Haar oma (omi voor Nikkies kinderen Jolie (11) en Alain (7), om haar te onderscheiden van oma, Nikkies moeder Liesbeth van 63) is inmiddels 95, maar nog helemaal fit en gezond. En ook haar eigen ouders staan nog volop in het leven. Ze komt uit een familie van sterke vrouwen, zegt Nikkie Plessen (34). ‘Je eigen ding doen, zelf je geluk vinden, dat is iets wat ik van hen heb meegekregen.’
Haar eigen moeder loopt het liefst op gympen, maar oma had vroeger al stijl. Nikkie herinnert zich nog goed hoe ze zich als kind kon vergapen aan de tweehonderd dozen met schoenen die haar oma had. ‘Uren kon ik in die kamer met schoenen zitten. De hakjes van de schoenen, de vormen, prachtig vond ik dat.’ Nog steeds is haar oma een stijlvolle vrouw. Met kerst bijvoorbeeld, dan gaat er een speciale outfit mee voor ’s avonds. Oorbellen in, hakjes aan, Nikkies oma verschijnt in stijl aan het kerstdiner. Haar eigen moeder heeft daar minder mee, hoewel die nu graag kleding van Nikkies eigen merk Fifth House draagt. ‘Maar die liefde voor mode heb ik echt van mijn oma. Mijn moeder schaamde zich kapot als ik vroeger met grote naaldhakken aan door het dorp liep.’
Maar hoe verschillend hun stijl ook mag zijn – om twee voorbeelden te noemen: in Nikkies kerstboom hangen glitters en glimmers, in die van haar moeder houten figuurtjes, en is Nikkies huis wit/naturel, bij haar ouders thuis is het toilet met spiegeltjes bekleed en heeft het bed de vorm van een koe (‘Mijn moeder is heel creatief’) – in hun kern zijn Nikkie en haar moeder precies hetzelfde. Dat uit zich ook in hun huizen: aan de buitenkant anders, maar beide huizen hebben dezelfde warme sfeer. Kaarsjes aan, bloemetje op tafel. Of die zelf geplukt zijn of van de bloemist komen maakt niet uit. ‘Als het thuis maar gezellig is, warm,’ zegt Nikkie.
Winnen
Dat zijn ook de sterkste herinneringen van Nikkie aan vroeger. De gezelligheid thuis. Altijd een huis vol mensen, iedereen mocht mee-eten of blijven slapen. Ze houdt er zelf nog steeds van. En het gevoel dat je alles met elkaar kunt bespreken. ‘Bij ons is er niets wat onbesproken blijft, ik heb altijd het gevoel gehad dat ik alles tegen mijn ouders kan zeggen. Dat is iets wat ik nu zelf ook aan mijn kinderen wil meegeven. Open zijn naar elkaar en iedereen in zijn waarde laten is in onze familie een belangrijke pijler.’
Niet dat ze het altijd met elkaar eens zijn, haha. Allemaal zijn ze nogal fel. Over politiek bijvoorbeeld, daar hebben ze allemaal een andere mening over, en dan kan het behoorlijk knallen. En ze zijn een echte spelletjesfamilie. Altijd al geweest. Mooie herinneringen heeft Nikkie aan de partijtjes sjoelen bij haar oma thuis vroeger. En het vlooienspel, dat was ook een favoriet. Nog altijd doen ze spelletjes als ze bij elkaar zijn. Catan, Rummikub, Party & Co. Elke Sinterklaas krijgt iedereen steevast een spelletje, dat is traditie. Maar spelen ze, dan wil iedereen winnen. En dan kunnen ze echt heerlijke meningsverschillen hebben. Maar aan het einde van de avond is het altijd weer goed. ‘Dat is het mooie van familie. We houden niet van ruzie, maar kunnen het echt oneens zijn met elkaar en daar dan lekker over discussiëren. We kunnen gewoon alles tegen elkaar zeggen.’ Dat is ook het grootste goed van een goede familieband, vindt Nikkie. ‘Weten dat er mensen zijn die onvoorwaardelijk van je houden en op wie je altijd kunt terugvallen. Dat gevoel wil ik mijn eigen kinderen ook meegeven. Die veiligheid, openheid. Ik bel mijn moeder nog steeds heel vaak. En dan gaat het niet over hoe goed de plantjes groeien. We bespreken echt alles met elkaar.’
En in elkaar geloven, dat is ook een belangrijke. ‘Mijn ouders hebben me nooit een bepaalde richting op geduwd. Op mijn tiende zat ik bij het jeugdtheater en bedacht ik dat ik op televisie wilde. Ik zorgde er zelf voor dat ik foto’s kreeg, ging langs allerlei castingbureaus. Ik wilde dat per se en toen ik zag dat ze mensen zochten bij Goede Tijden, Slechte Tijden heb ik elke dag gebeld: “Hebben jullie nu al een rolletje voor me?” Net zolang tot ik een rol had. Alle dagen die ik van de arbeidsinspectie als kind mocht werken heb ik gebruikt.’