Als zesjarige was het al de droom van Fien Vermeulen: nieuwslezeres worden. Met de nodige bluf kwam ze bij Qmusic terecht. Maar tot het nieuws heeft ze niet altijd dezelfde verhouding gehad: toen ze ziek was wilde ze er niets van weten, terwijl ze er nu weer bovenop zit. Op het nieuws én op het leven.
Een jaar of zes moet ik geweest zijn, toen ik voor het eerst naar het NOS Jeugdjournaal keek. Dat kwartiertje met Aldith Hunkar was het enige moment dat ik stil voor de tv zat. Magisch, al die verhalen die ze alleen aan mij vertelde en geen een was hetzelfde. Het was Aldith die mijn ouders de ontelbare ‘waarom’-vragen bezorgde. Dat venster dat zij was voor de wereld, dat wilde ik ook worden. Ieder jaar werkte ik harder. De dag dat ik Aldith tegenkwam op Het Grote Interviewgala in Amsterdam, greep ik mijn kans. Ik duwde iedereen opzij, haalde haar in op de trap en zei: ‘Ik heb een droom en jij moet me helpen.’ En dat deed ze.
Nieuws. Na mijn diagnose wilde ik er niks meer van weten. Geen kranten, geen NOS Journaal en vooral geen letter meer op papier. Tot mijn behandeling klaar was. Ik solliciteerde naar een baan als freelance correspondent. Doodmoe, 47 kilo, met één millimeter haar en gebracht door mijn vader. Mijn eerste driehonderd woorden schreef ik in veertien uur, vanuit bed. Stukje bij beetje ging het sneller, steeds beter, telkens meer nieuws.
En toch die droombaan
Opeens was het dan toch zo ver: mijn droombaan. Na wat professioneel blufwerk waarbij ik een bezoekje aan Amersfoorts lokale radiostation had opgeblazen tot een jaar ervaring, mocht ik aan de slag van de nieuwslezeres bij Mattie & Wietze op Qmusic. ’s Avonds kon ik niet wachten tot het ochtend was, om dan rond 05:30 uur huppelend door kantoor naar de studio te gaan. Het was daar in Amsterdam dat ik weer stukjes begon te herkennen van mijn vroegere zelf, van dat enthousiaste, onbezorgde meisje vol met dromen en ambitie. Ik ervaarde letterlijk en figuurlijk zoveel nieuws dat ik de magie ervan opeens snapte – en ook waarom ik er een tijd niks van wilde weten.
Vanochtend schoot het weer door mijn hoofd terwijl ik de nieuwe cijfers over eenzaamheid onder ouderen vertel in het nieuws van 10:00 uur. Cijfers die ver van me af lijken te staan, tot ik lees over Cees. Een weduwnaar van 82 die in het AD vertelt dat hij zo opziet tegen de zomer. Dat hij door Corona al weken alleen zijn parkiet Petro, vernoemd naar zijn overleden vrouw Petronella, heeft gezien. Petro zit op zijn hoofd en roept zijn naam. De familie van Cees gaat deze zomer toch maar op vakantie. Bij hoge temperaturen kan hij niks anders dan binnen blijven met de luiken dicht. Wat Cees dan doet, is sportnieuws kijken, maar is er deze zomer geen voetbal. Ik herken mezelf van zo’n 7 jaar geleden in Cees.
Op het nieuws én op het leven
Nieuws kan je nekharen rechtovereind laten staan, tenenkrommend zijn. Je laten lachen, schreeuwen of doen verstillen. Soms wil je het delen, maar soms hou je het heel bewust voor jezelf. Met vlagen veracht of koester je het. Het verscheurt of brengt tranen van geluk. Nieuws verbindt en verdeelt, beleert, daagt uit of verrast. Maar boven alles is nieuws altijd in beweging. Leven is eigenlijk net zo. Tot het stilstaat, om wat voor reden dan ook. Door kanker kon ik even geen kant meer op, terwijl de persen maar bleven rollen; te confronterend. Nog steeds hou ik het niet altijd bij, maar ik zit er wel weer bovenop. Op het nieuws én op het leven. Niks willen missen, is niet realistisch. Ik denk aan Cees, terwijl ik de nieuwstune van het 11:00 uur in mijn koptelefoon hoor.
In september verschijnt het boek van Fien Hoe word ik een Survivor…wat een schijtwoord.
Meer mooie stukken van Fien:
Fien Vermeulen over leven zonder haar
Fien Vermeulen over samen zijn met haar moeder bij kanker
Volg ook het inspirerende Instagramaccount van Fien:
https://www.instagram.com/p/CA9nydCF3G1/
