De ware boodschap achter ‘challenge accepted’

Denk je nu ‘challenge accepted’, ehm gooi eens even wat droogshampoo over mijn hersenpan? Afgelopen dagen toonde je Instagram feed waarschijnlijk heel wat prachtige portretten van vrouwen in zwart-wit. Met daarbij ‘challenge accepted’ en lieve woorden over hoe achter elke sterke vrouw een team van krachtige vrouwen staat. Sisterhood, op haar liefste zeg maar. Hoe fijn het ook is om deze boodschap als een supergeleider het universum in te sturen, de daadwerkelijke reden hierachter heeft niets met de oorspronkelijke ‘challenge accepted’ te maken. Gelukkig wees mijn lieve Inspector Gadjess (Jessie Jazz Vuijk) mij hierop. Bijna nergens ter wereld worden er zoveel vrouwen vermoord door mannen als in Turkije. Dit wordt ook wel femicide genoemd. Waarbij de moord op de 27-jarige Pinar Gültekin dit jaar op veel protest duidde. Ook haar foto verscheen in zwart-wit in de Turkse krant en om hieraan te refereren werd de challenge in het leven geroepen. Nu je dit weet denk je misschien, mmm had ik dit maar geweten voordat ik mijn post de wereld in stuurde. Dat snap ik, maar dit neemt niet weg dat het verspreiden van sisterhood niet ook belangrijk is. Wil je echt iets bijdragen tegen femicide en iets betekenen voor de vrouwen in Turkijke? Dan kun je bijvoorbeeld aan een woman shelter doneren @morcati_vakfi.

Mean Girls, niet alleen ben ik met deze film op repeat opgegroeid, maar ook met de levende varianten. Als megaonzekere puber zat ik op een school met behoorlijk wat intimiderende meisjes. Ik denk dat er geen school is waar zoveel BN’ers uit voortgekomen zijn als mijn middelbare school. Van dj’s, vloggers, soapsterren tv-chefs, schrijvers tot influencers. De hele sh’bam, zat bij mij op school. Of zat ik bij hen op school? Afijn, ik dwaal af richting Antartica. Terug naar de Blair Waldorfs die deuren in mijn gezicht sloegen, drankjes over me heen flikkerde tijdens een bezoekje aan de wc op een hockeyfeest (dat was gelijk de laatste keer dat ik ook nog maar een stap in een hockeyclub zette). Al deze gebeurtenissen waren voor mij als ontiegelijk onzekere puber, best wel traumatisch. Blijkbaar vonden deze dames mij arrogant, concurrentie (zeiden mijn lieve vriendinnen) of weet ik veel wat. Ze zagen mij in ieder geval niet als de persoon die ik was. Jaren later kreeg ik dan ook weleens dit verkapte compliment in een belediging  te horen: ”Goh, eigenlijk ben je best wel aardig.” Tja gevalletje, heb je net zo weinig aan als de trouwgeloftes van Marco Borsato.

Laten we lief zijn voor elkaar

Waar ik naartoe wil? Laten we alsjeblieft liever voor elkaar zijn. Moeders, geef het door aan je dochters, want hoe vroeger vrouwen leren dat ze elkaar dienen te supporten; hoe liever de wereld wordt. Laten we over tien jaar met zijn allen de film Mean Girls nog eens bekijken. Terwijl we verontwaardigd tegen elkaar zeggen: ”Wist je nog dat er vroegen vrouwen bestonden die elkaar naar beneden haalden, in plaats van omhoog liften? Ja, daar wil ik naartoe. Dan kunnen we vanuit daar hopelijk zo sterk worden, dat het woord femicide in geen enkel woordenboek meer terug te vinden is.

Over online magazine Nyepi

Toen Lauri nog maar net kon praten stelde ze oneindig veel vragen. ”Waarom beweegt de maan mee terwijl we met de auto rijden? Waarom kan ik mijn overgebleven eten niet naar Afrika opsturen?” Zo ging het de hele dag door. Haar moeder besloot tussen 18:00 en 19:00 een waarom-vrij-uur in te lassen, zodat ze even kon uitrusten. Nieuwsgierig is Lauri altijd geweest en avontuurlijk, dat ook. Na jarenlang als redacteur voor Men’s Health, FHM en CosmoGirl te hebben gewerkt besloot ze na een retreat dat ze deze zelf wilde gaan organiseren en begeleiden.

Drie yogaopleidingen, een verhuizing naar Ibiza en heel wat retreats voor haar andere bedrijf One Day Retreat Ibiza verder… Heeft de tijd haar eindelijk het zetje gegeven om online magazine Nyepi op te richten. Zonder uitgever en 100% selfmade.