Een schrijfster als Anne-Gine Goemans is een schrijfster om te bewonderen. Ze reist de hele wereld over om thema’s aan de kaak te stellen die er toe doen –in haar nieuwe boek Holy Trientje de nucleaire waanzin. ‘Mensen zouden er meer in moeten geloven dat ze in hun eentje het verschil kunnen maken.’

Klimaatverandering en het milieu zijn een hot issue. Schrijfster Anne-Gine Goemans, die met haar vorige boek Honolulu King een bestseller schreef, reisde voor haar nieuwe boek Holy Trientje de wereld over. In Washington sprak ze met een oude non die op 82-jarige leeftijd het allergrootste nucleaire complex van Amerika binnendrong. Ze bezocht Fukushima en zag met eigen ogen de nasleep van het kernongeluk in 2011. Op de Marshalleilanden sprak Goemans met mensen die tot de dag van vandaag worstelen met de reeks atoomproeven die in de jaren vijftig boven hun eilandjes werd gehouden.

Waarom vind jij het belangrijk om over dit soort onderwerpen te schrijven?

‘Ik ben altijd een betrokken schrijver geweest. Holy Trientje is mijn vierde roman en in al mijn boeken schrijf ik over actuele thema’s die van invloed zijn op onze levens. Zelf heb ik drie kinderen, ik heb hen op een wereld gezet die prachtig is maar er zijn ook ontwikkelingen waarover ik me zorgen maak. Klimaatverandering, gestoorde leiders zoals Poetin en Trump, de nieuwe wapenwedloop. Met mijn romans hoop ik mensen aan het denken te zetten.’

Kun je vertellen wat je aantrof op de Marshalleilanden en bij de kerncentrale Fukushima?

‘De Marshalleilanden liggen in de Stille Oceaan, in een verre uithoek van de wereld. Het zijn paradijselijke eilanden omringd door kristalhelder water en worden bewoond door een vreedzaam volk dat met de natuur leeft. Ruim zeventig jaar later kampen zij nog steeds met de gevolgen van de 67 Amerikaanse atoomproeven die in het geheim werden gehouden. Radioactiviteit tast het DNA aan. Toen ik er vorig jaar was, waren er tien kinderen zonder oogballen geboren. In Fukushima is een gebied zo groot als België radioactief besmet. Hoewel het gebied is afgegraven en schoongemaakt, bleef mijn geigerteller verontrustend hoog piepen toen ik daar rondliep. De kernramp is inmiddels acht jaar geleden en de Japanse regering zegt tegen de bevolking dat het weer veilig is en dat ze terug kunnen keren. Maar ik zou niet teruggaan, de grond is besmet. Wat ik heel erg vond om te horen, is dat mensen uit Fukushima worden gemeden als de pest. Veel Japanners denken dat de radioactiviteit besmettelijk is. Jonge vrouwen komen moeilijker aan een partner, ze zullen wel ziek zijn. De sociale ontwrichting van die ramp is gigantisch.’

Waarin ligt voor jou de passie van het schrijven?

‘Ik wil verhalen vertellen die onbekend zijn, dat is mijn drijfveer. En ik wil ze zo mooi mogelijk verpakken. Niemand wil praten over de gevolgen van een kernramp of een atoombom, iedereen vindt dat te gruwelijk. Maar als ik vertel over een oude non die met slechts 1 betonschaar het best beveiligde object van zo’n beetje de wereld wist binnen te komen, omwille van de vrede, dan verschijnt er een glimlach op ieder gezicht.’

Wat hoop je met je boeken te bereiken?

‘Zonder ooit drammerig of moralistisch te worden, hoop ik bewustzijn te creëren. Ik kom veel op middelbare scholen, mijn romans worden gelezen voor de boekenlijst. Als ik leerlingen enthousiast weet te maken en we praten over hun wereld, hun toekomst, dan ben ik blij. Over jongeren wordt vaak negatief gesproken, dat ze egocentrisch zijn en al selfiemakend door het leven zappen. Maar ik vind het een hoopvolle en zelfbewuste generatie. Het was echt heel lang geleden dat jonge mensen weer massaal de straat opgingen met die klimaatdemonstraties.’

Is schrijven voor jou een zoektocht naar geluk?

‘Nee, het is geen zoektocht, maar het brengt wel heel veel geluk. Ik doe steeds vier jaar over een boek en de afgelopen vier jaren waren geweldig. Reizen, research doen… Ik moet steeds heel creatief zijn om het allemaal te kunnen bekostigen, maar het psychische inkomen is gigantisch. Als ik dan na drie dagen reizen eindelijk op dat eilandje zit in de Stille Oceaan en ik kijk de laatste levende van de atoombom op Bikini in de ogen, dan ben ik volmaakt gelukkig. Misschien klinkt dat vreemd, de verhalen zijn afschuwelijk, maar op dat moment is het de enige plek op aarde waar ik wil en moet zijn.’

Zou je graag willen dat meer mensen zich inzetten voor een betere wereld?

‘Gelukkig zetten heel veel mensen zich op allerlei manieren in voor een betere wereld. Zorgen voor een zieke moeder, helpen op school, een goed doel steunen, wandelen met een eenzame oudere. Nederlanders willen heel graag goed doen, het vrijwilligerswerk viert hoogtij. Wat ik wel jammer vind, als het om grote en zware thema’s gaat zoals het milieu, dan raken veel mensen ontmoedigd. Ik kan toch geen verschil maken. En het lijkt wel naarmate we ouder worden dat de berusting en cynisme toeslaan. Het zal mijn tijd wel duren. Maar dan kijk ik naar die oude non in Amerika, Megan Rice, volgend jaar wordt ze negentig, die nog steeds op de barricade staat. Of het Zweedse klimaatmeisje, Greta Thunberg, dat in haar eentje 150 landen in beweging kreeg.  Mijn drie kinderen liepen voorop in die demonstraties. Ik vind dat fantastisch. Ga voor je idealen, wees nooit bang of cynisch en dan zal je zien dat je een verschil kan maken.’

WENDY mag vijf exemplaren weggeven van Holy Trientje. Winnen? Stuur snel een mail naar winactie@wendymultimedia.nl en laat weten waarom jij dit boek wilt winnen.

Lees hier meer power stories!