Mijn huid wordt binnenstebuiten van mijn lijf gestroopt. Het begint bij de toppen van mijn vingers en kruipt genadeloos omhoog. Het nestelt zich achter mijn oren en veroorzaakt breuken in mijn realiteitszin. Ik wilmijn hoofd uiteen laten spatten tegen de keukenmuur.
Ruzie.
De kinderen maken ruzie. Over een huis waaraan uren is gesleuteld in Minecraft. Ze kunnen ‘in elkaars wereld’, maar dat komt de bouwwerken niet altijd ten goede (dat geldt overigens niet alleen voor Minecraft overigens, maar dat is een ander hoofdstuk). Het betreffende huis iss door de ander ‘per ongeluk’ neergehaald. En nu is er ruzie. Met stemmetjes die mijn hoofd doen tollen vliegen de verwijten over en weer. Er volgt een trap van de een, een knijp van de ander. En dan de bekende tranen. De dichtbevolkte haarborstel ik net voor de uitbarsting voor de triljoenste aantrof op het keukenblok, de deadline die mijn halsslagader steeds verder afbindt, de droger die met dwingende piepjes laat weten dat de was opgeruimd kan worden (nu!), de lijstjes, de lijstjes, de lijstjes in mijn hoofd die luidkeels door elkaar beginnen te zingen… ik schreeuw. Naar de kamer, naar de bank waar ze zitten.
Maar eigenlijk vooral tegen mezelf.
Schreeuwen. Iets waar ik een grondige hekel aan heb, omdat het toch niet helpt. Omdat het zo niet zen is. Twee paar reebruine oogjes kijken me aan vanaf de bank. Dan zeggen de elfjes dat ik niet zo gestrest moet doen. Rode lappen, dat soort teksten. Dus nog een keer schreeuwen. Ondanks de belofte aan mezelf het nooit meer te doen. En knuffel ik ze twee minuten later weer omdat ze de liefsten zijn van de hele wereld. Al bevond ik me zojuist nog in het oog van een allesverwoestende orkaan.
Zo rommel ik wat aan. Maar ik blijk gelukkig niet de enige te zijn…
Ontaarde ouders & het menselijk onvermogen
Willem Bosch (1986, auteur, regisseur en scenarioschrijver van onder meer Van god los, Feuten en Pinoza) en Sarah Sluimer (1985, programmamaker en publicist) schrijven sinds de geboorte van hun zoon Ezra afwisselend een column voor de website van ELLE over hun leven als jonge ouders in de grote stad. Die columns behoren inmiddels tot de best gelezen stukken op de site, met honderden shares, likes en reacties. Bosch en Sluimer laten zien dat het met vallen en opstaan best mogelijk is je oude leven als bon vivants vol drank, etentjes en uitgaan voort te zetten ondanks je kind. Maar ze tonen ook de kwetsbare kant van het ouderschap en de onzekerheden en angsten die het hebben van een kind met zich meebrengt.
We rommelen maar wat aan
Groot kenner van het menselijk onvermogen Roos Schlikker bundelde ook haar rake, ontwapenende, grappige en ontroerende columns in de gelijknamige bundel: We rommelen maar wat aan. We beloven onszelf allemaal als we kinderen krijgen dat we geduldig zullen zijn. Een echte vriend. Dat genoeg regels zullen bieden, en tegelijkertijd buigzaam zullen zijn. Weinig snoep. Nooit de stem verheffen. Nooit die wijsvinger omhoog. En zeker niet ‘ga maar naar je kamer zonder eten’ zeggen… nooit. En? Is het gelukt? Ross lukte het in ieder geval niet. Ze ontdekte dat ze als moeder niets onder controle heeft, vooral zichzelf niet. En dat dat godzijdank voor iedereen geldt…
Winnen?
Tot en met 8 februari kun je onder meer ‘We rommelen maar wat aan’ en nog veel meer schitterende boeken winnen. De auteurs hebben de boeken speciaal voor deze winactie persoonlijk gesigneerd. Kijk snel op wendyonline.nl/winactiecolumnisten/.
Dank voor jullie aandacht, dat het een schitterend nieuw jaar mag worden, waarin weer van alles mogelijk is, tot volgende week!
Janneke is Hoofdredacteur Boeken bij bol.com (lees.bol.com) en doet daar wat ze het allerliefste doet: inspireren en auteurs en lezers verbinden. Op televisie bij de NPO praat ze je iedere eerste vrijdag van de maand bij over de nieuwste boeken, en voor Wendy zoekt Janneke met liefde naar boeken die jou geluk brengen, je het leven even doen vergeten of juist extra laten sprankelen.
