg, begon mijn toen zes maanden oude zoontje te huilen, en ik sloot mijn ogen om mezelf bij elkaar te rapen. Op dat moment kwam er een beeld bij me op alsof het een gedownloade video in mijn hoofd was: ik zag een balans met aan de ene kant het gewicht van mijn ‘liefde’ voor hem en aan de andere kant mijn kracht, en op dat moment wist ik dat wanneer de dag zou komen dat mijn kracht zwaarder zou wegen dan mijn ‘liefde’, ik de moed zou vinden om te vertrekken. Het zou nog bijna een jaar duren voordat dat moment kwam. Het waren in totaal vijf turbulente jaren met de eerste man die ik liefhad. Vijf jaar waarin ik langzaam veranderde in een bange, uitgeputte, verloren jonge vrouw die alleen nog maar bezig was manieren te vinden om onvoorspelbare uitbarstingen te voorkomen, die geloofde dat als ze hem maar genoeg gaf, genoeg voor hem zorgde, hij zou veranderen en een lieve partner zou zijn. Zo jong en hopeloos verliefd.

Complexe Werkelijkheid

Nu, ruim twintig jaar later, denk ik soms met weemoed en verbazing aan dat meisje terug. Hoe had het zo ver kunnen komen dat ik me vijf jaar binnen deze relatie zo liet behandelen? Vijf jaar waarin ik nooit voor mezelf durfde opkomen, bang voor consequenties. Vijf jaar waarin ik niet wegging omdat ik geloofde dat ik te veel van hem hield en dat hij op een goede dag echt zou veranderen. Het is het klassieke plaatje van zo veel vrouwen (en een toenemend aantal mannen), die vast komen te zitten in een vicieuze cirkel van angst, geweld en een diep gebrek aan zelfliefde; een luxe die je je in een wereld van angst vaak niet kunt veroorloven.

Maar natuurlijk is de werkelijkheid altijd complexer dan een zwart-wit uiteenzetting. Hij was niet alleen maar iemand die uitbarstingen had en mij angst inboezemde. Hij was ook een bijzonder persoon, iemand die zich verbond met de straatjeugd in de buurt en voetbaltoernooitjes organiseerde. Hij wist hoe het leven van deze jongens eruitzag. Op goede dagen, kookte hij rijst met kip en spinazie, verlichtte hij onze woonkamer met groene en blauwe kaarsjes en masseerde hij liefdevol mijn voeten terwijl we samen tv keken. Ik wist dat er iemand anders achter dat enorme pantser zat dat hij gedurende zijn jeugd opgebouwd had. De buitenwereld heeft vaak de neiging om gecompliceerde dynamiek vanuit een simpel perspectief te zien; hij is een klootzak, waarom ga je niet gewoon weg? Maar zo eenvoudig was het niet. Ik zag zoveel meer dan dat. Ik zag de pijn van het leven van een jonge man en waarom hij deed zoals hij deed. Ik kende de worstelingen die erachter schuilgingen, zijn verhaal. De familietrauma’s, de reis die ook hem gebracht had waar hij vandaag was. Ook hij was op zoek naar een beter leven, zich ontworstelend van het verleden dat hem vanbinnen knetterhard terug bleef zuigen. Het was een zwaar gewicht dat op mijn nog zo jonge schouders terecht kwam.

Levenslust

Wat er uiteindelijk veranderde, is dat ik mezelf niet langer kon laten geloven dat zijn pijn een rechtvaardiging was om mij pijn te doen. Ik kon geen verantwoordelijkheid meer nemen voor wat hij niet met zichzelf kon oplossen. Ik moest op zoek naar mijn eigen antwoorden over mezelf, mijn eigen verleden, mijn verhaal en mijn eigen toekomst, en niet in het minst die van mijn zoon. En dat kon alleen door mezelf genoeg lief te hebben om mijn partner los te mogen laten, hopende dat hij heling zou vinden van wat hem vanbinnen zo verscheurde, en dat naar buiten kwam in een tornado van slachtofferschap en agressie.

