Op vijftienjarige leeftijd stuurde Francien Regelink een foto van haar borsten via MSN naar de jongen die ze leuk vond. Hij bleek niet te vertrouwen en stuurde de foto door, waardoor de hele regio binnen een paar maanden haar borsten had gezien. In haar boek ‘Francien laat je tieten nog eens zien’ gaat ze in op de gevolgen die het voor haar leven heeft gehad.

Het was Franciens eerste lesdag na de zomervakantie. Elke dag fietste ze 12 kilometer. Heen en terug. Op het rooster zag ze dat ze tot het achtste uur les had; 16:05. Het werd een lange dag voor haar. Maar het was niks in tegenstelling tot wat haar in het fietsenhok na het laatste uur te wachten stond. ‘‘Francien laat je tieten nog eens zien’, klonk door de ruimte. Ik zag de grijns op het gezicht van de jongen naar wie ik de foto had gestuurd en bevroor. Meteen had ik door dat de foto was gezien, maar nog niet door hoeveel. Ik was bevriend met hem en voelde mij verraden. In paniek fietste ik zo snel mogelijk naar huis.’ Ze zag de bus die dezelfde route reed als haar. De ene naar de andere gedachte schoot door haar hoofd. ‘Ik ga het doen, ik hoef niet meer, dacht ik.’

Naaktfoto

Het ging allemaal om de foto van haar borsten die ze voor de zomervakantie naar die leuke jongen uit haar klas had gestuurd. ‘In mijn omgeving had nog nooit iemand een naaktfoto gestuurd. Inclusief mijzelf. Toen ik aan het videobellen was met die jongen en hij mij vroeg om een foto van mijn borsten, dacht ik er geen seconde over na. Ik was er trots op. Ik was 15 en mijn borsten waren net gearriveerd. Al mijn vriendinnen hadden al vormen, maar ik liep daarin achter. Nu ik ze had, kon ik het ook delen.’

Reactie

Hoewel Francien er trots op was, bleef de reactie van de jongen uit. ‘Waarschijnlijk wilde hij erbij horen, net zoals ik de foto gebruikte om indruk te maken op hem. Ik dacht dat hij daardoor verkering met mij wilde.’ De reacties waren niet het enige waar Francien mee moest dealen. ‘Mijn borsten hingen in posterformaat door de school. Het was verschrikkelijk. Wetende dat het door heel de school hing, kon ik er ook niet meer aan ontkomen. Iedereen had het gezien, dat was toen definitief. Van de één op de andere dag was ik ineens een bekend persoon om een reden waarom je niet bekend wil staan.’ De conciërge nam haar apart om te vertellen dat hij de posters had weggehaald. ‘Binnen 24 uur had ik ineens het gevoel dat ik er helemaal alleen voor stond. De conciërge gaf mij de veiligheid en geborgenheid die ik op dat moment nodig had.’

Impact

De reacties bleven aanhouden en het beeld van de posters verdween niet uit Franciens gedachten. ‘Het was voor mij lastig te beseffen dat iedereen het wist. Én dan had ik ook nog een naam die erop rijmde. Mijn vrienden bleven gelukkig vrienden, maar ze vroegen niet of het goed ging met mij. Dan zouden ze zelf het risico te lopen om te bezwijken onder de groepsdruk als de groep zich naar hen zou keren.’ Op die jonge leeftijd moest ze zelf de klap opvangen. Hoewel vandaag de dag er meldingsplicht is op scholen bij dit soort situaties, was dat in haar tijd nog niet zo. ‘Ik ontkende het en liep van de situatie weg, maar moest er wel zelf mee dealen.’

Continu lag de dreiging voor haar op de loer. Op elk moment van de dag kon ze geconfronteerd worden met de foto. ‘Ik kon er niet mee omgaan. Mijn ouders durfde ik het niet te vertellen. Ook al weet ik dat ik er met ze over had kunnen praten, op die leeftijd wilde ik dat gewoonweg niet.’ Dit leidde ertoe dat ze haar oude zelf achter zich wilde laten. ’Ik ging mezelf iets aanmeten wat ik niet was, als een hockeymeisje. Ik wilde niet geassocieerd worden met wie ik was. Daarom kocht ik mijn status af door iemand anders te zijn en raakte ik steeds verder van mezelf af.’ Na twee jaar keerde ze terug naar haar oude zelf. Ze kreeg een nieuw inzicht door haar nieuwe vriendje. ‘Hij had mijn borsten gezien en zei: “Waar schaam je je voor, ze zijn hartstikke mooi.” Had ik dat als tienermeisje maar gedacht, maar toen was ik te veel bezig met mijn imago.’

Omgeving

Bij haar ouders kon ze jarenlang haar probleem niet kwijt, omdat ze zich zo erg schaamde. Na een interview met Nieuwsuur kwam haar verhaal naar buiten, voor iedereen. Dus ook voor hen. ‘Ik heb geprobeerd mijn ouders te bellen dat ik op televisie zou komen. Het haalde in eerste instantie niet de uitzending, dat leek even de redding. Het kwam wel op de socials van Nieuwsuur te staan. Dat had ik niet meegekregen. De situatie rondom de verspreiding van mijn borsten achtervolgde mij altijd in negatieve zin, maar nu kon ik het omdraaien tot iets positiefs. Mijn ouders vonden het niet prettig om te horen dat ze een dochter in huis hadden die zich twee jaar lang niet prettig heeft gevoeld. Als ouder kan je je dan tekortgeschoten voelen in de opvoeding.’ Ze vertelt hoe het verschilt met nu. Inmiddels geeft ze les aan kinderen over sexting en de mogelijke gevolgen hiervan. Vaak zitten de ouders zelf op sociale media om hun kinderen te controleren. Haar ouders hadden dat nog helemaal niet, daarom voelde haar thuis juist als een veilige plek. ‘Mijn ouders stelden mij de juiste vragen en veroordeelden mij niet. Liefde maakt blind en experimenteren hoort erbij. Wees dan vooral ook niet boos op je kind.’

Het fragment van het interview kwam niet alleen onder de ogen van haar ouders, maar het ging rond op het internet. Hoewel Francien het ook best confronterend vond, was het voor haar ook mooi om te zien wat het teweeg bracht. ‘Het moest een keer boven komen drijven. Heel veel slachtoffers spreken zich niet uit in de media, omdat ze opnieuw door de martelgang moeten. Ik heb ook gemerkt dat je zoveel reacties krijgt en deze zijn niet altijd even positief.’

Verwerking

‘Pas tijdens het schrijven mijn boek kon ik verwerken wat er was gebeurd. Ik kwam mezelf tegen. Jarenlang dacht ik dat ik naïef was geweest, maar dat was ik niet. Het boek sloot voor mij een hoofdstuk af. Maar pas toen ik les ging geven, kon ik het laatste stukje afsluiten. Die kinderen stelden mij vragen die soms nog confronterend op mij overkwamen.’ Het proces leerde haar zich nergens meer voor te schamen. Schaamte is namelijk iets waar je overheen kan komen, volgens Francien.

Destijds dacht ze dat het een goed idee was en daarom staat ze nog altijd achter die keuze. ‘Het is buiten mijn medeweten doorgedeeld, zonder mijn toestemming en dat maakt het fout. Ik ben het bewijs dat iedereen het kan overkomen, maar dat het ook weer goedkomt.’

Nog steeds relevant

Inmiddels brengt Francien de herziene versie van haar boek uit. Het onderwerp is namelijk relevanter dan ooit. ‘De generatie die eraan komt, leeft online. De manier waarop het gebeurt blijft hetzelfde, ook al leefde ik in een andere tijd. Ik probeer het te normaliseren.’

‘Francien laat je tieten nog eens zien: Hoe sexting je leven kan breken – en maken (Herziene uitgave)’ is uitgegeven bij Blossom Books en te koop voor 16,99.