Daniëlle (21) was niet het meisje dat iedere week op stap ging en leek zeker niet geïnteresseerd te zijn in het gebruik van drugs. Na een open gesprek verzekerde ze nog aan haar moeder Nicolette dat ze zich daar geen zorgen om hoefde te maken. Twee weken later belandt Daniëlle in het ziekenhuis en wordt MDMA en speed in haar bloed aangetroffen. Haar lichaamstemperatuur was gestegen naar 42,7 graden. Dit werd haar fataal, waarna ze overleed aan de gevolgen van drugs.

‘Het zag er afschuwelijk uit. Ik kwam binnen op de Eerste Hulp waar Daniëlle lag. Daar zag ik haar op bed liggen met daaromheen zes bezorgde verpleegkundigen, drie aan elke kant. Het leek wel alsof ik in een hele slechte film beland was. Op de grond lagen allerlei verpakkingsmaterialen van medicijnen en naalden die waren gebruikt om haar te redden. Ik vergeet nooit meer wat ik toen heb gezien en gehoord. Daniëlle maakte wolfachtige geluiden, ze schudde met haar lijf en hoofd, haar ogen draaiden en er kwam schuim uit haar mond. De arts vroeg of mijn dochter drugs gebruikt had. Ik antwoordde standvastig van niet, want dat had ze twee weken daarvoor nog tegen mij gezegd. Daarop antwoordde de arts: ‘Wij denken van wel.’’

Drugsgebruik

‘Daniëlle stond altijd op de voorgrond. Ze is de oudste van mijn vier kinderen en was altijd heel behulpzaam. Iedereen omschrijft haar als een gezellige, lieve en eigenzinnige jongedame. Het was altijd gekkigheid met haar. Ik kon zo genieten van de momenten dat we samen luidkeels in de auto zongen. In haar puberteit had ze een tegendraadse fase; ze was een echte puber. Ze ging discussies aan en had een grote mond, maar ik dacht dat we die fase aan het passeren waren. Doordeweeks volgde ze een stage waarbij ze hulpverlening bood aan daklozen en mensen met drugsproblemen. In het weekend werkte ze in de horeca. Ze leek haar draai gevonden te hebben.’

Soms maakte ik me wel zorgen om haar, omdat ze zoveel werkte. Nam ze niet teveel hooi op haar vork? Als ik erop terugdenk was het laatste halfjaar wel een beetje gek, want ze kreeg allerlei nieuwe vriendengroepen. Ze ging nog wel met haar oude vriendinnen om, dus ik vond het toen niet verdacht. Daniëlle was niet het meisje dat ieder weekend uitging of festivals bezocht; zij vond het leuker om een avond op het terras te zitten of spelletjes te spelen met vriendinnen. Ze ging dus regelmatig nog even zitten met collega’s na het werk.

Thuis hebben we altijd open gepraat over drugs- en alcoholgebruik, maar uit die gesprekken maakte ik op dat ze daar niet mee bezig was. Twee weken voor haar dood had ik dat zelfs nog aan haar gevraagd. Ik maakte me zorgen om haar gezondheid, omdat ik vond dat ze wel heel vaak met collega’s alcohol dronk. Vervolgens vroeg ik of ze weleens drugs had gebruikt, waarop ze scheldend met haar hand op tafel sloeg: “Ik niet!” Ze kon zo een hele lijst met mensen opnoemen die ze kende en het wel gebruikten. Ik geloofde haar.‘

Oververhit

‘Totdat ik op 23 juli 2016 met een andere situatie werd geconfronteerd. Die avond werd ik om half zeven gebeld dat het niet zo goed ging met Daniëlle. Op dat moment was ik op vakantie in Brabant. Het was toen nog niet zo ernstig dat ik naar het ziekenhuis moest komen, maar een uur later leek het tij gekeerd te zijn. Mij werd gevraagd of ik toch naar het ziekenhuis in Beverwijk wilde komen. Ik herkende mijn eigen dochter niet meer toen ik haar kamer binnenkwam. De artsen vermoedden dat ze drugs had gebruikt en deden een bloedtest. Ik kon niet plaatsen dat mijn dochter dat had gedaan, want dat had ze twee weken daarvoor nog tegen mij gezegd. Uit de test bleek dat ze MDMA en speed in haar lichaam had. Op dat moment ga je door een rollercoaster.

Door de drugs was Daniëlles lichaamstemperatuur verhoogd naar 42,7 graden. De artsen deden er alles aan om haar temperatuur naar beneden te krijgen; ze waren in de weer met natte lakens, ventilatoren en ijsklontjes. Het lukte maar niet. Op een gegeven moment werd ze verplaatst naar de intensive care waar ze aan het infuus kwam te liggen. De volgende ochtend ging het iets beter: Daniëlle draaide niet meer met haar ogen en het schuim was weg, maar ze was nog wel oververhit. Ik weet nog dat ik haar vroeg of ze wist wie ik was, waarop ze mompelend antwoordde met: ‘Natuurlijk, mijn moeder.’ Dat zijn haar allerlaatste woorden aan mij geweest.’

