Julia van Baaren kreeg op jonge leeftijd te maken met een eetstoornis. Extreme eetbuien werden opgevolgd door brakend boven het toilet hangen. Aan de andere kant at ze juist bijna niets, en sportte ze elke dag intensief. Ze deed er alles aan om de controle te behouden, maar raakte steeds verder van zichzelf verwijderd.
‘Als ik nu terugkijk naar het meisje dat ik toen was, wil ik haar een knuffel geven. Ik was heel onzeker, durfde geen ruimte in te nemen (mentaal en fysiek) en mezelf te laten zien, ik twijfelde over alles en was onzeker over mijn toekomst en of ‘het’ wel goed zou komen. Ik heb lang in een isolement geleefd. Ik zei feestjes en sociale gelegenheden af. Niet omdat ik moest leren, zoals ik de buitenwereld wel vertelde, maar omdat ik het gewoon niet meer kon opbrengen. Thuis trok ik de kasten open, at ik alles op. Vervolgens voelde ik mij verschrikkelijk tegenover mezelf. Door mijn vinger in mijn keel te steken, kreeg ik wondjes in mijn keel. Mijn nagels krasten namelijk tegen de achterkant van mijn keel. Ik was volledig uitgeput, maar hield dit voor iedereen verborgen. Ik denk dat je daar ook wel goed in wordt, als je in een soortgelijke situatie zit. Het laatste wat je wil, is namelijk medelijden van anderen. Ik was ontzettend onzeker in die tijd. Zo vertelde ik mezelf keer op keer dat ik niet goed genoeg was. Waarom zouden anderen mij leuk vinden? Ik snapte het echt niet. Waarom kon ik niet gewoon zoals de rest zijn?’
Quote uit haar boek: ‘Geleidelijk aan is er iets verschoven, waardoor ik zonder de vanzelfsprekende gedachteloosheid van toen naar diezelfde keukenkastjes kijk. Het begon met de hoeveelheden, die langzaam maar zeker groter werden. Daardoor begon ik me steeds vaker schuldig te voelen. Hoe meer ik at, hoe groter dat schuldgevoel werd. Toen de kilo’s bleven plakken ontstond er paniek. Dit was niet de bedoeling.
En nu probeer ik niet meer zoveel te eten. Maar hoe meer ik mezelf dwing om niet in de kastjes te kijken, hoe vaker ik kijk en hoe schuldiger ik me voel als ik toch iets pak. Maar als ik eet voel ik me goed, en dat gevoel wil ik zo lang mogelijk vasthouden, zo vaak mogelijk.’
Kwetsbaar
‘Mijn moeder wilde het graag voor mij oplossen en de eetstoornis van mij wegnemen. Dat verwachtte ik totaal niet van haar natuurlijk. Het kan ook niet. Doordat de eetstoornis er geleidelijk insloop, hadden anderen het ook niet zo snel door. Ik zelf bijvoorbeeld ook niet, totdat mijn therapeut mij met mijn neus op de feiten drukte. Daarom denk ik ook dat een eetstoornis goed te vergelijken is met een verslaving. Je voert een bepaalde handeling uit om iets te verdoven, een onderliggend gevoel. Mijn verslaving was niet zozeer eten op zich, maar de controle houden over mijn eten. Door die controle te behouden, onderdrukte ik het onderliggende gevoel dat ik niet goed genoeg was. Eerder noemde ik al dat het een eenzaam proces was. Dat maakt het in die zin ook zeer kwetsbaar. Op een dag besloot ik het mijn beste vriendin Anne te vertellen. Zij was de persoon die ik wilde zijn, waar ik tegenop keek. Ze had een grote bek en zei alles wat ze dacht. Later bleek dat ze niet was wie ik dacht dat ze was, en dat ik haar niet kon vertrouwen. Ze heeft mij enorm verraden, wat mij uiteindelijk definitief mijn eetstoornis in lanceerde.’
Missie
‘Met mijn verhaal hoop ik anderen te helpen die in een soortgelijke situatie verstrengeld zitten. Dit boek is het boek dat ik wilde lezen, toen ik mij in het dieptepunt van mijn eetstoornis bevond. Ik dacht namelijk dat ik hier alleen in was, totdat ik dit boek schreef. Mijn inbox overspoelde met reacties van mensen die hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben. Dat was ook wel schrikken. Blijkbaar zijn er echt enorm veel mensen die hiermee te dealen hebben, bizar. Daarnaast vertelden mensen die dichtbij staan, dat ze het gevoel hadden mij nu echt te kennen. Ik weet natuurlijk dat het verhaal ook shockerend is, maar toen ik besloot alles op tafel te gooien, was er geen weg terug. Alles moest eruit, en open en eerlijk naar buiten komen. Dat was voor mijn ouders ook wel even schrikken. Mijn vader en moeder moesten beiden huilen. Zeker mijn vader huilt niet zo snel, die reactie had ik dus niet zo snel verwacht. Mensen slaan vaak aan bij de heftige stukken van mijn boek. Zoals het moment waarop ik beschrijf dat ik cake weggooi om het vervolgens onder te strooien met zout, omdat ik bang ben het wel op te eten. Even later schraap ik het zout toch van de cake, en eet ik het wel op. Het zijn allemaal momentopnames die aangeven hoe diep ik zat, en dat moest en zou naar buiten komen. Daar schaamde ik mij eerst wel voor, maar nu weet ik dat ik met die eerlijkheid anderen kan helpen. Als ik slechts één iemand met mijn boek kan helpen, ben ik al erg blij. Dan is mijn missie volbracht.’
Never ending story
‘Soms denken mensen dat mijn verhaal over mijn eetstoornis gestopt is, op het moment dat de laatste bladzijde gelezen is. Dat is niet zo. Dit neem ik voor de rest van mijn leven mee. Nog steeds struggle ik af en toe met een negatief zelfbeeld, en vind ik mezelf niet goed genoeg. Maar die stemmetjes krijg ik steeds beter onder controle. Ik zorg dat ik er geen uiting aan geef. De stemmen mogen er zijn, ik merk ze op, en laat het daarbij. Het is een proces dat fluctueert. Daarin ken ik goede, maar ook minder goede dagen. Dat hoort erbij en dat heb ik geaccepteerd. Het verschil is dat ik er nu open over ben. Sowieso merk ik dat ik nu een heel ander persoon ben. Zo merk ik dat ik hele andere mensen aantrek. Mensen die ook open en oprecht zijn. Dat is denk ik een goede afspiegeling van waar ik nu sta. Net als geen ander ben ik niet volmaakt, en dat hoeft ook niet. Het is de kunst om te ontdekken wie je bent, en waar je voor staat. Ik ben trots mezelf elke dag weer een beetje beter te leren begrijpen en accepteren.’
Fotograaf: Keke Keukelaar
Het boek Jules is uitgegeven door Bezige Bij en te bestellen via deze link.
