Roos had in haar leven vaker depressies gehad, maar toen ze tijdens de zwangerschap van haar tweede kindje suïcidale gedachtes kreeg, moest ze worden opgenomen. Ze wilde niet meer leven, maar kon het leven van haar kind ook niet afnemen. Haar dochters waren de motivatie om het toch te proberen en de depressie te overwinnen.
‘Ik worstel eigenlijk mijn hele leven al met het gegeven dat ik alles perfect wil doen, ik heb daardoor vaker last gehad van depressies. Tijdens mijn laatste zwangerschap moest ik ook zorgen voor mijn oudste kind. Normaal kon ik momenten voor mezelf pakken, als ik even niet lekker in mijn vel zat, maar nu ging dat niet. Ik was al naar de huisarts geweest voor hulp, omdat ik wist dat ik het nodig had. Er waren veel negatieve gevoelens, ik begon mezelf af te vragen wat het leven nog voor zin had. Maar als ik zou stoppen, zou het leven van mijn ongeboren kindje ook ophouden. Deze gevoelens werden alsmaar erger tot ik op een punt kwam dat ik het niet meer aan kon en ik opgenomen moest worden. Ik was toen 22 weken zwanger. Het was zo’n weekend dat alles zich opstapelde. Mijn man was een weekend weg, ik was de avond daarvoor naar een feestje geweest en mijn dochter had zich in mijn hoofd misdragen. Ik kon het niet meer aan en wilde opgeven. Mijn man is naar huis gekomen en de maandag erop, hebben we gelijk actie ondernomen. Ik werd opgenomen op een open afdeling. Je zit daar continue. Het is een tijdelijke oplossing, om je te beschermen tegen jezelf, om tot rust te komen en zodat de mensen om je heen weten dat je veilig bent. Ik zat daar voornamelijk met de motivatie dat mijn kindje geboren moest worden, daarom wilde ik het proberen. Het is niet alleen mijn eigen leven, maar ook die van haar. Dat iedereen in mijn omgeving het nu wist, vond ik vreselijk. Mijn werk moest gebeld worden om te zeggen dat ik voorlopig niet meer kwam werken. Ik had altijd geprobeerd de schone schijn op te houden en deed alsof ik alles aankon, maar dat kon nu niet meer. Het voelde als falen.
Na twee weken opname mocht ik weer naar huis. Er was een last van mijn schouders afgevallen, want ik hoefde de schijn niet meer op te houden. Het ging niet goed en dat wist mijn omgeving. Ik kon mezelf ook makkelijk verstoppen, ik ging niet naar werk of naar de sportvereniging. Daar stond wel tegenover dat ik doodsbang was om wel naar buiten te gaan en dan mensen tegen te komen die er niet vanaf wisten.
Mijn zwangerschap is verder gelukkig goed verlopen, mijn dochter is ook gezond geboren. Ik had al twintig weken begeleiding gehad toen ik bevallen was en iedereen om mij heen was er mee bezig om mij te helpen. Iedereen deed zo erg zijn best en dat motiveerde me om ook mijn best te doen er iets van te maken. Na de geboorte had ik het nog wel moeilijk, ook omdat ik nog slechter sliep dan voorheen. Maar mijn kinderen hadden me nodig, ik moest doorvechten. Ik wilde borstvoeding geven en daarom had mijn dochter me nodig, want niemand anders kon dat doen. Mijn oudste kwam ook vaak bij me, om te knuffelen, terwijl ik dan dacht dat ik helemaal geen leuke moeder voor ze was. Maar voor kinderen gaat het erom dat je er bent en die gedachte heeft me geholpen om op een gegeven moment weer te gaan vechten.’
Reden achter depressie
‘Ze zijn er later achter gekomen dat ik een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis heb, dat houdt in dat alles perfect moet zijn, anders raak ik helemaal gespannen en in paniek. De depressie was daar een gevolg van. Het kan nou eenmaal niet dat alles perfect en goed is. Ik was heel streng voor mezelf, terwijl het een ziekte is. De behandelingen die ik eerst kreeg waren dus vooral om het gevolg aan te pakken. Daarna kreeg ik past de juiste behandelingen. Tijdens mijn therapie heb ik geleerd dat mijn emoties er ook toedoen, dat ik ook mag voelen en dat ik daar dus ook goed naar moet luisteren.
Het beter worden gaat stap voor stap. De eerste stap was om alles los te laten en echt niks te doen. Vervolgens het opmerken van het feit dat mijn dochters me echt nodig hadden. Mijn therapeut gaf mij dit inzicht: geen één mens doet iets om er slechter van te worden. Iedereen wil altijd zijn situatie verbeteren, dus als je iets niet hebt gedaan, dan was die kans niet voor je weggelegd. Dan had je niet de juiste vaardigheden, waren het niet de juiste mensen of was het niet het juiste moment. Door wekelijks te praten met mijn therapeut merkte ik verbetering. Het was een eye-opener om te realiseren dat ik dingen vroeger niet goed heb aangepakt, maar dat ik wel de goede intenties ervoor had.’
Verandering
‘Ik voel mij een ander mens dan voor de depressie. Het zal altijd mijn valkuil blijven, omdat het in mijn karakter zit. Enerzijds helpt het me ook, omdat ik heel graag dingen goed wil doen. Als ik iets wil bereiken, lukt het mij ook meestal wel. Maar ik moet ervoor waken, dat het niet omslaat. Wat ik het meeste merk sinds die tijd, is dat mijn relaties met de mensen om mij heen dieper zijn geworden. Ik wil ook de ander laten zien wat ik echt voel. Als ik nu een keer boos ben en erover wil praten, kan dat gewoon. Dat had ik vroeger nooit gedaan, omdat ik de ander niet lastig wilde vallen met mijn emoties.
Ik denk dat het voor mij nodig was om door zo’n proces te gaan, om te veranderen naar hoe ik nu ben. In die zin ben ik er blij om, omdat ik erin geloof dat als je zo’n proces niet doorbreekt, dus als je niet die uitdaging aan gaat, je dat ook aan je kinderen mee geeft. Ik hoop dat ik mijn kinderen nu kan leren hoe ze met emoties om kunnen gaan.
Het gaat nu goed met me. Ik ben altijd bezig geweest met prestaties en ik merk dat ik nu steeds minder interesse heb in het presteren. Ik probeer met mijn eigen verhaal ook andere mensen te bereiken die mogelijk iets soortgelijks hebben meegemaakt. Als ik toentertijd een verhaal had gelezen van iemand die hetzelfde had meegemaakt, dan was ik niet alleen. Niemand om mij heen begreep het, omdat ze niet dachten wat ik dacht. Ik heb later wel mensen ontmoet die hetzelfde hebben meegemaakt en dan heb je maar twee woorden nodig om elkaar te begrijpen. Dat is zo fijn, dat stukje begrip.’
Roos schrijft blogs over haar prestatiedrang, daarnaast schreef ze een boek over haar kwetsbare verhaal.
Meer inspirerende verhalen lees je hier.
