fbpx

Terri kwam terug uit de Azoren om voor haar moeder te zorgen die dementie heeft: ‘Het mooie is dat ze nu onvoorwaardelijke liefde kan geven’

Terri (58) woonde al vijf jaar op de Azoren, waar ze haar plek helemaal had gevonden, maar besloot toch terug te komen naar Nederland om voor haar moeder te zorgen, die lijdt aan dementie. Het mooie is dat haar moeder door haar dementie nu de liefste moeder is en Terri eindelijk haar onvoorwaardelijke liefde voelt. ‘Ik ervaar het als een helende reis.’

‘Op de Azoren woonde ik in een huis met een eigen privéstrandje, mijn Munay beach. Een plek waar je met dolfijnen kunt zwemmen en met een heerlijke vuurplaats in de tuin. Op de Azoren had ik na mijn scheiding mijn plek gevonden. In 2014 ging ik er naartoe en zodra ik er voet aan wal zette, werd er iets in mijn wakker. De Azoren is een heel spirituele plek en voor mijn gevoel heeft het spirituele deel van mijn leven daar echt vorm gekregen. Ik gaf er sessies en trainingen en wisselde dat af met werk in Portugal, later woonde ik permanent op de Azoren. Maar hoe gelukkig ik er ook was, toch besloot ik terug naar Nederland te gaan vanwege mijn moeder.’

Moeder met dementie

‘Ik ben enig kind en hoewel me aan zorg nooit iets heeft ontbroken, had ik als kind en ook later nooit het gevoel dat mijn moeder werkelijk van mij hield; ze kon geen onvoorwaardelijke liefde geven. Vanwege haar eigen trauma’s kon ze er emotioneel niet voor me zijn en in feite ben ik altijd de moeder van mijn moeder geweest. Ze was vrij passief en ik had altijd het gevoel dat ik niet de dochter was die ze zich had gewenst. Ik was ook een vrij lastig kind. Een waarom kind, dat voortdurend vragen stelde, zo was ik op mijn dertiende al bezig me te verdiepen in acupunctuur. Mijn moeder wilde maar één kind en zei altijd: “Ik wilde één meisje met mooie lange haren.” Met als gevolg dat ik mijn haar uit verzet kort knipte. Maar hoe dominant ze in mijn jeugd kon zijn, zo kruipt mijn moeder nu bij mij weg. Sinds mijn moeder dementie heeft, is ze de liefste moeder ooit en voel ik eindelijk haar onvoorwaardelijke liefde. De dementie heeft ervoor gezorgd dat de sluiers zijn opgetrokken en het heeft het portal van liefde geopend. Ze heeft nu bijvoorbeeld allemaal fotootjes van mij in haar huis staan, en ook mijn eerste schoentjes. Ze is zo lief voor me en heeft geen oordeel meer. Ik ervaar het als een helende reis om dit nu op deze manier met mijn moeder te ervaren.’

CVA

‘Zelf kreeg ik op mijn 33-ste een CVA, een bloeding in mijn hersenstam. Ik kwam er aanvankelijk slecht uit. Ik kon een half jaar niet meer lopen, was ontzettend vermoeid en ik heb lang moeten revalideren, maar uiteindelijk heeft die CVA me van mijn hoofd naar mijn hart gebracht. Ik werkte in de sales in de buitendienst voor high tech machinefabrieken en bewoog me in een mannenwereld. Ik wist al jong dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen, had geen partner en leefde voor mijn werk. Via een vriend kwam ik in aanraking met Inca Sjamanisme. Dat heeft mijn leven weer in balans gebracht. De technieken zijn afkomstig van de Q’ero, een gemeenschap die altijd hoog in de Andes heeft geleefd. Hier begreep ik hoe belangrijk het was om balans en harmonie te hebben in je leven. Ik besefte dat er geen Terri privé was, ik was afgesneden van mezelf. In ben in de leer gegaan en ben later zelf trainingen gaan geven. Ik reisde veel en organiseerde holistische reizen in Spanje. Omdat dolfijnen een essentieel onderdeel waren, kwam ik uiteindelijk op de Azoren terecht.

