Wendy Wagenaar blogt iedere maand voor Wendyonline.nl over haar leven met uitgezaaide eierstokkanker. Deze keer schrijft ze voor het laatst een blog voor Wendyonline over haar strijd tegen de kanker. Ze vertelt over de nieuwe gestarte chemokuren. Ook vertelt ze dat ze even geen toekomstplannen wil maken, maar vooral herinneringen wil verzamelen. ‘Ik wil mijn focus hebben op mijn kinderen, op mijn gezin.’

Alweer bijna 10 weken geleden startte ik opnieuw met een chemokuur. Het was pittig. Ik voelde mij ineens weer heel ziek, terwijl ik dat eigenlijk dagelijks zou moeten voelen in dit proces. Sinds de zomer van 2020 loopt de tumormarker al op en weten we dat de kanker actief is. Maar ik voelde mij pas weer ziek na de chemokuur. Het was in die februariweek waarin iedereen de schaatsen uit het vet pakte. Het gezinsleven speelde zich beneden in de woonkamer af en ik bleef voornamelijk boven in mijn bed. Het duurde een paar dagen. Een paar dagen die gepaard gingen met een depressiviteit die ik normaal gesproken niet voel. Dit keer bleef de negatieve vibe langer bij mij hangen en kon ik er moeilijk vanaf komen.

Lichtpuntje

Er kwam een lichtpuntje. Na 3 weken was er het plan om een nieuwe kuur te starten. Ik wilde wachten, want ik had hoop op eenzelfde situatie als in 2019. Destijds was na 5 weken mijn tumormarker met 98% gedaald. Bijna weer ‘normaal’. Zou het dit keer ook zou gaan? In overleg met de arts wachtten we 5 weken alvorens ik de oncoloog weer zie. De tumormarker gaat ook deze keer hard naar beneden. Van 1577 naar 466. Wat was ik blij. We besluiten in goed overleg met de oncoloog nog langer te wachten. Op gevoel wilde ik dit al, maar ook mijn lijf bleek te willen wachten. Ik had, na 5 weken, nog steeds leucopenie (te weinig witte bloedcellen) om een nieuwe kuur aan te kunnen. Een nieuwe praktische planning werd gemaakt en even leek ik terug in het zadel van de regie. De eerste datum was 8 april, die van het bloedprikken, en afhankelijk van de uitkomst daarvan eventueel maandag 12 april een hernieuwde chemokuur. In mijn hoofd beleefde ik een scenario dat de daling verder ingezet zou worden en dat de kanker steeds minder terrein zou krijgen. We konden Pasen vieren. We konden Evi haar 6^e verjaardag vieren.

Uit balans

En toen kwam het bloedprikken. Ik was in de veronderstelling dat hetzelfde zou gebeuren zoals in 2019. Toch zat ik dit keer niet in de afdaling, maar in de skilift naar boven. En hoe?! 446 werd een tumormaker van 4050 binnen 4 weken. Mijn gehele lijf én mijn plan uit balans door de kanker. En ondanks dat ik heel erg schrok begreep ik het ook. Afgelopen maand was niet de leukste maand. Ik ben gewoon heel erg klaar met ziek zijn, met de kanker. Met wat het doet met alles: met mijn angst, mijn hoop, mijn relatie, mijn vriendschappen en verstandhouding van een normaal leven. Hoe ineens alles weer om chemo draait en onze kinderen die dat meekrijgen. Ik ben elke dag bezig met beter en gezond worden. Ik loop al sinds de zomer met een verhoogde tumormarker. Terug naar het proces van chemo draait alles ineens weer om ziek zijn. We leven hier elke dag met de veranderingen die mijn ziekte heeft gebracht. Een opleving van actieve kankercellen maakt alles, zeker tijdens COVID, nog heftiger. Er is geen pauze. De rek is eruit bij mij en bij mensen om mij heen. En dat frustreert. Iedereen kan roepen dat we het zo goed doen. Ik kan roepen dat mijn ziekte mij veel heeft geleerd. Dat is namelijk ook zo. Als ik zou weten dat het goed zou komen, dan durf ik te zeggen dat het an hell of a ride was, maar alles is voor mij wel glashelder. Alles draait om liefde, niet om bezittingen. Het leven draait om gezondheid en niet om hoe je eruit ziet. Alles draait om vriendschappen/familie en genieten van het leven.

