Ryanne overleed bijna aan Toxic Shock Syndrome, ook wel de ‘tamponziekte’ genoemd. Ze deelt haar verhaal om het taboe rondom deze ziekte te doorbreken. ‘Iedereen kan de bacterie bij zich dragen.’

‘Wanneer je de tamponziekte krijgt, komt de bacterie via de baarmoeder in je bloed. De kans dat de bacterie hier daadwerkelijk komt, kan worden vergroot doordat een tampon te lang blijft zitten. Toch is het meer een kwestie van domme pech, zoals bij mij het geval was. Tweedere van de vrouwen draagt deze bacterie bij zich, en door het inbrengen van een tampon kan de bacterie in de bloedbaan komen. Het lichaam heeft vijf openingen naar de bloedbaan, en in de baarmoeder zit zo’n opening. De tamponziekte is eigenlijk een bloedvergiftiging.’

Alarm

‘Het gebeurde allemaal toen ik aan het werk was bij mijn vader in de kaasfabriek. Ik kreeg helse buikpijn en ik werd misselijk. Ik ben iemand die niet snel moet overgeven, maar dit keer was de drang enorm. Dit is niet in de haak, ik moet naar huis, dacht ik. Eenmaal thuis aangekomen, bracht mijn moeder mij water. Niks hield ik meer binnen. De buikpijn werd steeds erger, dus ik ben naar de dokter gegaan. Deze heeft me naar huis gestuurd. Hij raadde me aan elk uur een glas water te drinken, het was een buikgriepje volgens hem. Gedurende de nacht werd het steeds erger, en ik kreeg waanbeelden. De volgende dag vertelde ik bijvoorbeeld aan mijn toenmalige vriend dat ik was wezen shoppen in de stad, maar dit was helemaal niet waar. Mijn moeder kwam thuis van haar werk en besloot een campingbedje in de kamer te zetten, zodat er op mij gelet kon worden. Ineens werden mijn handen helemaal blauw en daarna mijn benen ook. Mijn ouders belden de doktor daarom weer op. Hij schrok enorm en besloot 112 te bellen. Op zijn dooie gemakje kwam de ambulance drie kwartier later aan. En op het moment dat ik in de ambulance lag, raakte ik in complete shock.’

Intensive Care

‘Één voor één vielen mijn organen uit, toen ik in het ziekenhuis lag. Ik werd naar de Intensive Care gebracht, waar we hoopten dat de medicijnen zouden aanslaan. Dit was nog spannend namelijk. Mijn bloed was inmiddels zo dik als stroop. Daardoor droogde ik helemaal uit waardoor mijn handen en lippen vervelden. Mijn oogwit was knalrood, en mijn nierfunctie was uitgevallen. Er werd verteld dat, als ik de ochtend zou halen, het goed zou komen. Dit haalde ik gelukkig. Vier dagen heb ik op de Intensive Care gelegen, waar ik een katheter kreeg.’

Trombose

‘Compleet verzwakt werd ik overgedragen aan de gewone afdeling. Daar kwam geen einde aan mijn ziektebeeld. Er is namelijk te vroeg gestopt met tromboseprikken tegen bloedproppen. Deze prikken zijn heel belangrijk omdat Trombose veroorzaakt kan worden door een bloedvergiftiging. Daardoor kon ik ineens niet meer ademhalen, het voelde alsof er een korset om mijn middel zat. Tijdens het maken van de longfoto’s ontdekten ze dat er een bloedprop in mijn long zat. Daarna heb ik drie maanden bloedverdunners moeten nemen.’

Een spiegel

‘Mijn leven is door dit alles drastisch veranderd. Als ik ooit kinderen zou willen, dan moet dit onder begeleiding. Na mijn opname was ik acht tot negen kilo afgevallen. Ik kon niet zo veel meer, en mocht bijvoorbeeld niet paardrijden. Dat vond ik heel lastig omdat paardrijden voor mij een grote passie is. Het vertrouwen in mijn lichaam was ik compleet verloren. Hierdoor kreeg ik paniekaanvallen. ‘Wat nou als het weer gebeurt’, dacht ik. Ik schaamde me ervoor, en praatte er niet echt over. Gelukkig heb ik het vertrouwen in mijn lichaam inmiddels teruggevonden. Dit heb ik mede gedaan door cognitieve gedragstherapie te volgen. Ik moest een minuut lang joggen zodat mijn hartslag hoger werd. Zo leerde ik dat wanneer ik stopte met joggen, mijn hart vanzelf weer trager werd. Zo ging ik verschillende angsten aan, die ik had opgebouwd. Mijn paard, Vienna heeft mij daarbij geholpen. Ze was een spiegel van mezelf. Wanneer ik angstig of onrustig was, nam zij afstand. Hierdoor werd mij een spiegel voorgehouden.’

Trek aan de bel

‘Inmiddels draag ik soms wel weer tampons wanneer ik ongesteld ben. Daar ben ik wel heel steriel in geworden, dus ik was mijn handen eerst heel goed. Dit speelt mee bij het oplopen van de ziekte, want de opening naar de baarmoeder is een ideale plek voor bacteriën. Ik hoop dat ik mensen bewust kan maken. Wanneer je merkt dat je misselijk bent en buikpijn hebt én je bent daarbij ongesteld, laat het dan checken. Het kan je leven redden.’