Een post van Linda van t’ Veen over het getraumatiseerde paard van haar dochter met een depressie ging viral op LinkedIn. Want wat gebeurde er: door vol te houden en te blijven trainen met het paard, kreeg ook Linda’s dochter haar zelfvertrouwen terug. En Linda zelf realiseerde zich door het paard welke trauma’s ze zelf met zich meedroeg.

Na het plotseling overlijden van het eerste paardje van de dochter van Linda, gaat het bergafwaarts met het meisje. Haar steun en toeverlaat, haar zingeving is plotseling weg. Het ging mentaal al niet zo goed met het meisje, maar haar paard was altijd haar houvast. En zolang haar dochter houvast had, had Linda dat ook. Na het wegvallen van het paard worden ze allebei geconfronteerd met een depressie. Een depressie die bij beiden al jarenlang sluimerend aanwezig is, maar die door het wegvallen van het paard getriggerd wordt.

Onhandelbaar

Op zoek naar een nieuw houvast koopt haar dochter een nieuw paard, Valencia, maar het dier blijkt onhandelbaar. ‘Ik heb doodsangsten uitgestaan voor dat paard’, vertelt Linda. ‘Ik dacht: oh my god, wat hebben we aangeschaft?” Wat ze op dat moment niet wist, is dat Valencia hen uiteindelijk de kracht zou geven die ze allebei zo hard nodig hadden.

Valencia viel alles en iedereen die het land inliep aan, dus werd ze apart gezet op een ander stuk land. Er kwamen trainers, een dierenarts, een osteopaat, een pendelaar, een kruidendeskundige en ga zo maar door. Het mocht allemaal niet baten. Linda en haar dochter kregen vaak het advies om Valencia weg te doen, maar daar gaven ze niet zomaar aan toe.

Verdriet

Chris Irwin, een paarden gedragscoach uit Canada, kwam na anderhalf jaar een poging wagen om Valencia te trainen en stelde dat ze getraumatiseerd was. ‘Hij omschreef haar eigenschappen en ik dacht: dát ben ik. Het paard was getraumatiseerd en door het paard ontdekte ik dat ik ook verschillende trauma’s bij me droeg. Toen ik het paard alleen in de wei zag staan, sloeg het verdriet toe. God, wat deed dat zeer. Het voelde alsof ik mezelf daar zag staan. De eenzaamheid, die kon ik gewoon voelen.’

Trauma

Voor Linda zit de herkenning in het gebrek aan aandacht en gezien worden. ‘Mijn trauma komt hier ook vandaan, vanuit dingen die er in mijn jeugd zijn gebeurd; er was veel verbaal geweld en ik had daar regelmatig nachtmerries van. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik er wel was, maar ook weer niet. Niemand prikte er doorheen. Dan zie je zo’n hulpeloos paard; ik besefte dat ik zelf net zo hulpeloos was. Heel confronterend.’

Liefde

De laatste hoop was gevestigd op Chris Irwin. ‘Als hij er niks mee kon, had hij het eerlijk gezegd. We hebben wanhopige dagen gehad. Volgens Chris kon het goed komen met geduld, aandacht en veel liefde. Mijn dochter is vijf jaar lang iedere dag naar Valencia toe gegaan. Ze had heel veel motivatie voor dat paard.’

Zelfvertrouwen

Die motivatie zorgde voor een doorbraak, want na veel trainen en vertrouwen opbouwen ging het beter met Valencia. ‘Ik wist gewoon dat dit voor mijn dochter en haar zelfvertrouwen héél goed was. Ze heeft hiervan geleerd dat als je doorzet en iemand vertrouwen geeft, er dan mooie dingen kunnen ontstaan”, vertelt Linda trots. ‘Pas op deze leeftijd ben ik gaan zien wat je met veel liefde en aandacht kunt bereiken.’

Eenzaamheid

Linda van ’t Veen was toen al bezig met een boek: Niemand die het ziet, maar omdat ze vastzat in haar leven en geen uitweg vond met het paard en haar dochter, zat er lang geen einde aan. ‘Toen het beter ging met Valencia en met mijn dochter, ging het ook beter met mij. Inmiddels is mijn boek uitgegeven. De moeilijkheden met Valencia hebben mij inzichten gegeven in wie ik ben.’

Reacties

Linda kreeg enorm veel reacties op haar post op Instagram. ‘Mensen herkenden zich in het verhaal over de helende werking die paarden kunnen hebben. Alle support heeft mijn dochter en mij veel steun gegeven.’

Tekst: Emma de Witte