Krista Tērauda (33) en Ludwin Knol (54) hebben samen Freeland Farm, een boerderij waar zij een Oekraïens gezin hebben opgevangen. ‘Zaterdagavond stuurde ze ons een bericht of het niet nep was en of we wel echt kwamen.’
‘We zijn in de eerste week dat de oorlog startte vooral erg verbaasd geweest over alle ontwikkelingen omtrent Oekraïne. Voor de meeste Nederlanders voelt de oorlog ver weg. Voor mij (Krista) voelt het erg dichtbij, omdat ik zelf uit Letland kom en Oekraïense vrienden heb. We wilden helpen, maar wisten niet goed hoe. Nadat we ons hadden ingeschreven op verschillende sites, kregen we verschillende berichten dat het nog wel even ging duren voordat mensen uit Oekraïne aan zouden komen. We besloten zelf naar de grens toe te gaan. Nadat we een 9 persoons busje hadden gevonden zijn we richting Polen vertrokken.’
Naar de Poolse grens
‘Om 12 uur kwamen we aan in de Poolse stad Rzepin. We hebben vrienden uit Oekraïne gebeld om te vragen of wij ze konden ophalen. Door alle gebeurtenissen daar, zoals bombardementen op treinen bijvoorbeeld, konden zij ons niet exact vertellen waar en wanneer ze aan zouden komen. We plaatsten online een bericht dat we onderweg naar de grens waren met een busje om mensen op te halen. Een coördinator uit Polen stuurde ons een bericht via Facebook. Binnen een half uur kregen wij van haar een nummer van een gezin die wij zouden kunnen ophalen. Zij waren gevlucht uit Charkov. Deze plaats is volledig gebombardeerd. Er was een raket ingeslagen op een plein in Charkov. Het gezin woonde in Charkov. Zij zijn door een bom hun appartement kwijtgeraakt. Ze hebben de aanval overleefd. Één van hen had het geluk dat ze achter een draagmuur stond. Ira (de moeder van 35) belde ons op. Zondagochtend om half 9 hebben we afgesproken om hun bij een hotel op te halen waar zij als tussen oplossing verbleven. Zij moesten eruit, omdat andere gasten de hotelkamer geboekt hadden. We waren blij dat we een match hadden, maar omdat we elkaar niet kende vlogen we elkaar niet direct in de armen. Het was even wennen. Zowel wij als hun wisten niet goed hoe het werkte en wat we moesten doen. We stelden ons aan elkaar voor en we zijn toen in de bus gestapt. We hebben tijdens de reis gepraat en naar muziek geluisterd, maar het was vooral een rustige reis.’
Vertrouwen
‘Toen Ira ons belde was er veel onduidelijk over wie er allemaal meegingen naar Nederland. We waren in de veronderstelling dat we een gezin zouden ophalen met een moeder en twee kinderen. Uiteindelijk bleek dat het gezin bestond uit een opa en oma, hun dochter en hun kleinkind, een tante en haar kleinkind. Ook dachten we dat er 2 chinchilla’s mee zouden komen, dit bleken uiteindelijk twee honden te zijn. We merkten dat het gezin zo in de stress was en daardoor niet goed wist hoe ze duidelijk moesten uitleggen wie er allemaal bij hen waren. Zaterdagavond stuurde Ira ons een bericht of we echt serieus waren en wel echt kwamen. We hebben toen een selfie gemaakt en opgestuurd. Het is een stukje vertrouwen van beiden kanten die je moet hebben. Zij kiezen er ook voor om zomaar een auto in te stappen en naar Nederland te gaan.’
De reis naar vrijheid
‘De reis die wij aflegden, stelde eigenlijk weinig voor vergeleken met de reis die het gezin heeft afgelegd. Via via zijn ze naar het treinstation geleid. Eenmaal daar moesten ze alle koffers achterlaten, want ze mochten alleen een rugzak mee. Het was namelijk een slaaptrein. In een coupé waar normaal vier personen in kunnen, zaten nu veertien mensen. Er was dus geen ruimte voor grote koffers. Terwijl zij in de trein zaten zijn er nog vliegtuigen overgevlogen om de trein te proberen te bombarderen. Dat is gelukkig mislukt. Iedereen lag op de grond en was vooral erg bang. Toen ze in Lviv waren aangekomen, hebben ze vier uur op de bus gewacht die hen de grens overbracht naar Warschau. Ook zat het weer niet mee. Destijds was het – 14 graden en dan 4 uur wachten op de bus is geen pretje. Bij de grens wordt gecontroleerd of je wel over de grens mag. De opa van het gezin is 67. Onder de 60 mag je het land niet uit. Bij een man van 62 deden ze moeilijk. Er werd gevraagd waarom hij het land uit ging.
Warm bad
‘De eerste paar dagen was voor iedereen een opluchting. Het was eindelijk zonder gevaar. Het gezin kon eindelijk relaxen. Er waren ook veel emoties van beiden kanten. We hebben geregeld dat ze kennis konden maken met andere Oekraïners. Dit was erg mooi, maar het bracht ook veel vragen op bij de familie. De Oekraïners die zij spraken hadden een hotel in Amsterdam en waren daar ingeschreven. Ook gingen de kinderen al naar school. De familie dacht dat zij misschien dit ook moesten doen. Wij zijn toen met hen naar de RAI gegaan in Amsterdam om te vragen naar het proces. Hieruit bleek dat het niet zeker was of ze wel een plek in Amsterdam zouden krijgen en of het gezin bij elkaar kon blijven. Zij blijven nu bij ons en vanuit daar kijken we verder. Het is een warm bad hoe iedereen reageert en ons helpt. De tweede dag in Nederland zei opa in de supermarkt dat hij uit Oekraïne kwam. Een vrouw reageerde zo helpend en lief naar deze man. Het gevoel dat we met zijn allen aan de Oekraïners geven om hen te helpen zijn we erg dankbaar voor. We doen ons best om de familie een goed plekje te geven hier in Nederland, maar ook op een manier dat ze uiteindelijk op hun eigen benen kunnen staan. Daarnaast zijn wij al bevoorrecht dat wij zijn geboren en getogen in West-Europa. Soms realiseren wij niet eens hoe bevoorrecht wij zijn. We moeten er bewust van zijn dat niet iedereen zo leeft als wij.’