Feestje

‘Doordat ik zelf een CVA heb gehad, weet ik hoe moeilijk het is als anderen je aanspreken op je fouten of onmogelijkheden. Ik was verdwaald in mijn eigen hoofd en veel van mijn geheugen kwijt, maar ik vond het heel kwetsend als mensen me probeerden te corrigeren en zeiden dat ik iets bijvoorbeeld al een keer had verteld. Met mijn moeder probeer ik daarom op een andere manier om te gaan. Ik beweeg met haar mee. Laatst dacht ze bijvoorbeeld vier dagen achter elkaar dat ze jarig was. Dan eten we vier dagen taartjes en vieren we vier dagen feest. Ik zeg haar niet dat ze niet jarig is; mijn moeder heeft voor mij altijd gelijk. Een keer wilde ze zo graag een kopje koffie ergens drinken, maar dat kon niet vanwege de lockdown. Ik nam twee stoeltjes mee, een thermoskan koffie en we gingen lekker ergens op de boulevard zitten. Helemaal goed. Mijn tante was overleden en we werden uitgenodigd op een familiebarbecue, maar mijn moeder wilde er niet heen omdat ze daar niemand kende, zei ze. Dan kan ik tegen haar zeggen dat er allemaal familie is, maar dat doe ik niet. Je hebt helemaal gelijk mam, zei ik. Wat moet je daar ook als je niemand kent? Zo maak ik het voor mezelf en voor mijn moeder lichter.’

Liegen

‘Ik kan er verdrietig over worden dat ze dingen niet meer weet, maar ik kan er ook een andere vorm aan geven. Veel mensen vinden het moeilijk om mee te bewegen met wat is. Ze voelen het als liegen en dat druist tegen de natuur in van veel mensen. Zoals ik het voel is eerlijk zijn naar iemand met dementie of ‘geheugenproblemen’ niet altijd het beste. Je kunt mensen ermee kwetsen en onzeker of verdrietig maken. Ik probeer altijd waarachtig te zijn. Op die manier ben ik trouw aan mezelf en lieg ik niet tegen mijn moeder. Het is een andere waarheid, namelijk de hare. Daar beweeg ik in mee. Mijn moeder zat vroeger in een bandje en houdt erg van muziek. Het liedje Laat me van Ramses Shaffy is op dit moment ons liedje. Keihard kunnen we dat samen zingen. Natuurlijk zijn er ook de zware momenten. Ze wordt steeds lichter, ik zie dat ze steeds verder achteruit gaat. Laatst was ze steeds met de thermostaat knoppen in de weer waardoor ze alles ontregelde en hebben we de knoppen eraf gedraaid. Ook trok ze stekkers uit haar verwarmingsketel. Dan kan ik boos worden, maar ik kan het ook oplossen en ook een liedje met haar gaan zingen als ze daarvan zo overstuur is en hartkloppingen krijgt. Ze gaat nu ook twee keer per week naar de dagbesteding. Dat wilde ze aanvankelijk niet, maar toen ik vroeg of ze misschien wel vrijwilliger wilde worden bij Clubje Hannie zag ze dat wel zitten. Nu is ze daar heel tevreden als vrijwilliger.’

Leven in het nu

‘Dementie is een enorme uitnodiging om in het nu te leven. Veel mensen vragen me of ik terugga naar de Azoren als mijn moeder er niet meer is, maar dat weet ik niet. Ik heb mijn zingeving nu ook hier gevonden. In mijn praktijk Inti Alma help ik mensen, bijvoorbeeld met de inca medicine helingstechnieken. Ook heb ik vanwege mijn moeder een opleiding gevolgd tot contactclown voor mensen met dementie. Als contactclown maak je op een andere manier contact met mensen met dementie, als ze niet meer kunnen praten bijvoorbeeld met klanken. Ook mijn moeder vindt het leuk als ik mijn neus opzet. Veel mensen zorgen als mantelzorger voor iemand met dementie en er komt ontzettend veel op je af. Mijn huis is een soort epicentrum van waaruit ik de zorg voor mijn moeder regel. De casemanager dementie is mijn rots in de branding die me op de hoogte brengt van mogelijkheden en met wie ik kan sparren. Mensen van Home Instead komen elke week twee keer drie uurtjes om samen te koken of een spelletje te doen, haar vroegere wandelmaatje bezoekt haar elke week trouw, ik heb hulp van oplettende buurtjes en een aangetrouwde neef.  Zo zorg ik dat mijn moeder de beste zorg krijgt, zonder mezelf erin te verliezen. Zodat ik tijd én energie heb om samen met mijn moeder nog mooie herinneringen te maken en daarnaast mijn werk kan doen wat ook zoveel zingeving geeft en wat ik niet wil en kan missen. Je kunt er een heel zwaar proces van maken, maar ik ben meer van het licht. Ik probeer en samen met mijn moeder nog een feestje van te maken.’

Meer weten over het werk van Terri? Kijk dan op haar website.



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF