fbpx

Esther kreeg een epileptische aanval en werd door haar beste vriendin uit het water gered: ‘Willeke is de reden dat ik er nog ben’

Al zo lang ze zich kunnen herinneren, zijn Esther en Willeke goede vriendinnen. Ze leerden elkaar kennen op de kleuterschool en waren vanaf het eerste moment onafscheidelijk. De twee gingen vaak zwemmen bij het zomerhuisje van de ouders van Esther in Loenen aan de Vecht. Als Esther dertien is, krijgt ze een epileptische aanval en valt ze van een surfplank in het water. Dankzij haar hartsvriendin Willeke wordt Esther op tijd gevonden en gered. En dat leidde tot een vriendschap voor het leven.

Willeke: ‘Het was een heerlijke zomerdag, een dag die ik me nog maar al te goed herinner. Esther en ik waren een dag in Loenen aan het zwemmen met haar familie. We dolden wat op de surfplank totdat er plots iets in de mimiek van Esther veranderde. Ze verstijfde en viel in het water. Het leek alsof ze gewoon een duik nam, maar door de blik in haar ogen zag ik dat er iets mis was. Binnen een paar seconden sloeg de paniek toe en begon ik om hulp te schreeuwen.’

Epileptische aanval

Willeke: ‘Het was niet de eerste keer dat er zoiets met Esther gebeurde. Een jaar eerder gingen we er samen een dagje op uit met de fiets. Met de tandem fietsten we een hoek om en opeens voelde ik dat we begonnen te slingeren. Esther zat achterop. Ik keek om en zag hoe zij aan haar stuur hing met een verstijft gezicht. Ik stapte snel van de fiets af en heb haar en de fiets op de stoep gelegd. Uiteindelijk is ze vrij snel weer bijgekomen, maar ze had geen idee wat er gebeurd was.’

Esther: ‘Ondanks dat de aanval wel meeviel, was iedereen geschrokken. Dat dit een epileptische aanval was, wisten we toen nog niet. Het was nooit eerder gebeurd en het overkwam me ook een hele tijd niet meer. Totdat het de zomer daarna in Loenen wel weer gebeurde.’

Willeke: ‘Haar gezichtsuitdrukking was identiek met de manier waarop ze keek toen ze van de surfplank viel. Het zag eruit alsof ze mij niet meer bewust meemaakte. Ik keek Esther aan en herkende haar blik. Een paar seconde nadat ze in het water terechtkwam, dacht ik: het klopt niet. ‘Esther heeft weer zo’n aanval!’, riep ik luid. Haar familie zat op het terras aan de kant. Zodra ze mij hoorden schreeuwen, sprong iedereen op. Ik was angstig. Het was daar iets van twee meter diep en het water zat vol met waterplanten. De neef van Esther sprong vanaf de kade in het water om haar te zoeken. Ik denk dat het nog wel een paar minuten heeft geduurd voordat Esther gevonden werd. Haar neef was gelukkig best wel lang. Hij riep op een gegeven moment: “Ik voel wat!” en dook onder water. Zodra hij met Esther op zijn arm bovenkwam, was haar gezicht al helemaal blauw gekleurd.’

Intensive Care

Esther: ‘Mijn neef bracht me naar het oppervlak en tilde me op de surfplank. Zo werd ik naar de kant gebracht en daar heeft mijn vader me gereanimeerd. Mijn longen zaten vol met water en klei, dus ik moest snel naar het ziekenhuis. De ambulance deed er te lang over, dus besloot mijn eigenwijze vader om zelf te gaan rijden. In Hilversum heb ik een aantal dagen op de IC gelegen. Ik werd daar best wel verward wakker. Ik wist niet wat er gebeurd was. Het enige wat ik nog wist, is dat ik bijkwam in de auto en allemaal klei spuugde. Ik begreep niet wat er allemaal gebeurde en dat maakte me bang. Ik weet nog hoe ik in het ziekenhuis in mijn eentje aan allerlei apparaten lag. Er mocht niemand bijkomen, maar toch zat mijn vader iedere lunchpauze aan mijn bed. Dat vond ik heel bijzonder.’

