Wendy Wagenaar heeft uitgezaaide eierstokkanker. Ze schrijft maandelijks over haar zoektocht naar genezing. Deze keer vertelt ze over het pad dat ze bewandelt: ‘Soms vergeet ik, dat ik nog middenin het proces zit. En misschien ook wel blijf. Dus terug naar de focus: mijn eigen pad naar genezing.’

1001 dingen

Te veel dingen wilde ik doen in Keulen. Dit keer werd ik door de behandelingen niet fitter. Ik denk dat ik namelijk al redelijk vermoeid naar Duitsland toe ging. De eerste dagen sliep ik veel. Het was goed om alleen te zijn, want mijn energielevel was below zero. Weg met die 1001 dingen-lijst. Ik had sowieso te veel plannen voor deze week. Dat wist ik bij vertrek eigenlijk al. Ik loop in mijn hoofd met zoveel dingen: website voor lotgenoten bijwerken, zestien boeken over kanker nog willen lezen, informatie delen, mensen bedanken. En ga zo maar door.

Terug naar de focus

Soms vergeet ik, dat ik nog middenin het proces zit. En misschien ook wel blijf. Dus terug naar de focus: mijn eigen pad naar genezing. Minder energie dan daarvoor is nu een feit. Dus ik schrap veel dingen van mijn lijst. Zolang ik goed ga, kan dat ook voor een ander wat betekenen. De drang om dat te laten zien, dat het goed kan komen, is groot.

De synergie

Na een gesprek met de arts in Duitsland krijg ik nog meer bevestiging over mijn aanpak. Het gaat om een combinatie van de dingen die ik doe, niet om kleur bekennen: reguliere zorg of alternatieve zorg. Het gaat niet om wie gelijk heeft en wie niet, maar om de synergie tussen dingen, tussen behandelingen en het juiste moment. Reguliere controles aangevuld met behandelingen waarbij zorg voor mijn lichaam en geest bovenaan staan.

Kamp Wendy

Het is geen kamp van zorg in Nederland of zorg in het buitenland. Het is gewoon kamp Wendy. Die haar wedstrijd loopt met als einddoel een lang, gelukkig en vooral een gezond leven. Dat ik niet alle complementaire dingen in Nederland even gemakkelijk kan benutten, vind ik natuurlijk jammer. Uiteindelijk denk ik dat we over tien jaar een hele andere manier van ons zorgstelsel en de aanpak van behandeling gaan krijgen. Laat ik daar een bijdrage aan leveren door te laten zien, dat je met aanvullende dingen lange tijd goed kan gaan. Tijd zal daarin mijn bewijs zijn. Dus een mening geven over wat ik wel of niet mag of kan krijgen… daar wil ik mezelf niet teveel mee pijnigen. Ik wil gewoon kijken naar wat wel mogelijk is.

Genezing

Het laatste half jaar ga ik eigenlijk beter dan verwacht. Dus heb ik het antwoord op genezing? Nee. Maar ik kom er meer en meer achter dat iedereen zijn of haar eigen reis maakt naar de mogelijke oplossing. Of mogelijke rem op de groei van foute cellen. Het is niet gemakkelijk. Het kost tijd. Ik ben blij dat ik inmiddels steeds meer die rust durf te creëren om te overzien wat nodig is om mijn kankercellen aan te pakken. Hoe anders stond ik erin toen in 2016 voor het eerst kanker bij mij werd ontdekt? Ik wilde meteen iets doen. De mallemolen ging draaien en ik ging erin mee. Dat is een leerproces geweest. En ik herken dat bij veel lotgenoten.

De oplossing van kanker is niet simpel, maar ik ben ervan overtuigd dat er ooit een antwoord gaat komen. Zelf wil ik de route er naar toe blijven meemaken. Dan maar op eigen houtje. De tijd vooruit. Het houdt mij ook wel scherp. Ik ben de enige die mij steeds voor 1000% op het netvlies heeft. Ik kan dat ook niet van een ander verlangen. Het geeft me daardoor wel een bepaalde scherpte, die ik nodig heb om de focus op het einddoel te houden.