Tien maanden na het moment in de keuken dat ik die balans in mijn verbeelding zag, werd het gewicht van mijn kracht eindelijk zwaarder dan het gewicht van mijn liefde, en ik vertrok. Zonder spullen, met kind in de buggy en een tas met kleren. Het werd een van de meest doorslaggevende beslissingen in mijn leven, al wist ik dat toen natuurlijk nog niet. De eerste weken deed ik weinig meer dan slapen (soms wel meer dan zeventien uur per dag) en eten (ik was enorm afgevallen en woog nog maar 47 kilogram, en dat met 1.82 cm lengte), veilig onder de pannen in een andere stad bij een vriendin die ik voor eeuwig dankbaar ben.

Eén herinnering is me enorm bijgebleven: ik speelde met mijn zoontje op de grond, hij één, ik eenentwintig, en ineens moesten we allebei enorm lachen. We rolden samen over de vloer en gierden het uit; de tranen stroomden over mijn wangen van de lachende ontlading terwijl ik hem tegen me aan drukte en hij zijn armpjes om mijn nek sloeg. Ik voelde een kracht en levenslust in me naar boven borrelen die ik nog niet eerder gevoeld had. In diezelfde periode vond er nog een gebeurtenis plaats die ook een toonzettend moment werd: we gingen voor de eerste keer op vakantie bij mijn moeder die kort daar voor naar Noorwegen verhuisd was. Ik stapte voor het eerst in een vliegtuig en het werd het startschot voor een leven vol bijzondere reizen; innerlijke en wereldse.

Vuurbal van Verlangen

Nu zou het natuurlijk leuk zijn als daar dan achteraankwam dat een prins me kuste en dat daarna alles koek en ei was. Maar zoals met alles in deze prachtig complexe mensenwereld, was dit geen Disney-film. Toch waren jaren die volgden, de relaties die volgden, de bijzondere mensen waarmee ik me verbond en wiens leven zich met mij verbond, allemaal deel van mijn reis naar mezelf en ik van de hunne. Eén ding realiseerde ik me gelukkig al snel: de invloed van mijn gedachten. Ik ging mijn gedachten zien als richting aangevers voor de toekomst in plaats van een gevangenis van het verleden. En hoe meer ik dat voor elkaar kreeg, hoe meer ik in staat was mijn leven vorm te geven vanuit mezelf, vanuit wie ik eigenlijk echt wilde zijn en hoe ik invulling wilde geven aan mijn leven. Ik ontdekte dat ik grote dromen had!

De jonge vrouw van toen, die op haar zestiende met de middelbare school stopte, zou me hard uitgelachen hebben als ik haar verteld zou hebben hoe haar leven er twintig jaar later uit zou zien. Wat ze bereikt zou hebben en voor elkaar gekregen. Hoeveel ze zou gaan studeren en wat voor bijzonder werk ze allemaal zou doen. Hoe sterk ze zou zijn en hoe veel ze liefgehad zou worden. Hoe haar zoon zou uitgroeien tot een bijzondere en sterke jongeman. Hoe ze een eigen bedrijf zou opzetten om ook anderen in hun leven te ondersteunen op weg naar een leven van vreugde en geluk. Hoeveel ze van de wereld zou zien…

Maar toch wil ik het tegen haar zeggen, en tegen alle andere vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten en voor wie het zwart van de angst zwaarder weegt dan het licht van zelfliefde. Want hoe donker de nachten ook zijn, doorspekt met vraagtekens over je eigen bestaansrecht, omhult met de afwezigheid van een uitweg, er is altijd licht voorbij de horizon van de angst. En al is dat licht niet meer dan een heel klein sterretje aan een donker firmament, kijk ernaar en laat het stil vanbinnen in je groeien. Want eens komt de dag dat het kleine sterretje een vulkaan, een brandende vuurbal van verlangen wordt, verlangen naar bevrijding, liefde en zelfverwezenlijking. En wanneer die dag komt, ligt de wereld aan je voeten.

Over Minou

Minou woont en werkt sinds 12 jaar in Beirut, Libanon met haar Libanese man. Haar zoon studeert in Nederland. Ze reisde de hele wereld over en toert regelmatig samen met haar man in hun motorhome door de VS. Minou runt haar eigen bedrijf als gecertificeerd coach en werkt met mensen over de hele wereld die worstelen met stress, work-life balance en burnout. Kernwoorden: support, zelf-ontwikkeling, de kracht van toegepaste verbeelding, genieten, de maakbaarheid van het leven in eigen hand nemen en jezelf durven zijn. Kijk ook op haar site.

Meer artikelen van Minou lees je hier.