Op zijn blote voeten ging Anton Nootenboom, bekend als The Barefoot Dutchman, de strijd aan om 3019 kilometers door Australië te lopen; een nieuw Guinness World Record. Door zijn werk als militair wist hij hoe belangrijk geestelijke gezondheid was en hij besloot daarom geld op te halen voor dit doel en het gesprek aan te gaan met mensen.

‘Tijdens de drie uitzendingen in Afghanistan ben ik erachter gekomen hoe dankbaar ik mag zijn voor het leven. Ik ben heelhuids uit de oorlogen gekomen en heb het op mijn eigen manier kunnen verwerken. Er waren momenten waarop mijn leven bijna voorbij was. Zoals tijdens de tweede uitzending. Een man met een suïcide vest pleegde een aanslag, maar zijn vest ging te vroeg af. Dat is de reden dat ik hier nog ben. Ze waren zich aan het voorbereiden vlakbij de winkelstraatjes. Vijftien burgers kwamen om het leven. Het was één grote ravage. Het blijft een bizarre situatie om aan terug te denken.’

Geen emoties tonen

‘Defensie heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. Van mijn 18e tot 28e ben ik opgevoed door hen. Emotie tonen gebeurt daar niet. Destijds werd de ‘uit knop’ wel aangeleerd, maar de ‘aan knop’, dus we wisten niet hoe we erover moesten praten. Achteraf zie ik dat als je uit een masculiene omgeving komt, je ook emoties mag tonen. Het klinkt gek, maar ik ben dankbaar voor de drie missies naar Afghanistan. Ook de negatieve dingen die ik heb moeten meemaken. Deze hebben ervoor gezorgd dat ik dit mag doen en vuurtjes bij anderen mag aansteken. Voordat ik begon aan mijn tocht naar het basecamp van de Mount Everest, ging ik door mijn eigen mentale hoofdstuk heen. Ik had een gebroken hart, was ongelukkig met mijn baan en had paniekaanvallen waardoor ik niet kon werken. Zelfs een huis kon ik mij niet meer veroorloven. Als klap op de vuurpijl kwam ik erachter dat ik mijn eigen identiteit was verloren na het verlaten van Defensie. Twee jaar lang heb ik snoeihard aan mezelf gewerkt door boeken te lezen en workshops te volgen. Ik ontdekte wat mij triggerde en waar dat vandaan kwam. Mijn reis van mentale gezondheid gaat nooit meer stoppen.’

Uitdaging

‘Nepal was een land waar ik al een lange tijd naartoe wilde. Ik had het gevoel dat ik iets terug wilde doen voor mensen in de maatschappij die het minder goed hadden dan ik. Daarom besloot ik naar het base camp van Mount Everest te lopen. De wandeling gebruikte ik om aandacht te genereren. Het was een uitdaging op zich, maar niet dusdanig extreem dat er extra aandacht via de media zou komen. Zou iemand dit ooit op blote voeten hebben gelopen?, dacht ik. Het bleek niet zo te zijn. Destijds woonde ik in Australië en was ik het gewend om af en toe naar de supermarkt te lopen op blote voeten, dus ging ik de uitdaging aan. Op mentaal en fysiek vlak kon ik mezelf nog meer prikkelen, waardoor ik de kracht in mezelf weer ging voelen. Lichaam en geest kunnen veel meer aan dan wij onszelf doen geloven. Dat kon ik op deze manier weer mezelf laten voelen en aan anderen meegeven.’

Nummer 1 doodsoorzaak

‘Pas later startte ik het onderzoek naar mentale gezondheid. Tijdens mijn tijd bij defensie merkte ik dat veel mannen het lastig vonden om emotie te tonen. In Australië is de mentale gezondheid onder mannen zelfs zo slecht dat het de nummer één doodsoorzaak is bij mannen tussen de 15 en 44 jaar. Ik voelde dat er verandering in moest komen. Daarom besloot ik opnieuw op mijn blote voeten een tocht te maken, dit keer door Australië, voor het goede doel. In eerste instantie wilde ik dwars door de woestijn lopen, maar dan liep ik de mogelijkheid mis om mensen te spreken over dit onderwerp. Het mooie is dat ik uiteindelijk niemand zelf heb hoeven aanspreken. Vanuit de bekendheid uit de media wisten mensen dat ik liep voor mentale gezondheid, wat een bubbel van veiligheid creëerde. Mensen kwamen automatisch naar mij toe. Ze liepen een stukje mee en deelden hun verhaal. Ze vroegen of ik iets nodig had of gaven een donatie. Door de mensen die ik heb ontmoet, heb ik mijn doel behaald; meer openheid over mentale gezondheid creëren.

Er stonden ouders voor mij die een paar dagen geleden hun zoon waren verloren. Het verhaal ging door merg en been. Maar ook waren er veel mensen die zelf door een mentaal hoofdstuk heengingen en inspiratie putten uit mijn verhaal. Soms stond ik perplex, omdat ik niet wist hoe ik ermee om moest gaan. Ik voelde pijn en verdriet. Op een gegeven moment vond ik een manier om weer te ontladen en mijn eigen energie te beschermen. Gaandeweg lastte ik steeds meer rustmomenten in en leerde ik ook ‘nee’ zeggen tegen gesprekken.  Fysiek, mentaal en emotioneel was het een uitputtingsslag. Maar daar liep ik ook voor. Het gaf mij ook een boost als ik hoorde dat iemand er iets aan had. In totaal heb ik 163 dagen gelopen. Op dag twee kwam ik er pas achter hoe zwaar het was. Ik wilde mij laten verrassen dus ik had mij totaal niet voorbereid. De wegen waren niet zo goed als in Nederland. De eerste 2000 kilometer moest ik over steentjes lopen die voelden als allemaal losse lego blokjes. In de nacht lag ik wakker van de pijn. Als de wegen beter waren liep ik wel veertig tot vijftig kilometer, maar op zo’n dag met die pijnlijke steentjes kwam ik vaak niet verder dan vijf kilometer. Daar kon ik wel de hele dag over doen.’

Overwinning

‘Elke dag had ik een moment waarop ik wilde stoppen, maar eind van de dag was ik ook dankbaar dat ik een stapje dichterbij mijn doel was gekomen. Mensen die een mooi gesprek met mij voerden of een grote donatie deden. Als ik was gestopt, was dat moment er nooit gekomen. In totaal heb ik meer dan 1000 mensen gesproken en 80.000 dollar opgehaald. Op ieder vlak is het alles voorbij gegaan aan wat ik had durven dromen.’

Blote voeten en wilskracht

‘Hoewel ik ook heb genoten van de reis, ga ik nooit meer zes maanden lopen. Blote voeten en wilskracht, dat is het enige dat ik nodig heb om een doel te kunnen bereiken. Het zou zonde zijn als ik dat niet nogmaals gebruik om mensen te motiveren. Mijn idee is om kortere tocht van zo’n 2000 kilometer door de Sahara te lopen. Om te laten zien dat onze geest en lichaam alles aan kunnen waar we ons maar toe zetten en dus ook alle onvermijdelijke obstakels in het leven aankunnen. Om daarmee hoop en inspiratie te geven voor de mensen die het op dit moment moeilijk hebben.’

Anton wil je laten weten dat je je verhaal bij hem kwijt kan. Daarnaast geeft hij lezingen en ademcoaching. Via deze link vind je meer informatie.