La vie est belle

Daar in Keulen lees ik ook een interview met Frits Spits. Over het verlies van zijn vrouw vorig jaar. Hij vertelt daarin over Diggy Dex en een liedje dat hij maakte. Diggy maakt zulke mooie liedjes. Dat wist ik al. Ik ben fan van zijn nummer met Ali B Ik huil alleen bij jou. Het is voor mij een symbolisch liedje geworden van mijn ziekteproces. Diggy Dex schrijft La vie est belle naar aanleiding van het verlies van Frits Spits. Vervolgens is Frits daarop weer gaan schrijven. En dat resulteerde in zijn boek dat dit najaar uitkwam: alles lijkt zoals het was.

Er zit voor mij veel herkenning in dat interview. Hij schrijft een boek en de aanleiding zou er nooit geweest zijn als zijn vrouw nog had geleefd. Hij had het liever andersom gezien. Geen boek, wel zijn vrouw. En ik ook. Voor hem. Voor mij. Terug in de tijd. Ik was nooit gaan schrijven als ik niet ziek was geweest. Ik heb nooit de behoefte gehad om te schrijven over mijn zoektocht. Maar inmiddels zit ik erin. Frits gaat door, past zich aan in een nieuwe situatie en gaat door. Ik ga door.

Vasten

En ook tijdens mijn week in Keulen kijk ik een uitzending van het programma Dokters van morgen van AVROTROS (8 oktober) terug. Het gaat over vasten. Met daarin aandacht voor het UMC in Leiden, die een onderzoek doen naar de effecten van vasten tijdens chemo. En ik word blij. In 2016, tijdens mijn chemokuren, deed ik dit ook. Ik had gelezen dat je daardoor beter de kuren kon doorstaan dus at ik de dag voor en de dag van de kuur niet. Ik ben blij. Niet alleen om het vasten. Voor mij, omdat het een bevestiging is, dat niet alles altijd bewezen hoeft te zijn om effect te hebben. Ik ben dus blij dat het al op mijn pad kwam in 2016. Nog niet bekend in NL. Wel ergens anders op de wereld.

Ik blijf op zoek gaan. Geen gekke dingen. Met een wetenschappelijke achtergrond weet ik echt wel wat ik aan het doen ben. Ik blijf zelf eigenaar van het stukje waarin ik een bijdrage wil leveren aan het vernietigen van mijn foute cellen. Ook al is het nog niet bewezen, dat wil niet zeggen dat het niet werkt. En zolang ik mezelf er niet mee beschadig, blijf ik mij verdiepen in alles wat maar een positief verschil in de prognose teweeg kan brengen.Wat heb ik te verliezen als ik niets doe en afwacht? Juist: dat mooie leven.

Mogelijkheden

Het betekent dat er misschien al meer mogelijkheden liggen voor mijn genezing dan ik nu weet. Of dan ik nu als actie heb ondernomen. Dus ik ga gewoon door. Ik ben blij dat ik inmiddels heb gekozen om deze reis vast te leggen en mijn keuzes en overwegingen te delen met anderen. Het geeft mij steeds vaker ook weer nieuwe input. Mensen die dingen met mij delen. Dank daarvoor.

Voor dit laatste stukje tijd in 2019 ga ik verder met nog een week naar Keulen, de week van 25 november. Voorlopig de laatste. Ik ga verder met het Doneercadeau, want een aantal dingen wil ik voor 2020 graag voortzetten. Op grenzeloosgenezen.nl is daar meer over te lezen. Dus voor iedereen die mij via deze weg daarmee ondersteunt: ook dank je wel daarvoor!

Tot de volgende keer.

Liefs Wendy

Wendy haar zoektocht naar genezing bestaat uit verschillende behandelingen. Donaties stellen haar in staat om dit te vervolgen. Wil je hieraan bijdragen? Klik hier. Middels het doneercadeau kun je haar steunen.