Angelique (49) loopt al haar hele leven rond met een gevoel van onrust: ze mist iets. Wat precies, weet ze niet. Als ze op een middag besluit een hierover een gesprek te voeren met haar tante, komt er onrustbarende informatie over haar verleden naar boven.
‘In de vertrouwde omgeving van hun huis, nam ik plaats op de stoel waar ik normaal gesproken alleen zit tijdens een bezoek, genietend van een kopje thee. Met een mix van angst en vastberadenheid opende ik het gesprek met eenvoudige, doch doordringende woorden: ik wil de waarheid weten over wat er gaande is. Mijn moeder, opmerkelijk kalm, begon alles te delen. Een zware last, een geheim dat ze al die jaren met zich had meegedragen, kwam eindelijk naar buiten: de man waarvan ik mijn leven dacht dat het mijn vader was, bleek niet mijn biologische vader te zijn.’
Argwaan
‘Al van jongs af aan had ik het gevoel dat er iets niet klopte, maar ik wist niet precies wat. Het is niet wat dat je plotseling ontdekt, van de ene op de andere dag. Het was eerder iets wat al langer in mij sluimerde. Al tijdens mijn jeugd merkte ik op dat ik niet op mijn vader leek. Ik heb bruine ogen, terwijl beide ouders blauwe ogen hebben. Ook heb ik een lichte, maar toch opvallende, olijfkleurige huid. Als kind stelde ik vaak vragen over deze verschillen. Ze zeiden dat het waarschijnlijk lag aan de lamp waar ik als baby onder had gelegen. Dat leek toen logisch voor mij. Op een gegeven moment merkten mijn ouders misschien niet meer op hoe opvallend die verschillen waren, vooral omdat het altijd al zo was geweest.
Ik ging in gesprek met mijn tante, om haar te vragen over mijn gevoelens van ongemak en argwaan. Ik vroeg of mijn vader wel mijn biologische vader was. Dit was de eerste keer dat ik dat hardop uitsprak. Het gebeurde nadat ik de dag ervoor in bed lag te rusten. Ik was herstellende van meerdere operaties vanwege een borsttumor. Die periode bracht me tot stilstand en versterkte de onrust die ik voelde. Het was alsof er fysiek iets in mij reageerde, iets wat verborgen was en nu naar de oppervlakte kwam. Na dit gesprek besloot ik hetzelfde onderwerp met mijn moeder te bespreken.’
De waarheid
Pas na enkele dagen besloot ik om naar haar toe te gaan. Ik moest eerst zelf alles laten bezinken, nadenken over wat er gebeurd had kunnen zijn. Ze was zestien toen ze zwanger werd van mij, dat wist ik in ieder geval wel. Maar nu, als mijn vader niet mijn biologische vader is, wat is er dan precies gebeurd? Het was een beangstigende gedachte. Toen ik haar uiteindelijk een bericht stuurde met de boodschap dat ik met haar wilde praten, denk ik dat ze op dat moment besefte: dit is het moment.
Het was geen gemakkelijk gesprek, maar het bracht de waarheid aan het licht en werkte als een soort ontlading. Ze vertelde dat ze op haar zestiende zwanger raakte van een Turkse man – ik ben dus half Turks. Een paar maanden later ontdekte ze dat ze zwanger was van mij. Dit heeft ze nooit verteld aan mijn biologische vader, hij wist dus niet af van mijn bestaan. Op dat moment had ze al een aantal weken een relatie met mijn vader. Ze legde uit dat zij, en mijn vader, ooit van plan waren geweest om me de waarheid te vertellen, maar het er simpelweg nooit van was gekomen. In die tijd, in de jaren zeventig, was men zich nog niet zo bewust van het belang van identiteit, vooral als het ging om adoptie en biologische afkomst.
Na het horen van dit nieuws voelde ik in eerste instantie een enorme opluchting, alsof mijn vermoedens bevestigd waren en er daadwerkelijk iets aan de hand was. Dat was mijn initiële reactie. Daarna volgde een mix van emoties, want als hij niet mijn biologische vader is, wie ben ik dan wel?
Identiteitscrisis
Later bleek dat alleen ik en mijn broer de enige in de familie waren die de waarheid niet wisten. Dit had natuurlijk grote impact op mij. Maar het was niet zozeer een gevoel van boosheid of verdriet. Die emoties kwamen niet prominent naar voren. Wat wel op de voorgrond stond, waren twee cruciale aspecten: de worsteling met mijn identiteit en de diepere betekenis van mijn afkomst. Het gevoel van waar je vandaan komt, bleek veel groter dan eventueel bedrog. Het bracht me in een aardse vorm van verdriet, een ware identiteitscrisis waarin ik me afvroeg wat nou eigenlijk mijn plek is.
