Het gevoel van die verdomde tegenslagen, het zal nooit wennen. Wel kun je voor jezelf gaan kiezen. We delen een blog van Nieuwetijdskind Magazine over het wegcijferen van jezelf. 

“Ik heb zo mijn best gedaan! Zo hard gewerkt, en toch is het niet gelukt. Ohhh, het maakt me zo boos!” Kwaad stampt ze heen en weer door de kamer. “Wat wil hij dan? Ik snap er niks van.” Tranen van frustratie rollen over haar wangen.

Ze vertelt hoe ze altijd voor hem klaar stond, altijd rekening met hem hield, altijd alles regelde. Ook voor de kinderen. Alles draaiende hield. Hij had niks te klagen. En opeens zei hij dat hij niet gelukkig meer is. Dat hij twijfelt over samen verder gaan.

De wanhoop is groot. En tegelijk is ze doodmoe. In haar zie ik het kleine meisje dat vecht voor aandacht. Dat uit alle macht haar best doet om liefde te krijgen. Voortdurend op de ander gericht is en aanvoelt wat er verwacht en gewenst wordt. Om dat vervolgens zo snel mogelijk te doen. Het werkt, haar inzet wordt beloond. Ze wordt lief gevonden en geprezen om wat ze doet. Vanbinnen sterft er een deel in haar door de ontrouw aan haarzelf, maar de liefde van de mensen om haar heen is belangrijker. Erbij mogen horen, overleven. Zo werkt het als je klein bent.

Het knaagt

Maar nu is ze niet meer klein. Ze is een volwassen vrouw geworden. Het oude patroon is echter nog niet doorbroken. En dus sterft er steeds meer van haar vanbinnen. Meer en meer van haar eigenheid raakt uit beeld. “Ik heb mezelf steeds maar weggecijferd. Ik was er altijd, iedereen was tevreden. Ik paste me aan, dat wilde ik ook, ik wilde het goed doen. Ook al zag niemand het. Maar nu weet ik niet meer wie ik zelf ben.”
Ze zette iedereen op 1, behalve zichzelf. Het stemde haar tevreden en gaf vaak wel een goed gevoel. Maar het knaagde ook wel eens. De echte voldoening ontbrak. Is dit het nou?

En toen dus dit. “Hoe moet ik nu verder? Dit hou ik niet vol”, zegt ze. Ze realiseert zich dat ze het nooit goed genoeg zal doen. “Ik wil het anders, ik word hier doodmoe van. Maar hoe? Hoe kan ik mezelf meer ruimte geven? Wat moet ik dan anders doen? Ik kan toch niet zomaar iedereen laten zitten? Als ik dat doe voel ik me zo schuldig, alsof ik iets doe wat niet mag, wat slecht is.” Ze schaamt zich als ze het zegt, want ze weet wel dat dat eigenlijk onzin is. En toch is er het schuldgevoel. Ze zit gevangen in haar eigen strik. En kan geen kant op. Hoeveel ze er ook over nadenkt, ze komt er niet uit.

Een hobbelige weg

Samen gaan we zitten. Ik neem haar mee op reis door haar binnenwereld. Daar liggen de antwoorden, niet buiten haar. We onderzoeken de stemmen vanbinnen, wie zegt er wat? Allemaal willen ze gehoord worden, ook al spreken ze elkaar soms tegen. We ontdekken de beweegredenen van alle stemmen, want ze zijn er niet voor niks. Ze hoeven dus ook niet weg, ze willen gehoord en geliefd worden. Daarna kan Selma zelf kiezen naar wie ze luistert en waarom. Dit geeft haar meer sturing. Het is een hobbelige weg. De angst om het niet goed te doen steekt regelmatig de kop op. Ik oefen met haar om ook juist de angstige stemmen de ruimte te geven. Die angst hoort erbij in dit proces. Dat is niet kinderachtig, maar normaal in deze fase.

Vrijheid

De sleutel zit in alles van zichzelf toe te laten en te omarmen. Een cliché, maar waar. Die angst is best te dragen; angst gaat als een golf voorbij als je je er niet tegen verzet. Je verzet tegen de angst is juist wat zoveel energie kost. Het klinkt heel simpel, maar het is best een uitdaging. Steeds komt er weer een nieuw onontdekt stukje van haarzelf aan de deur kloppen. Eerst moeilijk te aanvaarden, maar eenmaal erdoor is de beloning meer vrijheid en meer ruimte. Na verloop van tijd wordt het makkelijker voor Selma om keuzes te maken die echt kloppen. Keuzes waar ze zich fijn en rustig bij voelt. Het wordt makkelijker om nee te zeggen zonder zich schuldig te voelen. De ideeën over wat ze leuk, belangrijk en fijn vindt, komen makkelijker bij haar op. Het plezier en de ontspanning groeien. In alles wat ze doet én niet meer doet.

De ommezwaai

Niets geeft zoveel voldoening als helemaal jezelf zijn. Kiezen en doen wat klopt voor jou. Van binnenuit. Maar er is ook niets zo spannend als dat. Niks zo naakt en kwetsbaar. Als je jezelf bent, zit de vervulling in het zijn en het doen zelf. Niet in het resultaat of de waardering die je ervoor krijgt. En dat is een hele ommezwaai als je je hele leven gewend bent geweest om te doen wat anderen verwachten en te streven naar waardering van anderen. Maar hoe meer je het oefent, hoe minder afhankelijk je wordt van de waardering en erkenning van anderen. En op een gegeven moment is het helemaal niet meer relevant. Omdat je je eigen leven leeft en niet het leven van anderen. Je komt erachter dat je al goed bent, dat anderen je dat niet meer hoeven te vertellen. Je bent helemaal goed met alles wat er is en niet is.

En terwijl je altijd dacht dat doen wat een ander nodig heeft altijd het beste is, is het grappige dat jezelf zijn juist het meest dienend is aan de wereld. Alleen hoef je er nu niet meer je best voor te doen.