Annick Sickinghe (22) kreeg op haar veertiende lymfklierkanker. Ze overleefde, maar merkte jaren later, toen ze al studeerde, dat haar ziekte ervaring onbewust overal in terug kwam, ze vroeg zich af of ze dit wel kan verwerken. Het inspireerde haar om de documentaire LATER te maken, waarin verschillende mensen die als kind kanker kregen hun verhaal doen.
'Het begon met bulten in mijn lies. Tijdens mijn controle afspraak bij de chirurg dachten ze in eerste instantie dat ik een scheurtje in mijn lies had, maar het bleek al snel helemaal fout. Ik werd doorgestuurd naar de oncologie-afdeling, waar de kinderoncoloog gelijk dacht aan een vorm van kanker. Ik herinner mij die dokter nog heel goed, een lieve dokter was het, die mij met grote ogen aankeek toen hij mij vertelde dat ik waarschijnlijk kanker had. Van de periode daarna herinner ik mij niet zoveel meer. Alles ging in een waas aan me voorbij. Ik werd meteen opgenomen in het ziekenhuis en moest voortdurend huilen. Een week later hoorde ik wat voor kanker ik had. Hoe erg het ook was, gelukkig waren mijn kansen wel groot: ik had tachtig procent kans om deze ziekte te overleven.'
Lymfklierkanker
'De periode dat ik kanker had staat nog duidelijk op mijn netvlies. Op het moment dat ik ziek werd, voelde het alsof ik geen kind meer was. Andere kinderen waren bezig met hun eerste liefde, huiswerk maken, dat soort normale puberproblemen. Ik was voor mijn leven aan het vechten.
In april 2013 werd ik gediagnostiseerd met lymfklierkanker, drie maanden daarvoor was ik al heel ziek. In september datzelfde jaar kreeg ik het bericht dat ik schoon was. Ik ben nog een jaar lang bezig geweest met revalideren, voordat ik weer naar school kon. Ik was zo ziek geworden van alle chemo’s, dat het heel lang duurde voordat ik weer een beetje energie had en ik me weer enigszins mezelf voelde. Ik heb vaak in isolatie gelegen in het ziekenhuis, soms was ik zelfs te moe om mijn armen op te tillen.
Hoe zwaar het ook was, ik bleef ook gewoon Annick en gewoon een puber, maar met een andere werkelijkheid dan daarvoor. Mijn wereld stond volledig op zijn kop. Je bent puber, je hebt sowieso al vragen, dan word je ziek en voel je je niet thuis in je eigen lichaam. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment kaal werd. Vreselijk vond ik dat; ik had altijd mooi lang haar gehad. Daarnaast hield ik veel vocht vast. Op een moment keek ik in de spiegel en herkende ik mezelf niet meer. Het was een ontzettend heftige tijd, waarin ik mij zowel fysiek als geestelijk erg kwetsbaar voelde. Toch raakt kanker krijgen ook een diepe kracht. Die zorgde ervoor dat ik strijdlustig was. Het is een kracht waar ik nog steeds op vaar.'
Persoonlijke vraag
'Het is nu zeven jaar geleden dat ik ben genezen. Ik dacht dat ik alles helemaal had verwerkt en dat ik die periode achter me had gelaten. Tot ik in de eerste lockdown periode tijd had om uit intuïtie te schilderen en te schrijven. Ik merkte op dat de periode van ziekte in bijna alles wat ik maakte terug kwam, terwijl ik dacht dat ik het verwerkt had. Het zorgde ervoor dat ik me ging afvragen of ik mijn ziekte wel kan verwerken en wat verwerking eigenlijk is. De focus ligt altijd op het idee dat je iets verwerkt moet hebben voor je verder kunt met je leven. Zo is het idee geboren voor mijn documentaire LATER. Ik moest afstuderen aan de kunstacademie en wilde mijn persoonlijke ervaringen combineren met mijn afstuderen. Ook omdat ik weet dat er vrij weinig bekend is over de late gevolgen van kinderkanker en ik merk dat het best moeilijk is om daar met vrienden over te praten. Ook al hebben ze altijd de beste bedoelingen, mensen schrikken vaak als je het woord 'kinderkanker' noemt. Ze weten vaak niet hoe ze daarop moeten reageren, maar voor mij is het heel belangrijk om het daar met mijn vrienden over te hebben. Als ik dat niet kan, kennen ze ook een groot deel van mij niet. Het was een persoonlijke urgentie, maar ik wil ook graag anderen helpen. Ik wil ook weten hoe andere mensen het hebben ervaren, wat als je vijftig jaar geleden ziek bent geweest, hoe kijk je er dan op terug?'
De documentaire
'Ik heb een oproep geplaatst via Vox, de patiënt belangenvereniging die belangen behartigd van oud kinderkankerpatiënten. In een weekend kreeg ik meer dan 60 reacties van mensen die hun verhaal wilde delen en die mij bedankten dat ik dit aan het maken ben, omdat er weinig erkenning is in de maatschappij voor de late gevolgen van kinderkanker en voor de verwerking van de ziekte. Leg maar eens uit aan je werkgever dat je moe bent, omdat je 30 jaar geleden als kind kanker hebt gehad en dat je nog steeds de gevolgen van die chemo ervaart. Dat is aan de buitenkant niet meer te zien, maar speelt fysiek nog wel een rol. Uit die 60 mails, heb ik 7 mails uitgekozen, waardoor ik een diverse groep mensen heb samengesteld met diverse leeftijden en verschillende soorten ziektebeelden. Ik ben met al deze mensen in gesprek gegaan over wat die tijd nu nog steeds met ze doet. Het ware hele heftige, maar ook hele mooie gesprekken die mij allemaal geraakt hebben.
De documentaire gaat LATER heten. In de documentaire ben ik de verteller, je hoort mijn voice-over en je ziet mij in beeld, je ziet mij onderzoek doen. Ik begin bij mijn zus die als kind een hersentumor heeft gehad en daarna ga ik verder in gesprek met de andere mensen. Naast mijn onderzoek en interviews wilde ik ook emoties laten zien, die zijn niet altijd vatbaar in woorden. Daarom maak ik ook gebruik van theatrale beelden zoals kunst, muziek en poëzie. Het is een dierbaar proces waarin ik veel leer over mezelf en over de wereld van me heen.'
Crowdfunding
Annick wil nog meer geld inzamelen om een mooie film te maken samen met Sam van Zoest over de verwerking en late effecten van kinderkanker. Wil jij meewerken aan deze film door een donatie te doen? Klik dan hier. Volg haar Facebook pagina om op de hoogte te blijven van het proces.