In de zomer van 2014 gaat Esther, dochter van Simone, samen met haar vader en broertje een luchtje scheppen op het strand in Scheveningen. Op het havenhoofd gaat het mis. In een fractie van een seconde valt Esther zeven meter naar beneden en belandt in een diepe coma. Tegen alle verwachtingen in overleefde ze.
‘Niemand weet precies wat er gebeurde. Cor, mijn man, keek achterom en zag een lege kade. De werkelijkheid leek plotseling te veranderen in een nachtmerrie. Hij ging op zijn buik bij de rand liggen en keek naar beneden. Daar lag ons dochtertje met haar fiets. Cor smeekte radeloos: “God, wees mij genadig, denkt u aan mijn dochter?” Hij riep naar beneden, “Esther!” Tot zijn opluchting zag hij dat een hand van Esther even trilde, terwijl de rest van haar lichaam bewegingsloos bleef liggen. Ze leefde nog. Cor zocht koortsachtig naar een manier om naar beneden te gaan. Het liefst zou hij van het havenhoofd afspringen, maar dat zou zijn leven kosten. Zelfs een kleine, spekgladde ijzeren trap die aan de kade bevestigd was, bleek levensgevaarlijk.’
Havenhoofd
‘Het was de zomer van 2014, nu alweer 9,5 jaar geleden. Het was augustus, twee weken voor Esthers zesde verjaardag. Ik was hoogzwanger van ons vijfde kindje. Op een warme donderdagavond, na het eten, paste ik op onze boekenwinkel die ‘s avonds geopend was. Omdat de straat voor ons huis druk is met verkeer en toeristen, besloot mijn man om met onze twee jongste kinderen van dan zeven en vijf jaar oud even naar het strand te gaan. We doen dat wel vaker om de kinderen even de ruimte te geven lekker te spelen en zelf een luchtje te scheppen. Op dat moment woonde we in Scheveningen, aan een drukke straat waar onze kinderen niet veilig konden spelen.
Tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap was ik niet zo mobiel, dus nam mijn man de twee jongste kinderen mee voor een kort uitje na het avondeten. Rond kwart over acht wilden ze terugkeren. Ze hadden hun fietsen tegen een hek op het havenhoofd geparkeerd en pakten deze weer op. En toen gebeurde het; in een fractie van een seconde, achter de rug van mijn man. Op dat moment keek hij naar mijn zoontje van zeven. Mijn dochter viel met haar fiets van de rand van het havenhoofd. Niemand heeft het zien gebeuren. Ze viel zo’n zeven meter op de basaltblokken die door het bruisende zeewater glad waren geworden.
‘Blijf van dat pad weg’ drukte we onze kinderen altijd op het hart als we naar het havenhoofd gingen. Aan de ene kant had je het strand en aan de andere kant de ingang van de haven. Het leek op het eerste gezicht niet gevaarlijk, met vissers, skateboarders, en gezinnen die daar wandelden. Het contrast met het idee van een gevaarlijke plek was groot. Er staat niet eens een railing. Nu nog steeds niet. Ze zeggen dat het ontbreken ervan juist uitnodigt om erop te klimmen.’
Coma
‘Ik was thuis, het was rond half negen. Ik zat aan tafel met mijn kopje koffie en las mijn krantje. Ik hoorde al wel allerlei sirenes, maar die hoor je hier vaak. Plotseling stapte een politieman binnen en bracht direct het nieuws: “Je dochter is van het havenhoofd gevallen.” Op dat moment verdween de grond onder mijn voeten. Ik vroeg als eerst: “leeft ze nog?’” Ze zeiden: “ja, ze leeft nog wel.” Ik weet nog dat de politieman de kaarsjes uitblies terwijl ik mijn tas pakte. Ik schoot in mijn slippers en stapte de deur uit, met hem mee. Vanaf dat moment ben ik wekenlang van huis geweest.
Bij een ernstige impact op het hoofd is de overlevingskans vrijwel nihil en kan de druk op de hersenen kritiek worden. De artsen waarschuwden voor mogelijk aanzienlijke schade aan haar brein. We hielden ons vast aan God. We baden of er een wonder mocht gebeuren tot Zijn eer. Haar toestand verslechterde geleidelijk; Esther reageerde niet op prikkels en vertoonde epileptische verschijnselen. Een MRI-scan van haar hoofd onthulde dat de schade nog groter was dan gedacht. Er werd een ‘diffuse axonal injury’ (DAI) geconstateerd, wat wijst op uitzonderlijke schade. Diepe delen van haar brein vertoonden ernstige schade, met verbroken verbindingen tussen hersencellen. De chirurg sprak over een grote hersenbloeding, verschillende puntbloedingen, een schedelbreuk en gekneusde hersenen. Toen hij dit constateerde, werd de situatie nog somberder.
Op dat moment denk je dat dit nooit meer goedkomt. Ze zal waarschijnlijk nooit meer de rol van moeder kunnen vervullen als ze dit overleeft. Het was een enorme klap, een dreun die ons volledig uit het veld sloeg. We waren compleet overweldigd door de situatie. Mijn man en ik sliepen in het Ronald McDonaldhuis, bij het Erasmus Ziekenhuis in Rotterdam. Onze wereld stond stil terwijl we heen en weer gingen tussen het RMhuis en het ziekenhuis. Het is ontzettend aangrijpend wanneer iemand in een coma ligt. Elke dag naar je kind gaan, met haar praten, maar geen reactie krijgen, is een zeer emotionele en zware ervaring.’