Bij het bekijken van mezelf in de spiegel ontstond er in eerste instantie een soort vervreemding. Na al die jaren waarin ik dacht te weten wie ik was, begon ik mezelf op een andere manier te observeren. Tegelijkertijd veranderde er natuurlijk wel iets, omdat alles wat ik als waarheid beschouwde plotseling niet meer waar bleek te zijn. Zo had mijn vader bijvoorbeeld de ziekte van Bechterew, die genetisch overdraagbaar is. Telkens als ik naar de dokter ging, moest ik vermelden dat mijn vader deze ziekte had.
Nu doet dat er niet meer toe, want ik ben niet biologisch verwant aan mijn vader. Het gaat verder dan alleen het hebben van een andere vader. Het is veel meer dan dat en het neemt veel ruimte in beslag. Hierdoor verandert niet alleen hoe je naar jezelf kijkt, maar ook hoe je jouw tijd wilt besteden. Mijn familie is niet mijn biologische familie. Ik wil niet zeggen dat het me niets doet, maar het is gewoon niet mijn biologische familie.
Biologisch gemis
Hoewel mijn perceptie van mijn vader niet is veranderd, omdat hij nog steeds mijn vader is, merk ik nu wel een biologisch gemis op. Het gevoel van anders-zijn dan hij, de vraag waar dat vandaan komt, was er altijd al. Nu ik weet dat hij niet mijn biologische vader is, heb ik meer rust gevonden. Deze ontdekking helpt me beter te begrijpen waarom ik bijvoorbeeld op bepaalde vlakken anders ben dan mijn vader. Het is geen afwijzing van mijn vader; het is eerder een erkenning van de unieke aspecten van mijn biologische afkomst en hoe die verschillen zich uiten in mijn identiteit.
Het biologische gemis dat ik mijn hele leven heb gevoeld, draaide vooral om de vraag op wie ik lijk. Het is natuurlijk normaal om bepaalde eigenschappen of kenmerken van jezelf in hen te herkennen. Ik veronderstel dat als je twee ouders hebt waarin je dit gevoel nooit hebt ervaren, dit automatisch en vanzelfsprekend lijkt. Voor mij was het echter anders. Het leek erop dat dit gevoel van verwantschap ontbrak en als kind kon ik dat gevoel niet vastpakken of begrijpen. Er werd een groot geheim voor me verborgen gehouden, waardoor het allemaal nog verwarrender was.
Dit hele gebeuren heeft me juist doen realiseren hoezeer ik mijn vader waardeer, omdat ik nu begrijp waarom hij anders is. Het begrip van mijn biologische afkomst heeft mijn waardering voor hem verdiept, omdat ik nu zie dat hij in mijn leven stond, ondanks het feit dat hij niet mijn biologische vader is. Het heeft mijn blik op familiebanden en waardering voor relaties gevormd.
Zoektocht
Ik wilde mijn biologische vader ontmoeten. Hiervoor moest ik hem natuurlijk eerst vinden. Ik heb contact opgenomen met de gemeente Delft, waarvan ik dacht dat mijn vader daar had gewoond. Ik hoopte dat er misschien enige registratie was, zoals een pensioen of andere informatie. Ik kreeg te horen dat die informatie was afgeschermd in verband met privacy. Ze mochten mij dus geen enkele informatie geven. Dit was ontzettend frustrerend. Ik wist niet waar hij zou wonen, of hij nog in Nederland was, helemaal niets. Dus elke willekeurige man die ik tegenkwam, bracht hoop met zich mee, in de hoop dat het mijn vader zou zijn.
Later kwam het tv-programma Spoorloos, op mijn pad. Ik had eigenlijk geen interesse om op televisie te verschijnen, maar op dat moment leek er geen ander alternatief te zijn. Het is opmerkelijk dat programma’s als Spoorloos wel subsidie ontvangen, maar wanneer een kind simpelweg op zoek is naar zijn of haar identiteit, worden alle deuren gesloten. Het voelt als een omgekeerde wereld. Het idee dat je op televisie moet verschijnen is vreemd, het is een format waarin je wordt geplaatst, maar het verlangen om antwoorden te vinden was zo sterk aanwezig dat ik uiteindelijk geen andere keuze had.
Ik nam contact op met het programma en kwam al snel in aanmerking. Na een jaar stopte het programma. Spoorloos slaagde er niet is een doorbraak te realiseren. Ik besefte wel dat ik niet kon stoppen en dus besloot ik de zoektocht zelf voort te zetten. Ik kreeg steun van mensen om me heen die zich belangeloos inzetten. Het is waar; het kostte inspanning. Maar uiteindelijk kwamen we met elkaar in contact.
Ontmoeting
Ik heb uitgebreid forensisch onderzoek laten uitvoeren in Turkije en Nederland, zowel online als met betrokkenheid van mensen uit de Turkse gemeenschap. Ik probeerde causale verbanden te vinden en werkte verschillende scenario’s uit. Op een bepaald moment dacht ik: dit moet hem zijn. Mijn vermoeden bleek juist te zijn. De man waarvan ik dacht dat het mijn biologische vader kon zijn, woonde in Istanbul. In eerste instantie kwam ik in contact met mijn halfbroer. Hij sprak geen Engels dus kwam er een tolk aan de pas, dit hielp enorm.
Vervolgens ontstonden er verdere stappen, zoals het besluit om een DNA-onderzoek te laten uitvoeren in Istanbul. Daar ontmoette ik hem. Dit was voor ons beide ontzettend spannend. Zijn blijdschap en verrassing bij het zien van mij gaven aan dat hij mogelijk besefte dat ik zijn dochter zou kunnen zijn. In het begin moest hij wennen aan het idee dat hij mogelijk een dochter in Nederland had, wat begrijpelijk is na 48 jaar. De uitslag van het onderzoek kwam een aantal weken later. Toen ik het resultaat las kwam er gelijk een gevoel van rust over mij heen. Ik had mijn biologische vader gevonden.
Half Turks
Het is interessant hoeveel aspecten van mijn leven nu worden aangeraakt sinds ik heb ontdekt dat ik half Turks ben. Het raakt ook thema’s, zoals de overbrugging van culturen, geloof en vooroordelen in de samenleving. Ik ben trots op mijn Turkse achtergrond. Het stelt me in staat om anderen te helpen die ook op zoek zijn naar hun biologische roots, niet alleen voor geadopteerde, maar ook voor donorkinderen en andere koekoekskinderen met geheimen.
Het is fijn om herkenning te vinden en steun te bieden aan anderen. Ik merk ook dat ik vanuit de Turkse gemeenschap positieve reacties krijg, waarin sommigen zeggen dat ik nu een deel van de Turkse cultuur vertegenwoordig. Ik ben opgegroeid als een Nederlandse en heb nooit anders geweten. Ik juich het toe dat iedereen zichzelf mag zijn en trots mag zijn op zijn identiteit. Ik probeer me te verdiepen in de Turkse cultuur, maar het is nog steeds een doorlopend proces waar ik de tijd voor neem om het volledig te begrijpen.
Vrouw met een geamputeerd been
Professor emeritus-hoogleraar adoptie, René Hoksbergen, maakte een krachtige vergelijking. Hij zei: “Jij bent als een vrouw met een geamputeerd been. Je kunt er goed mee leven en zelfs gelukkig zijn, maar je zult altijd dat geamputeerde been behouden.” Hoewel de onthulling onomkeerbaar is en 48 jaar van onwetendheid heeft veroorzaakt, biedt het nu de kans om dieper te begrijpen wie ik werkelijk ben. Het gebrek aan kennis over mijn vader, de wereld en de cultuur is niet gemakkelijk om te keren. Desondanks geeft deze onthulling mij de mogelijkheid een beter begrip van mijn oorsprong te krijgen. De rust en een completer zelfbegrip zijn nu belangrijker en waardevoller voor mij. Het afscheid nemen van wie je dacht te zijn, is vreemd en complex. Maar nu voel ik me sterker dan ooit en ervaar ik innerlijke rust. Het gemis lijkt nu vervuld, wat bevredigend is.
Ontworteld
Ik wilde mijn ervaringen graag delen met mensen die in hetzelfde schuitje zaten of zitten als ik. Daarom schreef ik het boek Ontworteld, met als voornaamste doel om mijn persoonlijke ervaringen te delen en daarmee steun te bieden aan anderen die soortgelijke situaties hebben meegemaakt. Het beschrijft mijn zoektocht naar mijn biologische roots, de ontdekking van een familiegeheim, en de impact daarvan op mijn identiteit. Door mijn verhaal te delen, hoop ik bewustzijn te creëren over het belang van identiteit en het recht van elk individu om te weten waar ze vandaan komen. Daarnaast wil ik een bron van herkenning en steun zijn voor mensen die worstelen met vergelijkbare gevoelens van verlies en verwarring door familiegeheimen. Het boek biedt inzichten in mijn persoonlijke ontwikkeling en dient als een bron van empowerment voor anderen die hun eigen identiteit willen begrijpen en accepteren.