Levertransplantatie

‘Die dag erna werd ik gebeld door de arts en hij zei dat Daniëlles lever stopte met werken. Ze moest met spoed naar het academische ziekenhuis in Leiden voor een levertransplantatie. Op alle wachtlijsten in heel Europa is ze op nummer één gezet. De eerste lever die beschikbaar was, zou voor haar zijn. Om drie uur in de nacht werd ik gebeld dat er een match voor haar was gevonden. Daniëlle zou om zes uur geopereerd worden. Het zou een zware operatie zijn, maar om half negen werd ik al gebeld. Op dat moment wist ik dat het foute boel was. Ik kreeg het verdrietige nieuws te horen dat mijn dochter kwam te overlijden. Toen de artsen haar opensneden voor de transplantatie, bleken haar organen niet meer verenigbaar met de lever. Door de hoge temperaturen in haar lichaam zijn haar organen als het ware samengesmolten; ze waren vacuüm getrokken. Mijn wereld zakte in elkaar.’

Onwetendheid

‘Ik weet niet wat er precies met Daniëlle is gebeurd. Het zijn allemaal aannames, maar ik vermoed dat ze op vrijdagavond met haar collega’s drugs heeft genomen. Mogelijk heeft ze daar overdag nog een tweede drug bij gepakt. De dag erna was ze thuis en toen leek er niks met haar aan de hand, maar verderop die middag ging het slecht met haar. De artsen hebben gezegd dat ze is overleden aan de gevolgen van het gebruik van drugs. Ze hebben alleen een basistest bij haar gedaan, dus ik weet ook niet hoeveel MDMA en speed in haar bloed zat. Ik heb een privédetective ingeschakeld. Hij kwam erachter dat onder haar horecacollega’s een ‘huisdealer’ was. Voor de rest ben ik er niet achteraan gegaan, omdat ik mezelf uit woede niet in bedwang kon houden. Ik was mezelf niet die periode. Geen enkele collega van Daniëlle is ooit naar mij toegegaan om te vertellen wat er écht met haar is gebeurd. Daardoor is het moeilijk om het een plekje te geven. Er is maar één iemand die precies kan vertellen wat er is gebeurd, maar diegene is er niet meer.’

Rouwen

‘Vijf weken na Daniëlles overlijden heb ik een helende reis gedaan. Daar moet je in geloven, maar daardoor kon ik mezelf in een soort hypnose naar binnen keren. Dit heeft me sterker gemaakt. Op dat moment kon ik nog even met haar zijn en praten. Ik ben ook een aantal keer naar de psycholoog gegaan. Twee jaar later ben ik opgenomen in hetzelfde ziekenhuis waar Daniëlle lag. De artsen dachten dat ik een hartaanval had, maar ik had hartzeer. Door alle stress en verdriet van het overlijden kreeg ik heel erge steken in mijn borstkas.

In huis hebben we een houten stellage met allemaal spullen van haar, waardoor ze nog steeds bij ons is. Daar staat een bakje in met een lok van haar haar en een steentje die op haar kist lag met het getal ‘11398’ erop. We hebben haar navelpiercing gehouden en onze handen samen met die van

haar afgedrukt in gips. Ik heb ook een tatoeage op mijn arm met haar laatste hartslag en de tekst van het laatste kaartje dat ze naar me heeft gestuurd, waarop staat: ‘Love you x Daniëlle’. Haar eerste hartslag heeft zich in mij plaatsgevonden en haar laatste was in mijn handen. Op deze manier heb ik haar voor altijd bij mij.

Haar sterf- en verjaardag zijn heilig bij onze familie en vrienden. Kerst was háár feest, dus ieder jaar proosten we voor haar. We doen dan ook altijd aan een familierijm en die eindigen we met Daniëlle. Op haar sterfdag staan we om tien over half twaalf bij haar graf, want dat is het tijdstip dat ze is overleden. Het maakt mij verdrietig dat ze niet meer bij ons is en dat ze op deze manier is gestorven. Ik denk dat ze veel pijn heeft gehad. Ik ben zo trots op haar als moeder en haar geboorte is een van de mooiste dingen die me is overkomen.’

Stichting Team Daniëlle

‘Het enige wat we kunnen doen, is Daniëlle in leven houden door haar naam en verhaal te vertellen. Daniëlles dood heeft een knop bij mij aangezet; ik wil dat geen enkele ouder hetzelfde moet meemaken. Daarom geef ik nu presentaties als stichting Team Daniëlle om aan jongeren te vertellen wat er kan gebeuren wanneer je drugs gebruikt. Het is alsof je een lening afsluit, de één betaalt een hogere rente dan de ander. Drugsgebruik is een kansspel. Het geven van presentaties heeft me onverwachts heel erg geholpen tijdens mijn rouwproces, want iedere keer was ze weer even bij mij.’