Fien Vermeulen over het dilemma van een verjaardagsfeestje

Fien vierde laatst haar verjaardag. Ze ondervond een cyclus die zich nu al een paar jaar herhaalt op dezelfde manier. Het dilemma van een verjaardagsfeestje. Pas dit jaar is Fien gaan nadenken over haar partypoopergedrag en is ze erachter gekomen waarom ze steeds in die cyclus is blijven hangen. 

Qua verjaardagen behoor ik tegenwoordig tot de groep mensen die er niet van houdt. Een dag die compleet draait om jezelf, waar de druk op ligt dat het leuk moét zijn, waarop je op kantoor pas kunt zien of je werkplek wel of niet versierd is omdat ze het vergeten zouden kunnen zijn en jij daar dan staat met je traktatie die onaangetast in de kantine blijft staan. Nog maar niet te spreken over het geven van een feestje. Elk jaar vind ik het weer een dilemma. Ik vind het idee van een feestje namelijk heel erg leuk, maar in de praktijk vraag ik me altijd af of mensen het wel leuk hebben. Of het niet dom is dat je tafels met bakjes chips erop klaarzet, er toch altijd mensen afzeggen en je dan letterlijk je vrienden staat te tellen (hoe komen mensen toch op een feestje aan 40 man? Eerlijk, zoveel vrienden kun je toch werkelijk niet hebben?) De keuze of je dan kennissen gaat uitnodigen en zo ja, welke dan wel en niet uit een groep die elkaar allemaal kent, het ongemakkelijke moment van het begin waarop het hele feestje uitgestald staat en er nog maar 3 afwachtende mensen zitten. Misschien heb ik nog het meest last van alle dingen die mensen van je zouden kunnen denken tijdens het feestje zelf.  Vaak resulteert het in een stressvolle week voorbereiding waarin mijn paniek zo hoog oploopt dat ik het af wil zeggen; terwijl ik na de verjaardag best tevreden in bed lig en denk het viel wel mee. Deze cyclus herhaalt zich nu al een paar jaar op deze manier.

Het feestje van vroeger

Ik behoor tegenwoordig tot deze groep. Vroeger vond ik het een stuk leuker. Om 06:00 uur zat ik rechtop in bed, wetende dat de slingers beneden hingen, wachten en wachten tot ik gestommel op de gang hoorde waar de kaarsjes op de taart werden aangestoken en mama, papa en mijn zus vervolgens zingend binnenkwamen met een zelfgemaakte berentaart en cadeautjes. Mijn mooiste jurk aan, naar school met een prachtige doos vol zelfgemaakte traktaties van een mama die de mooiste dingen maakte. De klassen rond en vooral: de uitnodigingen uitdelen. Ik had de leukste kinderfeestjes, van een zeskamp met ponyrijden tot kamperen – mijn ouders pakten uit en mijn vriendinnetjes kwamen over het algemeen graag. Toch maakt ik me toen al druk over wat ze er van vonden. Tegen de tijd dat ik 14 werd, was het zo hoog opgelopen dat ik mijn verjaardag niet meer wilde vieren. Ik voelde me het buitenbeentje op de havo want mijn vriendinnen zaten allemaal op het vmbo en ik was bang voor een klasgenootje dat al mijn zwakke plekken leek te vinden. Uitgerekend zij werd uitgenodigd door mijn moeder voor een heel lief bedoeld verrassingsfeestje. Het was zo’n pijnlijke ervaring dat ik daar de grens trok. Zo bang geworden voor de oordelen van anderen die ze waarschijnlijk niet eens hadden, dat ik maar besloot te gaan genieten van feestjes van anderen.

Ouder mogen worden

Op mijn 22e verjaardag kwam er toch weer verandering in. Ik had net gehoord dat mijn laatste ‘feestje’ niet doorging omdat ik toch beter was. Ik had de gratie gekregen om ‘ouder’ te mogen worden. Mijn verjaardag was enorm verdrietig, omdat ik me realiseerde dat ik mijn jaren daarvoor, voor lief had genomen en nu geen vertrouwen meer had in de toekomst. Vier elke dag. Ik kon mensen wel schieten die dat riepen, maar ze hadden wel gelijk. Dus zeker die verjaardag, moest, in tranen, toch weer gevierd worden. Het voelde als een verplichting naar mezelf toe. Ik was per slot van rekening toch zo blij dat ik het nog kon vieren?

Bang voor afwijzing van mezelf

Een paar verjaardagen later, ben ik 29 geworden. Met knikkende knieën startte ik mijn dag op kantoor, waar ik mezelf aan het einde van de dag niet kon weerhouden te checken of mensen wel soesjes en Toffifees hadden gepakt. Tegen de tijd dat je dit leest, is mijn coronaproofverjaardagsfeestje al voorbij. Pas dit jaar ben ik gaan nadenken over mijn partypoopergedrag. Erken ik de oordelen die ik denk te voelen en probeer ik mezelf daar niet voor te veroordelen. Ik ben niet belachelijk, ik ben bang voor afwijzing. Dat probeer ik naar anderen af te schuiven door de angsten die ik er van maak, maar het gaat geloof ik om afwijzing van mezelf, door mezelf. Me ‘niet genoeg’ voelen. Door het mediteren ben ik erachter gekomen dat, dat deels een keuze is. Positieve en liefdevolle gedachtes kun je trainen. Je hersenen gaan geloven in hetgeen je ze het meest vertelt. Dus ga ik zo de laatste voorbereidingen doen. De biertafels bestellen, waarop ik zelfs Beerpong zal uitstallen, omdat ik Beerpong leuk vind. Ik ga me inbeelden hoe leuk en waanzinnig cool het eigenlijk is dat ik als 29-jarige kan Beerpongen met papa, tegen mijn vriendinnen. Hoe ik alle restjes de volgende dag op zal eten, als ik voor het eerst in een lange tijd, een feestje heb gegeven waar ik zelf van genoot. Wijsheid komt met de jaren.

Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. In september verschijnt het boek van Fien Hoe word ik een Survivor…wat een schijtwoord.

Volg ook het inspirerende Instagramaccount van Fien:

https://www.instagram.com/p/CCDJu6gFruD/

Meer mooie verhalen van Fien:

Fien Vermeulen over leven zonder haar

Fien Vermeulen over leven met en zonder nieuws