Willeke: ‘Ik weet nog wel dat Esther naar het ziekenhuis werd gebracht en ik niet met haar mee kon. Mijn ouders haalden me op en brachten me thuis. Ik maakte me zorgen, maar kon alleen maar afwachten. ’s Avonds kwam ik haar ouders tegen. Ik weet nog goed hoe haar moeder keek: heel afwezig en verslagen. Ze vertelden dat Esther het gered had, maar dat het nog niet bekend was of er hersenschade zou zijn. Ik vond het oneerlijk van de artsen dat ik niet bij haar op bezoek mocht komen. Ergens begreep ik het wel, maar ik wilde Esther zien om het een plekje te kunnen geven. Het laatste wat ik van haar had gezien, was haar blauwe gezicht en hoe ze gereanimeerd werd. Ik dacht: als ik haar zie nu het iets beter met haar gaat, raak ik dat beeld misschien kwijt. Uiteindelijk is Esther er goed vanaf gekomen. Wat me is bijgebleven, is dat ze concentratieproblemen had op school en dat haar geheugen minder goed werkte. Het kostte haar veel energie om dat weer terug te krijgen en gewoon de lesstof op te kunnen nemen. Maar het is haar gelukkig wel gelukt om weer een normaal leven te leiden.’

Esther: ‘Als ik me bedenk hoe het moet zijn geweest voor mijn ouders, mijn familie en voor Willeke, maakt me dat emotioneel. Ik ben zó dankbaar dat Willeke zo snel om hulp riep. Zij is de reden dat ik er nog ben. Sindsdien is onze band alleen maar sterker geworden. Nu, ruim 35 jaar later, zijn we nog steeds beste vriendinnen en koester ik onze unieke vriendschap iedere dag.’

Kippenvel

Esther: ‘Na mijn tweede aanval werd er geconstateerd dat het om epilepsie ging. Ik kreeg medicijnen en die hielpen goed. Ik heb daarna nooit meer een aanval gehad. In juni vierde ik mijn vijftigste verjaardag met vijf vriendinnen en Willeke was daar natuurlijk ook bij. We vierden het in het zomerhuisje van mijn ouders in Loenen. De tweede dag ging Willeke samen met mijn zus terug naar huis. Ze waren nog maar net de deur uit en op dat moment kreeg ik weer een aanval. Ik lag met schokkende armen en benen op de grond en was weer volledig van de wereld. De anderen dachten dat ik weer een epileptische aanval kreeg, maar na allerlei onderzoeken blijkt dat het niet te zijn geweest. Het bleek nu om een hypo te gaan door mijn diabetes. Ze hebben een ambulance gebeld en ik ben naar het ziekenhuis gebracht. Gelukkig was ik er snel weer bovenop en dat heb ik Willeke ook meteen laten weten.’

Willeke: ‘In de ochtend hebben we nog stand-up paddeling gedaan op het water. Op dat moment was het bij mij alsof er een film opnieuw werd afgespeeld. Het beeld van de aanval die Esther vroeger op de surfplank kreeg, schoot weer door mijn hoofd. Het heeft nog lang geduurd voordat ik kon slapen zonder dat voor me te zien. Inmiddels heb ik het een plek gegeven, maar ik draag deze gebeurtenis wel nog altijd bij me. Ik vind het heel merkwaardig dat Esther na al die jaren op diezelfde dag en diezelfde plek weer zo’n aanval krijgt.’

Esther: ‘Ik denk dat het geen toeval is geweest dat Willeke er deze keer niet bij was. Het was alsof het universum had besloten dat Willeke het al zo voor haar kiezen had gehad met de eerste twee aanvallen, dat het haar nu gespaard mocht blijven. Naderhand hebben we met elkaar gebeld en besproken hoe bijzonder het was dat het weer op dezelfde plek gebeurde. Dat geeft ons allebei nog kippenvel. Ik zei in onze tienertijd niks, maar zij zag het. Dat vind ik heel bijzonder. Het is niet vanzelfsprekend dat iemand je zó goed kent en aan je kan zien dat er iets mis is. En dat beschrijft onze vriendschap. We kennen elkaar door en door.’



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF