Het is vandaag Wereldtuberculosedag. Tuberculose wordt veroorzaakt door een bacterie. Als de ziekte niet goed of helemaal niet wordt behandeld, kan dit dodelijk zijn. In Nederland is de ziekte gelukkig goed te behandelen. Marrit Bootsma (33) had tuberculose in haar longen. Dit moest worden behandeld, maar ze kreeg bijwerkingen van haar medicijnen.
Wanneer merkte je dat je tuberculose had?
‘Ik voelde me al een half jaar niet zo fit. Ik was moe, mijn conditie ging achteruit en in de nacht zweette ik veel. Bij inspanning en tijdens het fietsen moest ik wel eens wat hoesten. Ik ben dat half jaar een paar keer naar de huisarts geweest, maar daar kwam niks uit naar voren. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment tegen een vriendin zei, dat ik echt klaar was met me zo moe voelen. Een week erna hoestte ik bloed op. Dat voelde direct best zorgwekkend. Ik belde de huisartsenpost en ging van de huisarts direct door naar het ziekenhuis. Daar werd ik onderzocht en al snel kwamen de doctoren in witte pakken binnen. Ze hadden het vermoeden dat er sprake zou zijn van open long tbc, de besmettelijke variant. Na een paar dagen werd dit vermoeden bevestigd.’
Wat voor behandeling kreeg je in het ziekenhuis?
‘Ik heb ongeveer drie weken in quarantaine in het ziekenhuis gelegen. Ik startte daar al snel met een antibioticumkuur, die ik een half jaar zou moeten slikken. Ik dacht: dit doe ik wel even, maar dat viel tegen. Ik moest dertien pillen per dag innemen. In het ziekenhuis kreeg ik er eigenlijk direct al bijwerkingen van. Ook maakte het me nog vermoeider dan dat ik al was. Na de drie weken in het ziekenhuis, kon ik naar huis. Ik moest toen thuis nog even in quarantaine blijven. Na een aantal maanden ging ik rustig weer aan het werk. Al snel merkte ik dat dit veel van me vroeg. Dit kwam niet zozeer door de tuberculose, maar vooral door de medicatie. Ik werd daar heel moe van, kreeg zenuwpijn en tinnitus. Daardoor hoorde ik de hele tijd een piep in mijn oren. In plaats van een half jaar heb ik ongeveer anderhalf jaar medicatie moeten slikken. Daardoor was ik heel veel thuis en ook echt op mezelf aangewezen. Gelukkig ontving ik wel heel veel steun vanuit mijn omgeving’
Wat voor impact had dit op je leven?
‘Door deze ziekte werd mijn leven stilgezet. Op het moment zelf was dit best zwaar. Er was veel onzekerheid. Ik wist niet hoelang alles zou duren en of ik weer beter zou worden. Omgaan met die angst en onzekerheid vond ik het lastigst. Ik vond het moeilijk om echt rust te nemen. Op een gegeven moment had ik wel door dat dit noodzakelijk was voor mijn herstel. Omdat ik maar beperkt energie had, moest ik keuzes maken in de dingen die ik wel en niet vond. Ik werd gedwongen om te gaan kijken naar wat ik belangrijk vind in het leven. Het voelde alsof ik eigenlijk naar de kern van het leven toe bewoog. Dit was heel waardevol mij.’
Heeft de ziekte je uiteindelijk ook nog wat gebracht?
‘De ziekte heeft mij geleerd om dichtbij mezelf te komen en te zijn. Ik kon niet meer onder mezelf uit. Dit heeft mij heel veel gebracht. Door echt keuzes voor mezelf te maken, leef ik het leven wat ik graag wil. Daarnaast had ik voor de ziekte weinig aandacht voor mijn lichaam en luisterde ik er niet zo goed naar. Ik leefde vooral vanuit mijn hoofd. Nu weet ik dat mijn lichaam met me praat en samenwerkt. Het geeft aan wat er in balans of uit balans is. Het enige wat ik hoef te doen is ernaar te luisteren. Al is dat lang niet altijd makkelijk. Deze ervaringen hebben er ook voor gezorgd, dat ik op een andere manier ben gaan werken. Ik ben opgeleid als psycholoog, waarbij ik vooral cognitief met mensen werk. Doordat ik tijdens het ziek zijn merkte dat lichaam en geest zo verbonden zijn, ben ik mij gaan verdiepen in lichaamsgerichte- en energetische therapie. Ik heb nu een eigen praktijk waarin ik mensen begeleid om (weer) dichter bij zichzelf te komen. Zodat zij in vrijheid en vertrouwen kunnen leven. Ik voel me bevoorrecht dat ik dit werk mag doen. Mijn werk voelt eigenlijk niet eens als werken meer.’
Fotograaf: Rachel Schraven