Keerzijde

Maar zo lang onder druk staan is voor geen enkel persoon goed. We hadden voor een lange tijd een mooi vooruitzicht. Wie mij goed kent, weet dat ik in mijn meditaties altijd dingen probeer te manifesteren. Dus manifesteerde ik een toekomstplaatje waarin mijn kinderen groter zijn. Zo ongeveer 21, 19 en 16 jaar. Ik zit samen met Bowe op een willekeurig strand te genieten van mijn kinderen. Mooie verhalen, gezelligheid en gezondheid. Zo manifesteer ik op mijn manier gezondheid in mijn leven. De laatste tijd lukt me dat moeilijk. En ik begrijp ook dat dat een vicieuze cirkel wordt. Wie dit leest, zou kunnen zeggen: schouders eronder, je kan het. Maar je kan niet de hele dag door gewichten tillen. Af en toe heb je rust nodig.

Kleine stip op de horizon

Een goede vriendin van mij boekte een tijd geleden een vakantie naar Curaçao voor in de meivakantie voor haar en haar gezin. Positief en hoopvol dat de wereld tegen mei 2021 wat anders zou draaien en niet alleen meer in het teken van COVID-19 zou staan. Ze gaf mij destijds een uitbrander. Ze zei: “Je spaart al vanaf 2017 plaatjes van accommodaties op Aruba en bewaart ze in je mailbox, maar je gaat nooit. Je bent altijd zo voortvarend als het gaat om jouw genezingspad en je strijd tegen de kanker. Maar teruggaan naar Aruba is iets wat je altijd uitstelt. Vanwege het geld, vanwege niet te ver vooruit kijken. Boek gewoon. Spreek met jezelf af dat het lukt om te gaan.’ En ze had gelijk. Alle tekenen stonden goed: historisch lage ticketprijzen, 3 kinderen nog op de basisschool en voor het eerst 2 weken meivakantie vanuit school. Dit moest de kleine stip op de horizon worden. Dit moest ik voor mezelf manifesteren. Een plan van een paar maanden vooruit durven kijken. Een spaarpotje maken en mezelf verlekkeren aan het zoeken van een goede accommodatie. Ik boekte 5 tickets. En toch heb ik die zojuist geannuleerd. Ik heb er te veel naar uitgekeken. En ik besef me ook, dat er mensen zijn die nooit op vakantie kunnen. Het is moeilijk uitleggen waarom dit zo belangrijk voor mij was en is.

Even geen toekomstplannen

Avondenlang zocht ik naar mooie locaties. Haalde ik herinneringen op, want wat was ik daar gelukkig tijdens mijn stageperiode in 1999/2000. En ook in 2008 toen ik met Bowe terugging, voelde het als een soort van thuiskomen. Een eiland zo groot als Texel, maar wel mijn Bon Bini Island. Bowe’s eerste vlucht ooit was naar Aruba. Met accommodaties 3 keer zo goedkoop als Texel in de meivakantie. Ja, wat had ik mij erop verheugd. Helaas mocht COVID nog niet weg zijn en ook mijn kanker niet. Ik kan me voorstellen, dat je denkt: dan neem je toch gewoon een voucher? Maar dat is misschien wel het probleem op dit moment. Ik kan en wil even geen toekomstplannen maken. Niet een nieuwe deksel op mijn neus. Die onaantastbaarheid die ik niet meer bezit en ook niet meer voel, maakt de jaloezie groot naar mensen die dat nog wel bezitten. Ik ben al een tijdje jaloers op gezonde mensen. Heel stom, maar het is wel zo. We gaan niet meer weg. Niet naar Aruba en niet naar Texel. We gaan terug naar de tekentafel. Ik had een verkeerde korte termijn toekomstplan getekend. En ook mijn langere termijn tekening wil niet echt vlotten. We gaan weer eens broeden.