Positief nieuws
‘Twee weken na het ongeval begonnen de eerste tekenen van positief nieuws door te sijpelen. Er werd in veel kerken voor ons gebeden, en op de plaats van het ongeval hing een onbekende een bord op met de tekst “Bid voor Esther, die hier is gevallen.” Op de dag voor mijn uitgerekende datum bezocht onze predikant Esther, om voor haar te bidden. We besloten nog een keer samen langs haar te gaan. Dan gebeurt er iets wat we nog maar moeilijk kunnen bevatten. Terwijl haar vader, Cor, in haar oor fluisterde, glimlachte Esther, slechts aan de linker mondhoek. We waren helemaal euforisch. Twee uur later begonnen mijn weeën, en de volgende ochtend, op zaterdag 23 augustus om zes uur in de ochtend, werd het kleine zusje Anna geboren in hetzelfde ziekenhuis waar haar grote zus ontwaakte uit haar coma. En ook nog eens op de datum waarop Esther zes jaar geleden werd geboren.
Zodra het mogelijk was, ging Cor naar de afdeling waar Esther werd verpleegd. Hij begint tegen haar te praten: “Esther, weet je dat je vandaag jarig bent?”, en tot ieders verbazing knikt ze. Ook kan ze op verzoek haar beide handen optillen. De hersenchirurg noemde het een mirakel. Dit markeerde het begin van een opmerkelijk genezingsproces. In de dagen die volgden, bleek Esther de beschikking te hebben over al haar spieren, herkende ze ons en haar broers en vraagt ze naar haar babyzusje.
Enkele dagen later legde ik Anna kort bij Esther in bed, en Esther schoof instinctief haar arm opzij om het baby’tje te beschermen. Het was duidelijk dat ze begreep dat ze voorzichtig moest zijn, ondanks haar eigen kwetsbare toestand. Daar lag ze dan, ons gebroken meisje vol met butsen en hechtingen. Net uit coma en zo kwetsbaar. Maar ze leefde.
Herstel
Iedere dag kon ze weer iets meer. Heel langzaam, maar gestaag, begon ze vooruitgang te boeken. Haar kortetermijngeheugen was beschadigd, en ze herinnerde zich weinig van wat er zich in haar omgeving afspeelde in die eerste weken. Behalve de geboorte van haar zusje, dat ze liefdevol ‘mijn cadeau’ noemde omdat ze op haar verjaardag werd geboren.
Esther onderging twee maanden intensieve revalidatie, waarin ze opnieuw moest leren lopen, rennen, tekenen, schrijven en eten. Haar eerste tekening leek op die van een kind van twee. Ze had een trilling in haar rechterhand en ontwikkelde linkshandigheid. hoewel haar kortetermijngeheugen herstelt, bleek haar vermogen om informatie te verwerken veranderd. Als Esther na maanden van revalidatie voor het eerst naar school mag, blijkt ze een tragere verwerkingssnelheid te hebben dan haar klasgenoten. Bij een rekenopdracht deed Esther de eerste jaren dan vijf vragen in plaats van vijftien in dezelfde tijd. Maar ook dat gaat nu beter.
Het ging steeds beter. Ze had echt de wil om te leren, dus we hebben gedurende al die jaren begeleiding gehad, vooral tijdens de basisschoolperiode. De school hield rekening met haar situatie en zorgde ervoor dat ze niet overvraagd werd. Op die manier kon ze toch op hetzelfde niveau presteren, zij alleen in een rustiger tempo. Uiteindelijk bleek ze, opvallend genoeg, toch op hetzelfde niveau te zitten als haar klasgenoten. Toen ze twaalf was en in groep acht zat, scoorde ze zelfs op het niveau van het havo/vwo. Dit was mogelijk doordat ze extra tijd kreeg bij de toetsen in vergelijking met de rest.’
Steun
‘Tijdens de periode na het ongeluk hoorden we dat er in veel kerken werd gebeden voor Esther. We ontvingen veel kaarten waarop mensen de wens uitspraken, te bidden om volledig herstel. Hoewel het moeilijk voorstelbaar was dat Esther volledig zou herstellen, geloofden onze christelijke vrienden sterk in dat herstel, wat ons hoop gaf. Familie en vrienden speelden een cruciale rol in deze periode. Het was geruststellend wanneer ze langskwamen we samen konden bidden. Dit gaf kracht. Zowel familie als onze predikant kwamen regelmatig langs. Het was waardevol om niet alleen door deze uitdagende tijd te gaan.
Het ongeluk heeft ons leven duidelijk verdeeld in een tijd vóór en na het incident. Het heeft psychisch veel impact gehad. Je beseft plotseling dat alles in een ogenblik kan veranderen. Aan de andere kant heeft het ongeluk ook tot verwondering geleid. Esther is voor ons een levend monument van Gods genade’
