Voor de nieuwe lentespecial gingen we naar buiten en maakten we vier mooie wandelinterviews, met Giovanca, Leontien van Moorsel en Sander de Kramer, hoogleraar Margriet Sitskoorn en filosofe Stine Jensen. Want is er een betere manier om een goed gesprek te voeren dan tijdens een wandeling? Lees een voorproefje uit het wandelinterview met Stine Jensen. Onlangs verscheen van haar De beloning, over de blauwe route die ze altijd samen met haar tweelingzus Lotte loopt op Texel en we mogen drie exemplaren weggeven!

Het was het plan om voor dit verhaal samen de blauwe route te wandelen op Texel die Stine Jensen in haar boek beschrijft, maar het wil niet lukken. Druk, corona, moeder ziek, en uiteindelijk wordt het het Rondje Sloterplas in Amsterdam. En dat is prima, want ook deze ronde loopt Stine vaak. Vlak bij haar huis en wel zo gemakkelijk; zeker één keer per maand doet ze het rondje.

Het heeft de perfecte lengte, zegt ze als we elkaar ontmoeten bij Hotel Buiten, een restaurant aan de plas met eigen groentetuin en mooi uitzicht over het meer. ‘Anderhalf uur en 10.000 stappen. Loop je langer dan wordt het echt een wandeltocht en moet je een rugzakje en water mee. Dit rondje kun je altijd even doen.’

Rondje plas

We slaan rechtsaf en lopen langs de oevers van de plas door een parkachtige omgeving. Het is een prachtige lentedag en de stad zoekt het park op voor ontspanning. Jongeren hangen op bankjes, er komen joggers voorbij, hier en daar ligt iemand op een kleedje op het gras. Het fijne van de Sloterplas is dat het er altijd relatief rustig is, zegt Stine. Omdat de plas tussen Nieuw-West en Osdorp ligt zie je er geen toeristen (de bekende rood-witte letters I Amsterdam werden vanwege de grote toeloop van toeristen verwijderd van het Museumplein, maar staan hier nog eenzaam aan de plas, zullen we later zien) en het is niet veryupt. Ook leuk: je hoort hier alle talen en komt hier veel verschillende bevolkingsgroepen tegen.

Anti-filosofie

Al in haar studententijd ontdekte Stine het wandelen. Ze haalt een citaat aan van theatermaker Laura van Dolron: ‘Niet zoeken, maar zakken.’ Dat is precies wat wandelen ook voor Stine is: aarden. ‘Wandelen is ons natuurlijke tempo, het tempo van onze hartslag. Ik denk dat ik daarom zo veel rust vind in wandelen. Op de fiets ga je alweer een versnelling hoger en moet je bijvoorbeeld op het verkeer letten, wandelen is op een plezierige manier onbewust zijn.’ Wandelen is in de geschiedenis ook altijd een manier geweest om te filosoferen en er zijn veel wandelende filosofen, denk aan Rousseaus Overpeinzingen van een eenzame wandelaar tot Nietzsches dialogen tussen de wandelaar en zijn schaduw, maar voor Stine is wandelen juist anti-filosofie. ‘De filosofie van het wandelen boeit me matig. Ik doe het juist om na een lange werkdag de connectie met mijn lijf en de aarde toe voelen.’ Toen ze nog aan de universiteit verbonden was en bezig was met haar promotieonderzoek, werd het wandelen zelfs een soort verslaving. ‘Mijn hoofd was maximaal groot. De universitaire wereld is een competitieve wereld en je hebt een lange aandachtspanne nodig om vijf of zes jaar met één onderwerp bezig te zijn. In het weekend móést ik eruit. Mijn promotiecadeau bestond uit een wandelreis naar Patagonië.’ Inmiddels is er meer balans in haar leven, maar elke dag wandelt ze nog steeds een halfuur (‘gewoon rond mijn huis’) en regelmatig doet ze een ‘10.000-stappen rondje’. Ze heeft ook een paar echte wandelvrienden. ‘Wandelend praat het fijn, misschien omdat je elkaar niet de hele tijd aankijkt. Je ontspant, kijkt om je heen en ondertussen neem je het leven door.’

Lentespecial

In de nieuwe lentespecial van Wendy lees je het vervolg en de andere wandelinterviews.

Winnen!

Kans maken op een exemplaar van het nieuwe boek De beloning van Stine Jensen? Vul onderstaand formulier in en maak kans!