In ‘Het Dilemma delen’ vrouwen (anoniem) hun dilemma’s over liefde, geluk, werk en familie. Anne (51) en haar man willen graag reizen, maar ze is bang dat haar volwassen kinderen van 26 en 28 niet zonder hen kunnen. Tijdens een eerdere reis in 2019 ging het namelijk helemaal mis.

‘De reis die we in 2019 maakten heeft veel dingen blootgelegd. We wisten dat de kinderen soms worstelden met hun mentale gezondheid en niet helemaal blij waren op hun werk, maar dat niet zo blij doodongelukkig betekende met hartkloppingen en paniekaanvallen, was ons niet verteld. Het is misschien naïef maar wij dachten: ze hebben hun eigen leven. Het is niet zo dat we ze elke dag zagen. Ze waren toen 22 en 24, ze woonden op zichzelf, werkten en studeerden. Dus we dachten dat ze ons niet per se nodig hadden.

Ik ben sinds zeven jaar samen met mijn man en we zijn sinds vier jaar getrouwd. Toen we elkaar leerden kennen kwamen we erachter dat we dezelfde droom hadden om te reizen. In 2019 besloten onze banen op te zeggen en met ons spaargeld te reizen. We verhuurden ons huis voor een langere tijd. Door corona kwamen we al snel terug en verhuisden we naar een vakantiehuisje. Daar kregen we via een telefoontje te horen dat het echt niet goed ging met één van de kinderen en later kwam aan het licht dat het ook met de ander helemaal niet goed ging.’

Invloed op kinderen

Het contact tijdens corona was lastig door allerlei restricties en kwetsbare doelgroepen, één van de kinderen werkte ook in de ouderenzorg. De kinderen kampten met depressie en burn-out. We mochten van alles niet, maar dat hebben we gelijk overboord gegooid in het belang van de kinderen. Elke week kwamen we met het hele gezin samen om die nabijheid te voelen met elkaar. Zoals ik het nu kan zien gaat het hartstikke goed met de kinderen, maar er zit een bepaalde angst bij mij. Die periode komt nog vaak ter sprake, ik merk dat het hen raakt en mij dus ook. Hoewel het nooit de bedoeling was om voor altijd weg te gaan, voelde dat wel zo voor de kinderen. Onze reis heeft niet de problemen veroorzaakt, maar het was zeker niet helpend. Dat zeiden ze letterlijk.

Het verhuren van het huis, had ook een grote impact, maar in Nederland was het ook niet zo dat ze de vloer plat liepen. Het kwam voor dat we elkaar weleens twee maanden niet zagen, maar dan wel telefonisch spraken natuurlijk. Dat deden we op reis sowieso heel regelmatig. Maar het idee dat we er waren zorgden voor een gevoel van stabiliteit.

Passie voor reizen

Ik hield altijd al van reizen, maar in de relatie met m’n ex kwam het er nooit van. Hij had die passie niet. Toen we uit elkaar gingen heb ik wel veel gereisd maar altijd minder dan vijf weken. Voordat ik mijn man ontmoette dacht ik na over vrijwilligerswerk in Nepal of Afrika en dat vonden de kinderen supergaaf.

Dilemma

Op reis gaan voor een lange periode zal niet meer zo onbevangen zijn als toen. Het zou natuurlijk voor mij ideaal zijn als de kinderen gewoon meegaan, maar dat is niet realistisch en ook niet wenselijk. Dat zou hun ontwikkeling in de weg staan, denk ik. Het belangrijkste blijft dat het goed met ze gaat. We zijn er voor ze waar we ook zijn in de wereld. Het is niet dat je kiest voor het één en het andere laat vallen. We willen de wereld zien maar er ook zijn voor onze kinderen.

Je kan nooit iedereen gelukkig maken als je voor je eigen geluk kiest. Nu probeer ik met mijn man wel een soort middenweg te zoeken zoals in Europa blijven, of iets wat heel kort vliegen is, of een huisje in Nederland in de natuur. Maar de vraag is: is er een alternatief voor onze grote droom? Het voelt niet alsof de kinderen ons hier houden, we nemen het ze zeker niet kwalijk. Maar ik neem het mezelf vooral kwalijk. Kan ik leven met het idee dat ik er niet honderd procent voor ze ben? Tegelijkertijd denk ik: als we het nu niet doen, wanneer dan wel? Onze ouders worden ouder, straks moeten we misschien ook voor hen in Nederland zijn. Ik ben soms bang dat ik mijn eigen geluk te veel ondergeschikt maak aan wat anderen van mij verwachten. Maar de kinderen vertellen dat we weer op reis willen, krijg ik niet over mijn hart.

*De naam van Anne is gefingeerd

Heb jij een dilemma dat je (anoniem) wilt delen? Mail dan naar Redactie@wendymultimedia.nl