Er is een moeder geboren! Actrice Toprak Yalçiner (31) vond de bevalling een kick, maar de kraamtranen duurden drie maanden. Toprak over de geboorte van zichzelf als moeder: ‘Je wordt er ongelofelijk fragiel en mens van.’ Zij geeft zich letterlijk bloot samen met haar zoontje.
De geboorte van een moeder
De geboorte van haar kind ervoer ze niet als moeilijk, maar de geboorte van zichzelf als moeder was lastiger. ‘Na de eerste kraamweek zei ik: “We houden het bij één kind, dit nooit meer, haha.” Het was juli en bloedheet in onze Amsterdamse bovenwoning. Om de twee uur moest ik voeden. Gewoonlijk duren kraamtranen een week, maar ik heb drie maanden gehuild. Ik vond het geweldig dat ik borstvoeding kon geven, maar Miro werd dikker en dikker, en ik dunner en dunner. Op een gegeven moment kwam mijn vriend Mats ’s nachts met boterhammen met pindakaas en stroop als ik zat te voeden. Voordat ik zelf moeder werd, begreep ik het niet goed als moeders zeiden dat ze geen borstvoeding wilden geven, nu denk ik: die borstvoedingsmaffia mag wel een beetje dimmen. Moedermelk is liquid gold, dat geloof ik, en ik geef nog steeds borstvoeding, maar elke moeder mag echt zelf bepalen of ze het wil, want het is zwaar. Mijn doel is acht maanden, maar Miro is door de borstvoeding nog zes keer per nacht wakker. Overdag heeft hij het geduld niet om lang te drinken, ’s nachts haalt hij het in. Mijn borst is een soort speen voor hem. Volgende maand gaan we op vakantie naar Curaçao. Daarna moet hij op zijn ei- gen kamertje gaan slapen. A ouwen met borstvoeding. Een slaapritme aanleren. Na zes maanden begint het opvoeden. Maar ik moet nog zien of ik het volhoud. Hoe kun je een kind laten huilen als je weet dat hij na een paar slokken weer lekker in slaap valt? Ik vind het ook zo bijzonder. Warm. Intiem.’
Turkse plakmoeder
Als kleuter speelde ze al moedertje en ze heeft altijd geweten dat ze kinderen wilde. Na een vakantie op Ibiza besloten Toprak en haar vriend Mats ervoor te gaan. Ze was direct zwanger. ‘Zeven da- gen voordat ik een test kon doen, wist ik het al. “Ik ben zwanger en het wordt een jongen,” zei ik tegen mijn zus.’ Voor Topraks moeder is Miro haar eerste kleinkind. ‘De eerste veertig dagen hebben mijn zus en mijn moeder alles voor me gedaan. Ik hoefde geen was te draaien, niet te koken. In de Turkse cultuur is het normaal om voor elkaar te zorgen. It takes a village to raise a child. Mijn zus was ook bij de bevalling. En mijn moeder is helemaal verliefd op Miro; ze zegt dat ze een kleinkind nog mooier vindt dan zelf kinderen krijgen. Alsof de liefde zich verdubbelt.’
Ook qua schoonfamilie had ze zich ‘geen betere kunnen wensen’. ‘Deze zomer gaan we met z’n allen naar Turkije, waar het grootste deel van mijn familie nog woont. Mijn ouders, die van Mats, mijn zus. We zijn heel hecht.’ Mooie Turkse gebruiken houdt ze in ere. ‘Als een kind tandjes krijgt, wordt er bijvoorbeeld een havermoutpap met vruchten gemaakt. En het is een gewoonte om op een dag allerlei dingen rond je kind uit te stallen, een rechtenboek bijvoorbeeld, en een borstel. Zo zou je weten welk beroep je kind later krijgt, door wat hij eruit pikt. Soms is ze misschien te veel een Turkse plakmoeder. ‘In de Turkse cultuur is het normaal dat je als moeder alles overhebt voor je kinderen. Daardoor voelde ik in de eerste maanden voortdurend een soort stress. Iemand anders behoeften gaan opeens vóór die van jou. Eerst moest Miro eten, dan ik. Als ik moest plassen, nam ik Miro mee. Mats beschermt mij daarin met zijn Hollandse nuchterheid. “Hij kan ook wel even in zijn stoeltje zitten”, zegt hij dan. Nu, een hal aar na de bevalling, denkt ze dat ze uiteindelijk twee kinderen wil. Bij de tweede zal ze niet zo uit haar evenwicht raken, zijn al die irreële angsten verdwenen. Nu Miro groter wordt, komt er steeds meer ruimte om te genieten. ‘Er zijn zo veel mooie momenten. Als we met z’n drieën wakker worden en Miro ons zoekt met zijn ogen. Hoe we dan een kwartiertje samen in bed blijven en Miro op de borst van Mats ligt. Als Mats lacht, lachen zijn ogen mee, en Miro heeft dat ook. Ik wilde altijd gezien worden in mijn leven, had behoefte aan erkenning. Miro geeft me nu al die bevestiging. Als hij me aankijkt, lijkt hij te willen zeggen: ik zie je.’
Het leven begint weer zijn normale vorm te krijgen. Vorige week herinnerde ze zich opeens weer de pincode van haar zakelijke rekening. ‘Het is fijn om te merken dat ik weer ruimte krijg in mijn hoofd, weer zin krijg om te werken, en weer normaal kan denken. Vlagen van mezelf terugvind ook. Hormonen en ik zijn niet zo’n goede combinatie. Binnenkort gaan Mats en ik een weekendje naar Antwerpen. 32 uur zonder Miro. Ik denk dat dat gezond is. Maar o, het is ook wel heel spannend.’
Lees het hele interview met Toprak in de WENDY 26 die nu in de winkel ligt!