Tweede chemokuur

Ik heb in ieder geval mijn 2^e chemokuur gehad. Maandag 12 april zou de uitvoer plaatsvinden, maar de dag ervoor werd ik erg ziek. Dus zo vertrok ik, op zaterdagochtend 17 april, naar het UMCG om de kuur alsnog te krijgen. Niet een standaard dag op het Dagcentrum Oncologie. Meer een dag waarop ze veel chronisch zieke patiënten zien. Nooit gedacht 1 van hen te willen zijn. Dat mijn kanker chronisch zou kunnen worden. Ik zou nu kunnen tekenen voor 1 week slecht, 3 weken goed. En dat elke maand. Dat is 75% van de tijd fit. En dat voor 40 jaar. Als ik dat nou eens op mijn tekentafel kon krijgen. Handtekening eronder. Afkopen die handel.

Herinneringen maken

Ik heb laatst een reading gedaan. Met iemand die contact maakt met overledenen en aangezien ik daar al zoveel dierbare personen heb, vond ik dit een mooi plan. Na deze reading begon zij over het maken van herinneringen voor in de toekomst. Maar niet van een toekomst met mij erin. Dat irriteerde me. Ik werd er verdrietig van. Ik zou dingen moeten gaan vastleggen die ik als herinnering zou kunnen nalaten aan mijn kinderen. Zoals een brief wanneer ze gaan trouwen. Of wanneer ze kinderen krijgen. Waarom hebben gezonde mensen de neiging om dat zo vaak te zeggen? Het is voor mij nog echt een brug te ver. Waarom niet de herinneringen nu maken? Hoe vaak maak je nu echt de tijd om op een doodnormale dag een foto of een filmpje te maken van niet alleen de kinderen of de situatie, maar ook van jezelf. Ik doe dat in ieder geval te weinig en wil daar verandering in brengen. Mijn vader fotografeerde en filmde heel veel, maar heel weinig van hemzelf. Dat vind ik, nu hij er niet meer is, wel jammer. Gelukkig hebben we wel heel veel beeldmateriaal van situaties waarin ik hem kan plaatsen. Ik ga dus, ondanks de kanker, het slechte haar, minder wenkbrauwen en wimpers, mezelf meer vastleggen. Wat we doen op een doodnormale doordeweekse dag. Vastleggen dat ik supertrots op ze ben, want dat ben ik. Dat zijn de herinneringen. Als je de herinneringen kan terughalen in de toekomst, dan kan je je ook wel voorstellen wat iemand gezegd zou hebben, wanneer diegene er niet meer is. Ik ga er in ieder geval nog steeds vanuit dat mijn kinderen zulke grote stappen met mij erbij gaan zetten. Maar wie heeft de zekerheid van het leven? Niemand.

Focus

Ik ga focus aanbrengen. Op mijn kinderen, op mijn gezin. Daarom heb ik ook besloten even niet terug te gaan naar de schrijftafel. Ik heb de afgelopen 2 jaar met veel plezier blogs voor Wendyonline geschreven. Ik heb altijd een sterke behoefte gehad om mijn genezingspad van kanker te delen. Aangezien ik dat zelf in het begin heel erg mistte. Ik las vaak de succesverhalen van de genezing van kanker, niet de route ernaartoe. Via mijn website houd ik jullie op de hoogte, maar dan in een iets andere vorm dan maandelijks een blog. Ik wil Wendyonline bedanken voor de ruimte die zij mij gegeven hebben om mijn verhaal te delen. Ik heb daardoor hele mooie lotgenoten leren kennen. Het gaat jullie allen goed. En voor wie niet hoeft te genezen van kanker, maar gewoon gezond wil blijven, kijk dan vooral eens op: www.grenzeloosgezond.nl. De website van mijn zus, die inmiddels eindelijk naar mij geluisterd heeft en haar informatie, bronnen en kennis op een platform heeft gedeeld. Ik ben onwijs trots op haar, dat ze na haar herseninfarct in 2014, altijd bezig is gebleven. Om mij te voorzien van informatie en om haar kennis te delen. Nu kan iedereen daar gebruik van maken.

Wil je de vorige blogs van Wendy lezen? Klik dan hier
Op Wendy haar website Grenzeloos Genezen vind je meer informatie over haar genezingspad.