fbpx

'Hoe krijg ik mijn puberzoon aan zijn huiswerk?'

hoe krijg ik mijn puberzoon aan zijn huiswerk

Puberjongens liggen het liefst de hele dag op de bank te gamen, lijkt het wel. WENDY’s adjunct Rosa moet haar zoon constant opjagen om hem aan zijn huiswerk te krijgen. En dat is best vermoeiend…

‘Mijn moeder hielp mij op de middelbare school nooit met mijn huiswerk. Ik kan me niet herinneren dat ze me ooit heeft overhoord. Prima, vond ik: ik was er lekker zelfstandig van geworden. Dus toen mijn eigen zoon vorig jaar naar de middelbare school ging, besloot ik dezelfde strategie te hanteren. Ik keek met hem mee, legde hem uit hoe hij moest plannen, overhoorde, maar besloot het zoveel mogelijk aan hem over te laten. Ik zou geen moeder worden die elke ochtend inlogde op Magister om cijfers te bekijken. Die bij een goed cijfer zou roepen: ‘We hebben een acht gehaald.’ Hoezo we? Ik wilde mijn kind opvoeden tot een zelfstandig persoontje met een groot eigen verantwoordelijkheidsgevoel. En dat ontwikkel je niet als je er zalvend naast blijft zitten en tot tien uur ’s avonds samen met je kind de hoofdsteden van de wereld in je hoofd stampt. Dacht ik.

Spijbelen

De codes die de school me toestuurde van Magister bewaarde ik niet. Niet nodig. Ik wilde mijn kind kunnen vertrouwen en niet als een boze juf ’s avonds roepen dat er nog huiswerk gedaan moest worden. Hij zou me zelf wel vertellen hoe het ervoor stond. Het eerste jaar ging het goed. En toen kwam dit jaar, 2 vwo. Het begon met een gedoetje op vrijdagmiddag. Een telefoontje van de school. Zoon was er het laatste uur niet. Ik moest erom lachen. Mijn altijd zo brave kind spijbelde! Ik vond het eigenlijk wel lief, want er kwam die dag een vriendin uit Australië aan die hij lang niet had gezien en toen we terugkwamen van Schiphol was zoon er dus om haar op te wachten. Hoe schattig.

Maar twee weken later ging om half negen ‘s ochtends opnieuw de telefoon. Of het klopte dat zoon die dag het vierde en het vijfde uur naar de tandarts moest en daarom zijn proefwerk Frans niet kon maken? Hoe niet slim. Had hij een mail gestuurd vanaf zijn eigen mailadres in naam van mij, daar trapt geen leraar in natuurlijk. Ik zag het nog steeds als een bedrijfsongeluk. Puberale onbezonnenheid. Iets doen zonder daarvan de consequenties te overzien. Maar ach, het ging verder goed op school, dus ik deed niet al te streng.

Onvoldoendes

Een week later kwam ik erachter dat het dus helemaal niet goed ging. In een nieuw telefoongesprek met de mentor over de nepmail (ja alweer dacht ik, wat een strenge school), vertelde de mentor dat zoon drie onvoldoendes stond. Whaaat? Dat wist ik dus niet. Maar zoon verzon er weer iets moois op. Hij liet me zijn cijferlijst zien op Magister en nee hoor, hij stond dus geen onvoldoendes. Die avond mailde ik op hoge poten de mentor. Dat het toch wel slordig was dat ze blijkbaar de verkeerde leerling voor zich had. Kon gebeuren, schreef ik nog vergoelijkend, leraren hebben het ook druk. Waarop de mentor mij een kopie van zijn cijferlijst op Magister terugmailde, met daarop, inderdaad, drie vette onvoldoendes. Voor Duits, Frans en geschiedenis. Nader onderzoek wees uit dat zoon zijn cijferlijst had laten zien van het eerste jaar.

Gelogen

Zoon had dus keihard gelogen. Mijn lieve kleine ventje, die ik dacht honderd procent te kunnen vertrouwen, was zo sluw geweest als een vos. En ik stond als moeder volledig in mijn hemd. Keek ik dan niet mee op Magister? wilde de school weten. Uh, nee dus. ‘We zouden u dat toch wel aanraden.’ Uh, ja.

Het is een harde les geweest. Inmiddels heb ik de nieuwe codes voor Magister al een tijdje binnen. Ik kan nu precies zien welke cijfers zoon haalt en welk huiswerk er op het programma staat. En dat doe ik ook. Want het moet. Ik was vroeger een braaf meisje, maar mijn zoon is dat niet. Ik hoor hetzelfde verhaal van veel vriendinnen met puberjongens. Meisjes zijn simpelweg veel braver. Die zitten braaf achter de boeken, terwijl jongens de dag het liefst in liggende positie doorbrengen. Met Netflix, met filmpjes van andere gamende jongens, met nog meer games. Als je roept dat ze huiswerk moeten maken, roepen ze terug dat ze ‘alles al weten’. Het huiswerk dat ze moeten doen is altijd ‘makkelijk’ of ‘al af’. Maar als je gaat overhoren merk je dat ze geen idee hebben wat een woordje als Ferien betekent.

Ik vind het een ding. Laatst hoorde ik mezelf op zondagmiddag een afspraak afzeggen omdat zoon die week erna vier proefwerken had. En ‘we’ dus moesten studeren. In plaats van lekker door het bos te wandelen zat ik met zoon achter het bureau. Terwijl ik toch al een baan heb zeg maar.

Zalvende moeder

Ik ben dus toch de zalvende moeder geworden die ik niet wilde zijn. De boze juf die haar kind opjaagt. Het lastige is: het helpt. Sinds ik me op de boeken heb gestort haalt zoon veel minder onvoldoendes. Mijn zoon is slim genoeg voor het vwo, en het zou toch zonde zijn als hij het straks niet haalt omdat hij teveel gamet.

Ik vraag me wel af hoe dit nu nog vier jaar moet. Zoon wordt groter en groter, hij steekt nu al een kop boven me uit, ik heb natuurlijk steeds minder over hem te zeggen. Grote vraag is of hij het straks uit zichzelf gaat doen. Of er ergens in dat jongenspuberbrein een knop omgaat. Ik heb al gedreigd hem naar de huiswerkklas te sturen, maar hé, dat kost wel 300 euro per maand. En hij mag elke dag nog maar een uur gamen (wat trouwens oncontroleerbaar is omdat mijn zoon internetonderwijs krijgt en op de schoolcomputer ook heel veel leuke games staan..)

Saai

Ik snap hem ook wel. Ik begrijp niet goed waarom ze het onderwijs niet leuker maken. Dat school zo saai moet zijn voor die jongens. Mijn zoon moet nog op dezelfde manier leren als ik dertig jaar geleden. Kunnen ze hem geen Duits en Frans laten leren via games? Die hij zo leuk vindt dat hij het vanzelf leert? Voor Engels staat hij namelijk een negen, en dat komt natuurlijk omdat hij de hele dag naar van die buitenlandse jongens luistert die met zware stem games analyseren. Ik snap heel goed dat zoon het supersaai vindt op school. En ik vind het helemaal niet leuk dat ik nu thuis de rol van politieagent heb.

Ik ben benieuwd hoe we hieruit gaan komen.’

Beeld: Shutterstock



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF